[RPG] The Middle Ages. 2 - Speeltopics

Deze RPG speelt zich af aan het koninklijk hof, meer info hierover vind je hier 'waar speelt het zich af'. De tijd waarin de RPG zich afspeelt, is zoals jullie waarschijnlijk al doorhadden, zijn de Middeleeuwen. Maar niet zoals het werkelijk was, het is namelijk een fantasie wereld.
Van mensen met toverdrankjes tot reuzachtige draken, het is allemaal toegestaan.

Elke tien jaar worden er uit de omliggende dorpen dire mensen, die in het rijke bezit zijn van een machtig mythisch wezen, uitgekozen om een training te komen volgen aan het koninklijk hof door de beste meesters die er zijn.

Het is een eeuwenoude traditie die nooit verdwenen is. De traditie ontstond in tijd van vele oorlogen. Een paar spionnen hielden de bevolking in de gaten en kozen enkel de beste van de beste. Ze moesten natuurlijk wel voldoen aan een aantal eisen, zoals dat ze in het bezit moesten zijn van een mythisch wezen en er mee om moesten kunnen gaan. Enkel de besten werden uitgekozen en mochten naar het hof komen en kregen training van de beste trainers om nog beter met hun dier om te kunnen gaan, maar ook met wapens. Ze werden ingezet in de oorlogen en strijd als aanvoerders van kleine legers of werden uitgezonden op privé missies. Ze worden opgeleid tot echte meesters en meesteressen.
In andere woorden: Het was een hele eer...

En dat is het nog altijd. De drie voorheen gewone dorpelingen komen ineens in een heel ander wereldje terecht en plots kijken er mensen naar hun op. Sommigen weten zich erg goed aan te passen, anderen krijgen heimwee en bij enkele stijgt de roem en rijkdom ze naar het hoofd. Hoe reageren de andere bewoners op het koninklijk hof hierop?

Er wonen dus verschillende mensen aan het koninklijk hof, mensen met verscheidene beroepen en rangen, probeer je ook in te leven in hun wereld, beleefdheden, tradities en dergelijke. Om dit gemakkelijker te maken heb ik zelf wat dingen op een rijtje gezet en die kan je hier lezen.

Deze RPG heeft zoals jullie merken niet echt een vaste verhaallijn die je moet volgen, jullie zijn dus vooral vrij in wat je wilt schrijven en worden niet beperkt. In andere woorden: Let your creativity flow ^^

[ bericht aangepast op 6 juli 2012 - 15:53 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ja, ik ga wat leven in de zaak brengen. :p

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Gwen

Het was weer een van die dagen waarop het werken in de ziekenboeg routine werk leek. Er waren niet veel gewonden en dus ook niet veel wonden om te genezen. Daarnaast waren er mensen die ontslagen moesten worden en waren er veel kinderen en vrouwen die door kleine ongelukjes in de ziekenboeg waren beland. Die laatste categorie werd niet altijd toegelaten in de ziekenboeg, maar omdat het zo rustig was werden deze nu ook geholpen. Het waren kleine kinderen die hout hadden moeten verzamelen en splinters in hun handjes hadden gekregen, zwangere moeders die waren gevallen en bang waren voor een miskraam, ongestelde vrouwen, zeurende patiënten. Dat soort gevalletjes. Hoewel ze niet hield van zulke dagen deed Gwen haar werk altijd goed. Zelfs op een rustige dag wist ze zichzelf bezig te houden. Hoewel er weinig patiënten waren, waren er altijd nog wel dingen die moesten gebeuren. Het administratieve werk vermeed ze echter, tot ergernis van een zuster die haar toevallig aankeek toen ze langs haar liep. Zij wist precies welke patiënten moesten worden ontslagen maar ook welk werk er allemaal gedaan moest worden. En zo wist ze ook dat Gwen een paar rapporten van patiënten al weken geleden had moeten schrijven. Gwen wist echter altijd wel weer een smoesje om onder die rapporten uit te komen. Ze ging naar een patiënt die haar had geroepen. Hij had last van zijn keel en wilde graag een glaasje water. ‘Zo, ik heb ook een keeltabletje voor u’ zei ze en ze zette het water op het tafeltje voor hem neer. Het keeltabletje haalde ze uit haar zak en legde ze naast het water neer.

