[RPG] The Middle Ages. 2 - Speeltopics

Deze RPG speelt zich af aan het koninklijk hof, meer info hierover vind je hier 'waar speelt het zich af'. De tijd waarin de RPG zich afspeelt, is zoals jullie waarschijnlijk al doorhadden, zijn de Middeleeuwen. Maar niet zoals het werkelijk was, het is namelijk een fantasie wereld.
Van mensen met toverdrankjes tot reuzachtige draken, het is allemaal toegestaan.

Elke tien jaar worden er uit de omliggende dorpen dire mensen, die in het rijke bezit zijn van een machtig mythisch wezen, uitgekozen om een training te komen volgen aan het koninklijk hof door de beste meesters die er zijn.

Het is een eeuwenoude traditie die nooit verdwenen is. De traditie ontstond in tijd van vele oorlogen. Een paar spionnen hielden de bevolking in de gaten en kozen enkel de beste van de beste. Ze moesten natuurlijk wel voldoen aan een aantal eisen, zoals dat ze in het bezit moesten zijn van een mythisch wezen en er mee om moesten kunnen gaan. Enkel de besten werden uitgekozen en mochten naar het hof komen en kregen training van de beste trainers om nog beter met hun dier om te kunnen gaan, maar ook met wapens. Ze werden ingezet in de oorlogen en strijd als aanvoerders van kleine legers of werden uitgezonden op privé missies. Ze worden opgeleid tot echte meesters en meesteressen.
In andere woorden: Het was een hele eer...

En dat is het nog altijd. De drie voorheen gewone dorpelingen komen ineens in een heel ander wereldje terecht en plots kijken er mensen naar hun op. Sommigen weten zich erg goed aan te passen, anderen krijgen heimwee en bij enkele stijgt de roem en rijkdom ze naar het hoofd. Hoe reageren de andere bewoners op het koninklijk hof hierop?

Er wonen dus verschillende mensen aan het koninklijk hof, mensen met verscheidene beroepen en rangen, probeer je ook in te leven in hun wereld, beleefdheden, tradities en dergelijke. Om dit gemakkelijker te maken heb ik zelf wat dingen op een rijtje gezet en die kan je hier lezen.

Deze RPG heeft zoals jullie merken niet echt een vaste verhaallijn die je moet volgen, jullie zijn dus vooral vrij in wat je wilt schrijven en worden niet beperkt. In andere woorden: Let your creativity flow ^^

[ bericht aangepast op 6 juli 2012 - 15:53 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Florence Daphne Johnsen.