[ bericht aangepast op 20 aug 2012 - 12:37 ]

Aan niets denken is ook denken.

@ Rizzoli, het is handig als je de naam van je personage boven je stuk plaatst, dan kan iedereen zien dat je met je personage post en niet zelf aan het woord ben.
Ik hoop dat je het snapt want het klinkt een beetje raar.

Stand up when it's all crashing down.

Goldenwing schreef:
@ Rizzoli, het is handig als je de naam van je personage boven je stuk plaatst, dan kan iedereen zien dat je met je personage post en niet zelf aan het woord ben.
Ik hoop dat je het snapt want het klinkt een beetje raar.

Aan niets denken is ook denken.

Waarom komt Esmée altijd in van die situaties die zo moeilijk zijn om te schrijven Haha, het is geen toppertje, maar heb ook al een poos niet meer geschreven.
PLus ik heb vandaag geen zin om hem nogmaals te lezen, dus sorry als er een foutje in staat.


Esmée Fox.
Vaag hoorde ik iemand in de verte mijn naam roepen en toen ik opzij keek dacht ik een glimp op te vangen van heer Valenta. Moest ik blij wezen dat hij me uit de brand kwam redden of me schamen omdat dat nodig was? Het liefst loste ik alles zelf op, dat kon ik prima naar eigen zeggen, maar momenteel wist ik het niet zo goed meer. Mijn hele leven lang had ik me thuis prima vermaakt en ik was nooit ver van huis gegaan, simpelweg omdat het niet kon, en nu was ik ineens in het diepe geworpen en mezelf aanpassen was lastiger dan ik verwacht had. Vooral omdat ik mezelf niet aan wilde passen, ik wilde gewoon mezelf zijn.
Al gauw stond heer Valenta inderdaad naast me en probeerde me de dansvloer op te vragen toen de akelige man hem onderbrak. Uit gefluister om ons heen kon ik opmaken dat hij Augusto heten en ik wist dat ik zijn naam niet gauw meer zou vergeten. Blijkbaar was ik al opgestaan, want heer Valenta trok me aan mijn bovenarm tussen de mensenmassa mee. Het was moeilijk te bevatten wat er ineens allemaal gebeurde. De beledigingen gingen door en ook al probeerde ik er niet naar te luisteren, ik voelde me met elke stap miserabeler. Meestal kon ik aardig mijn mannetje staan, heel goed zelfs, maar tegen zoveel mensen was zelfs ik niet opgewassen.
Even keek ik naar heer Valenta en besefte me dat het geluk me al uit mijn handen werd genomen toen ik hem als trainer kreeg. Hij had me dan wel verteld dat een goede reputatie het belangrijkste was, maar zijn reputatie overschaduwde al mijn kansen om nog een goede indruk achter te laten.
"Hoerenzoon!" Heer Valenta draaide zich ineens met een ruk om terwijl hij mijn arm nog vast hield wat toch nog behoorlijk pijn deed. Toch reageerde ik niet, ik was te verbaasd en net zo stil als alle anderen. Het was Augusto die die stilte weer verbrak en heer Valenta uitdaagde. Hij liet me los en voordat ik goed en wel doorhad wat er gebeurd was had heer Valenta de man een flinke klap verkocht en kwam hij alweer teruggelopen. De sfeer leek meteen te dalen tot ver onder het vriespunt en ik kreeg een dwingende hand op mijn rug gelegd met de mededeling dat het tijd was om te dansen. Opeens drongen alle gebeurtenissen van de afgelopen paar minuten bij me door, alsof ik ontwaakte uit een droom. Stug bleef ik staan en draaide me op. "Nee!" zei ik duidelijk terwijl ik hem kwaad aankeek, "Nee, ik ga niet dansen en doen alsof er niks gebeurd is!"
Ik durfde te wedden dat de meerderheid in deze kamer al een hekel aan me had gekregen en dat er nog meer dachten dat er iets was tussen mij en heer Valenta. Daar was momenteel helaas niks aan te veranderen en ik was ook gewoon kwaad, kwaad op heer Valenta, op de mensen hier, op de hele situatie die zo snel geëscaleerd was, kwaad op het feit dat ze mij weg hadden moeten halen. Ik was vaak wel in voor wat avontuur, maar die avontuur was te groot voor mij alleen.
Ik hoorde een klein groepje dat redelijk dichtbij stond wat smoezen en ik richtte me boos op hun. "Ik weet niet wat zieliger is, mensen die roddelen of mensen die die onzin geloven, ik heb er immers ook niet om gevraagd om uitverkorene te zijn," snauwde ik ze boos toe terwijl ik mijn handen in mijn zij plaatste. Ik was het beu hier, ik was moe en had spierpijn van de training van vanmiddag en er was geen reden meer om te blijven. Zonder heer Valenta, of ieder ander, nog een blik waardig te gunnen liep ik richting de deur. "Nodig me maar uit als ik wél gewenst ben," zei ik nog tegen niemand in het bijzonder voordat ik naar buiten stapte, de duisternis en stilte in.

Ik werd haast overweldigd door de koelte en de rust toen ik naar buiten stapte en realiseerde me hoe warm en benauwd het daarbinnen wel niet was geweest, rumoerig niet te vergeten. Het was al donker buiten en enkel de volle maan scheen een zwak schijnsel dat er voor zorgde dat ik de huizen, en de enkele mensen die voorbij kwamen, nog van de straat kon onderscheiden.
Het was een hele opluchting weg te zijn uit die drukte, nu kon ik ten minste weer helder nadenken. Ik slaakte een diepe zucht, jeetje, wat was ik moe! En ik voelde dat mijn spieren ook begonnen te protesteren, het was dan ook wel een zware dag geweest. Om eerlijk te zijn zag ik het allemaal ook gewoon even niet meer zitten, het was niks voor mij, maar ik was het beu. Met name de mensen, ze waren allemaal even achterbaks en hadden allemaal diezelfde vooroordelen.
Plots bleef ik staan en keek om me heen, ik had geen idee waar ik was. Er waren in ieder geval geen mensen meer om het aan te vragen zag ik, bij Rastullah's staart, waarom had ik niet beter opgelet op de heenweg? Boos trapte ik een steentje dat op het pad lag de verte in. Ik hoorde het zachtjes stuiteren en het geluid toen verstommen.
Er zat niks anders op dan te gaan lopen in de hoop iets bekends tegen te komen. En lopen dat deed ik, want het beviel me niks dat ik alleen door de akelig donkere straten liep.

Gelukkig had ik al sneller dan verwacht weer een herkenningspunt gevonden en was ik nu op weg naar de stallen. Het liefst was ik direct naar mijn kamer gegaan om me in mijn zachte bed te laten vallen, maar het verlangen om Wyvern nog even te zien was groter. Als ik met iets zat ging ik nooit graag naar mensen, die hadden vaak enkel kritiek en maakten het er dan niet beter op. Draken daarentegen waren stille luisteraars en dat beviel me velen malen beter.
Onderweg had ik de talloze spelden uit mijn haren weten te frutselen waardoor mijn losse haren nu zachtjes dansten in de wind. Ik haalde er nog gauw een keer mijn handen doorheen en streek mijn jurk glad voordat ik de stallen inliep. Net zoals de eerste keer, maar deze keer wist ik wat en vooral wie ik kon verwachten en dat laatste zat me toch wel dwars.
Emlyn was inderdaad binnen, net zoals de twee die ik eerder ontmoet had en nog wat stalknechten die ik niet eerder gezien had. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat het nog zo druk zou zijn, ik had gehóópt dat het niet zo druk zou zijn. Ik zag dat er velen ineens mijn kant opkeken en was het liefst zo doorgelopen richting Wyvern haar stal, maar ik vermoedde dat ik het daarmee allemaal niet beter zou maken. Ik slaakte een zachte zucht en keek naar Emlyn. Ik had hem niet vergeven voor zijn daad, maar ik was te moe om echt boos op hem te zijn en daarnaast had ik genoeg heisa meegemaakt voor het komende jaar.
"Goedenavond," zei ik en dwong mezelf daarbij tot een glimlachje, "ik kom voor Wyvern, ik neem aan dat het geen probleem is?" voegde ik er aan toe. Ik had geen idee hoe het hier ging, zo vaak was ik nog niet in de stallen geweest. Misschien waren ze wel bezig met haar stal of iets dergelijks, maar liet dat alsjeblieft niet zo zijn.