"Ik zie je morgen wel weer, lief beest die je bent" Ik druk nog een afscheidskus op Jaden zijn witte bles, waarna ik zijn waterbak nog eens ververs en dan uiteindelijk toch echt, maar met wat moeite, zijn stal verlaat. Ik vind het nooit leuk om bij Jaden weg te gaan. Iedere avond kan hem wat overkomen. Iedere avond kan er wat met hem gebeuren, terwijl ik dat niet eens door heb. Ik droom er vaak genoeg van om een eigen stal achter in onze tuin te hebben waar Jaden dan in kan staan. Een eigen wei aan huis waar hij vrolijk kan grazen. Waar ik hem op ieder moment van de dag kan komen bezoeken en zijn ruwe mannen kammen. De geur van Jaden opsnuiven en tot rust komen. Sowieso is bij Jaden zijn al het leukste moment van de dag. Een moment die ik voor geen goud wil missen! En het mooie is dat Jaden je geen pijn kan doen. Alleen letterlijk, zoals op je teen staan, maar dat heb ik wel voor hem over. Hij kan me innerlijk niet beschadigen. Alleen als hij wegloopt ja, maar dat zal hij niet doen. Hij heeft het veel te goed bij mij. Tenminste dat vind ik. Oké, een stal en weide aan huis is natuurlijk wel wat beter, maar ik kan er in ieder geval iedere dag voor hem zijn. Dat is toch iets wat niet iedereen doet. Al ben ik dan wel een paardenliefhebber. Hij mag dan wel een jongen zijn, maar hij kan geen relatie breken. Hij luistert tenminste écht naar me. Hij kan eigenlijk niet anders, maar het voelt alsof hij echt met me meeleeft. Alsof hij doorheeft wat er gebeurd en wat ik doormaak. En dat is soms best fijn, aangezien er niet altijd mensen zijn die naar je kunnen luisteren, omdat ze het veel te druk hebben.
Onderweg naar huis kan ik mijn gedachte niet van Oliver afhouden. Hoe zou het met hem en Eleanor zijn gegaan? En als het fout is gegaan, zou hij mij daar dan de schuld van gaan geven? Nee, dat doet Oliver niet. Voor zoverre ik weet dan. Ik bedoel, hij is en blijft een koningszoon, dus verrassingen blijven altijd komen. Zo gaat het nog een tijdje door. Steeds spoken dezelfde vragen rond in mijn hoofd, maar zelf kan ik ze niet beantwoorden. Ik weet het pas, als ik de gouden hippogrief inloop en het hem zelf vraag. Of ik zie Eleanor en Oliver samen, maar dat denk ik niet, aangezien Eleanor moet werken. Dus daaraan zou ik het in ieder geval niet kunnen zien. Weetje, ik wacht wel gewoon af. Laat ik me er niet druk om maken. Ik weet het toch nog helemaal niet.
De tocht van Jaden's stal naar mijn huis is korter dit keer. Tenminste, het lijkt korter, aangezien ik de hele tijd met mijn gedachte aan het worstelen was. De muziek uit de gouden hippogrief is hoorbaar vanaf mijn huis. Niet hard, dat zeker niet. Heel zachtjes, als een soort achtergrond muziek. Fijn vind ik het wel, aangezien we bijna nooit muziek thuis hebben. Ik veeg mijn voeten voor de deur zoals ik meestal doe als ik bij Jaden vandaan kom. "Vader? ik vroeg me af of ik Eleanor's jurk mee kon nemen? Daar zou ze vast erg blij mee zijn." Vraag ik, wanneer ik de deur heb geopend en er een belletje rinkelt. Eleanor vraagt er nu al dagen naar en sinds ik heb gezegd dat hij klaar is kan ze vast niet wachten totdat ze hem kan bewonderen. Ze heeft er namelijk wel lang op moeten wachten, maar ik weet bijna honderd procent zeker dat ze hem mooi gaat vinden. En dat hoop ik ook, want zo iemand als Eleanor verdiend zoiets moois. Het kost wel wat, maar je hebt ook echt iets. Mijn vader is niet iemand die dingen afraffelt, als hij er geen zin meer in heeft. Nee, hij zet door en zuurt niet. Hij zuurt bijna nooit. En waarom zou hij anders een kledingwinkel hebben geopend als hij het toch stom zou vinden?
"Ik zal hem voor je halen, terwijl jij je gaat omkleden voor het feest in de Gouden Hippogrief. Ik heb niet voor niets deze jurk voor je gemaakt" Hij rommelt wat in een grote houten kast met een diep rode kleur en haalt er een jurk uit die zeker tot net boven mijn enkels komt. De jurk heeft een licht blauwe kleur en past goed bij mijn blonde haren. De jurk is zo zacht als Jaden's vacht en lekker warm. De mouwen komen tot net over mijn ellebogen heen en hebben een witte rand gemaakt van zijde. Ik steek mijn haar gemakkelijk op, terwijl een glimlach op mijn gezicht verschijnt. Dit is een van de dagen, waarin ik even alles vergeet en gewoon leef. Het enige waar ik me nu nog zorgen om maak is Oliver. Of het wel goed is gegaan met Eleanor. Het voelt gewoon niet goed. Een raar gevoel die ik meestal heb als dingen niet kloppen, maar zoals ik net al dacht. Ik moet er niet teveel aan denken. Ik hoor het zo wel.
"Bedankt vader, u bent geweldig" Glimlach ik, waarna ik een klein, maar liefdevol kusje op zijn wang druk en de overigens prachtige jurk van Eleanor aanneem. "Zorg jij nou maar dat je plezier maakt" Zijn de wijze, of gewoon aardige, woorden die over zijn lippen rollen. Ik neem afscheid van hem en mijn moeder die in de keuken haar ding doet en loop dan de straat op in mijn licht blauwe jurk met opgestookte haar en met een prachtige jurk die netjes over mijn arm heen hangt. Deze keer duurt de tocht wat langer, terwijl de stal van Jaden verder weg is dan de Gouden Hippogrief, maar dit keer heb ik niets om aan te denken en voel ik alleen wat zenuwen door mijn lichaam stromen. Het eerste wat ik zo meteen ga doen is de jurk naar Eleanor brengen, zodat zij hem op een veilige plek kan opbergen, zodat hij niet kreukelt of vlekken op komen.

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Die is eh, lang..