[ bericht aangepast op 20 aug 2012 - 14:44 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Aotearoa schreef:
Dante
'Pff, de enige dieren waar ik mee om kan gaan zijn paarden,' zei het meisje dat zich even later voorstelde als Eleanor. Eleanor, dus, keek geboeid naar Ryu, die een paar rondjes cirkelde en vervolgens in de steeg landen. Snel vouwde hij zijn vleugels op, hij was hier eigenlijk te groot in volle lengte. Langs me hoorde ik Eleanor zacht 'wauw' fluisteren.
'Is ie.. Is ie gevaarlijk?' vroeg ze toen ik opstond en een kleine buiging maakte. Ryu gaf meteen toestemming en ik liep naar hem toe om een hand op zijn snavel te leggen.
'Als je beleefd doet en ik erbij ben niet, anders best wel,' zei ik zonder mijn blik af te wenden. 'Hij is nogal schuw voor onbekende. Het koste me een hele tijd voordat hij de staljongen vertrouwden en hij hem eten kon geven.' Even lachte ik bij die gedachten en richtte mijn aandacht weer op de iet wat onrustige Ryu. Hij was nog niet helemaal bekomen van alle stress en drukte. Het was niet het beste moment om hem voor te stellen, maar veel keus had ik niet. 'Rustig maar jongen,' fluisterde ik. 'Het is allemaal goed, straks kom ik mee,' ging ik verder. Dit was niet goed, normaal was hij nooit zo onrustig. Voorzichtig zette ik een stap achteruit en liet hem los. 'Een beetje achteruit, hij is te onrustig,' zei ik snel tegen Eleanor terwijl ik naar Ryu bleef kijken. Ik had geen zin in nog meer verwondingen, zeker niet als het om andere ging.

[toch maar aangepast, ik vond het wat te kort]

Do it scared, but do it anyway.

Mensen moeten hier meer reageren..

Aan niets denken is ook denken.

Ik ga schrijven met Eleanor, had gisteren geen tijd (:
Maar iedereen zit vast Lexus
Althans, Els is alweer een poosje foetsie, Goldenwing moet gaan schrijven met Emlyn en Sid moet wachten met Pip op EMlyn en ik met Esmée op Emlyn en Avenger is ook foetsie.

Anders PB je iemand?

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Endure schreef:
Ik ga schrijven met Eleanor, had gisteren geen tijd (:
Maar iedereen zit vast Lexus
Althans, Els is alweer een poosje foetsie, Goldenwing moet gaan schrijven met Emlyn en Sid moet wachten met Pip op EMlyn en ik met Esmée op Emlyn en Avenger is ook foetsie.

Anders PB je iemand?

Aan niets denken is ook denken.

Lexus schreef:
(...)

Als ze posten, zitten ze niet meer vast (aa)
Maar ja, zal ook wel door vakantietijd komen. Dat laatste kan, al weet ik niet wie handig is om te PBen x3

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Endure schreef:
(...)

Anders vraag je bepaalde mensen om mee te doen? Een andere arts? Dan heb je wat meer te doen (: Of of iemand nog een tweede personage wilt maken ofzo.

Aan niets denken is ook denken.

Dit topic is bijna vol, pfft :p
Zet er maar bij dat we niet erg snel gaan, dus dat ze niet bang hoeven te zijn ineens achter te lopen xd

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Endure schreef:
Dit topic is bijna vol, pfft :p
Zet er maar bij dat we niet erg snel gaan, dus dat ze niet bang hoeven te zijn ineens achter te lopen xd

Aan niets denken is ook denken.

Ik wil wel mee doen, maar ik heb geen idee wat ik nu kan spelen, wat jullie nodig hebben.

†

Cocon schreef:
Ik wil wel mee doen, maar ik heb geen idee wat ik nu kan spelen, wat jullie nodig hebben.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.