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

xFreedom --> Risus

[ bericht aangepast op 8 juli 2012 - 19:53 ]

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Dante
'Pff, de enige dieren waar ik mee om kan gaan zijn paarden,' zei het meisje dat zich even later voorstelde als Eleanor. Eleanor, dus, keek geboeid naar Ryu, die een paar rondjes cirkelde en vervolgens in de steeg landen. Snel vouwde hij zijn vleugels op, hij was hier eigenlijk te groot in volle lengte. Langs me hoorde ik Eleanor zacht 'wauw' fluisteren.
'Is ie.. Is ie gevaarlijk?' vroeg ze toen ik opstond en een kleine buiging maakte. Ryu gaf meteen toestemming en ik liep naar hem toe om een hand op zijn snavel te leggen.
'Als je beleefd doet en ik erbij ben niet, anders best wel,' zei ik zonder mijn blik af te wenden. 'Hij is nogal schuw voor onbekende. Het koste me een hele tijd voordat hij de staljongen vertrouwden en hij hem eten kon geven.' Even lachte ik bij die gedachten en richtte mijn aandacht weer op de iet wat onrustige Ryu. Hij was nog niet helemaal bekomen van alle stress en drukte. Het was niet het beste moment om hem voor te stellen, maar veel keus had ik niet. 'Rustig maar jongen,' fluisterde ik. 'Het is allemaal goed, straks kom ik mee,' ging ik verder. Dit was niet goed, normaal was hij nooit zo onrustig. Voorzichtig zette ik een stap achteruit en liet hem los. 'Een beetje achteruit, hij is te onrustig,' zei ik snel tegen Eleanor terwijl ik naar Ryu bleef kijken. Ik had geen zin in nog meer verwondingen, zeker niet als het om andere ging.

[toch maar aangepast, ik vond het wat te kort]

[ bericht aangepast op 24 aug 2012 - 18:54 ]

Do it scared, but do it anyway.

Hoeft niet hoor (:

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Rosie is trouwens ergens in de 20 toch? ;x Oja oja, en hoe heette de kroeg waar het feest is nou ook alweer? :’)

Miro Valenta - Ex-Uitverkorene, trainer van Esmée
Terwijl ik knarsetandend nadenk over hoe ik Emlyn een lesje zou kunnen leren been ik richting mijn villa. Het onbeschaamde optreden van de man verbaast me nog steeds, maar zeker niet op een positieve manier. Het is aan hem te merken dat hij in de stallen is opgevoed.
Zodra ik me heb opgefrist en Zadyl de kans heb gegeven wat te drinken loop ik terug naar het kasteel. De bruine laarzen die ik nu aan heb zitten een stuk fijner dan het oude paar dat ik voor trainingen gebruik, en ik merk dat het dragen van betere kleren met meer kwaliteit mijn humeur aanzienlijk verbetert. Ondanks het akkefietje met Emlyn loop ik dus zelfingenomen de poorten door terwijl ik Zadyl een seintje geef buiten op me te wachten. Hij gaat naast de muren zitten en houdt een groepje vogels in de gaten dat rondjes vliegt boven het bos. Ik glimlach even om zijn turende, doch ingespannen blik en wandel dan op mijn gemak naar boven. Mijn zelfvertrouwen is weer aangesterkt en ik twijfel er niet aan dat ik Emlyn nog wel te pakken zal krijgen. Nu is het tijd hem uit mijn gedachten te zetten en te focussen op de goede indruk die Esmée moet maken. Als ze het vanavond verpest zal het een stuk moeilijker worden haar populair te maken, dus ik hoop dat ze voor haar eigen bestwil haar soms ietwat arrogante opmerkingen voor zich houdt. Mooi zijn, glimlachen en een beetje mysterieus blijven, daar draait het nu om. Niet dat ze dat van mij te horen zal krijgen, want het zou me niets verbazen als ze door die woorden juist extra opstandig wordt. Alvorens binnen te komen in haar kamer klop ik even op de deur, die meteen wordt geopend door Rosie. Ze glimlacht voorzichtig naar me en laat me binnen. Ik geef haar een kort knikje en kijk dan tevreden toe hoe Esmée haar jurk even gladstrijkt en dan op me af komt. Ze ziet er precies uit zoals ik al had gehoopt; Niet te protserig, maar toch opvallend mooi, zeker tussen het normale volk met hun simpele kleren. Haar haar heeft Rosie luchtig opgestoken, en een paar lokken hangen langs haar blanke schouders en rug. De speldjes die haar kapsel omhoog houden zijn verfraaid met kleine edelsteentjes en fonkelen fel tussen haar bruine haren door. De jurk die zij en Rosie hebben uitgekozen heeft een zachte, zeegroene kleur en ziet er fris en verfijnd uit. Hij is vrouwelijk, maar zonder veel strikjes of ruches. Dat het een relatief simpel model is werkt alleen maar in haar voordeel; haar onopgemaakte gezicht trekt daardoor namelijk de aandacht en zo komt haar jonge, natuurlijke schoonheid goed naar voren. Ik knik tevreden. Het haar en de jurk laten zien dat ze van hoge komaf is en met respect en eerbied behandeld dient te worden, maar het ontbreken aan de overdadige versiering die men op het hof vaak ziet geeft toch aan dat ze niet opeens een opgedirkte prinses is geworden. ‘U ziet er beeldig uit, juffrouw Fox,’ zeg ik beleefd en gemeend, maar gereserveerd. Niet dat ik het ooit überhaupt in mijn hoofd zou hebben gehaald om een of andere relatie met Esmée te beginnen, maar nu Emlyn zulke gekke taal heeft lopen uitslaan kan ik niet riskeren dat er verhalen ontstaan. ‘Ik neem aan dat u klaar bent om te vertrekken?’ Nadat ze bevestigend heeft geantwoord knik ik Rosie toe en houd mijn onderarm uit voor Esmée om haar hand op te leggen. Ik escorteer haar nu eenmaal wel en het is normaal een vrouw op zo’n manier te begeleiden. Men moet dus wel heel veel fantasie hebben hier iets achter te zoeken.
Rustig loop ik met Esmée aan mijn arm het kasteel uit. Zodra we de poorten door zijn wenk ik Zadyl mee te komen en gedrieën wandelen we richting het dorp. Het is gezellig druk: overal lopen mensen rond, er klinkt muziek, gelach en gepraat, en vanaf de plek van het feest stijgen heerlijke etensgeuren op. Ik merk dat er meteen al wat blikken in onze richting worden gegooid en een paar mensen wijzen zelfs naar ons, al vermoed ik dat hun gemompel en gefluister vooral over Esmée zal gaan, omdat ze haar nooit eerder zo hebben gezien. Ik ben na tien jaar wel aan dat soort gedrag gewend geraakt en ik trek alleen even mijn neus op als ik zie hoe een groepje puberale dorpsjongens haar met open mond nastaart. Zo erg vind ik het ook weer niet; ze moest indruk maken en wat mij betreft is dit alleen maar bevestiging dat dat voor nu is gelukt. Nu kan ik alleen maar hopen dat ze zich de rest van de avond zal gedragen zoals haar betaamt. Ik kijk even naar haar vanuit mijn ooghoeken, om haar reactie te peilen. Is ze zenuwachtig? Kijkt ze brutaal terug? Het zou me beiden niet verbazen, want zelfs op mensen als Esmée kan zulk gestaar en gewijs erg indrukwekkend en overrompelend zijn. ‘Hier is het,’ zeg ik, ‘Mengt u zich in de feestvreugde, zou ik zeggen, en probeert u vooral een goede indruk achter te laten.’

De Gouden Hippogrief ;p

Esmée Fox.
Heer Valenta was nog maar net weg of Rosie kwam alweer op me af gelopen met de mededeling dat ik er toch nog niet helemaal uit zag als ze wilde. Ik slaakte een zachte zucht, het was erg aardig dat ze me wilde helpen, maar ik voelde er weinig voor me nogmaals om te kleden en Rosie's getrek aan mijn haren weer te moeten ondergaan. Hoe dan ook zou ik er toch niet onderuit komen en daarnaast was het uitermate belangrijk vanavond een goede indruk te maken, dus met tegenzin liet ik Rosie opnieuw haar gang gaan.
Alsof we het zo afgesproken hadden legde Rosie net de laatste hand aan mijn haren toen er op de deur geklopt werd en terwijl Rosie richting de deur liep stond ikzelf op en keek nogmaals in de spiegel. Ze had de troep van mijn gezicht gehaald, waar ik haar eigenlijk eg dankbaar voor was, omdat ik het niet gewend was. Voor hetzelfde geld was het uitgelopen, dan had ik een mooie flater geslagen zeg. De jurk die ik nu aan had was simpel, verfijnd en prachtig afgewerkt. Waren alle jurken die ik vanaf nu zou dragen zo? Ik streek met mijn handen de zijde-zachte stof van mijn jurk glad en moest toegeven dat ik me beter voelde in zulke kledij dan de kleding die ik moest dragen voor de training.
"U ziet er beeldig uit, juffrouw Fox," complimenteerde heer Valenta me vlak nadat ik me omgedraaid had, al wist ik na het incident met Emlyn niet of ik hier wel zo blij mee moest zijn. Het leven hier was stukken ingewikkelder dan ik gehoopt had en mezelf zijn des te meer. Ik moest uitkijken met wat ik zei en deed, ik kon me beter niet meer mengen in conflicten.
"Had u wat anders verwacht dan, heer?" antwoordde ik met een glimlach rond mijn lippen terwijl ik op hem afliep, de woorden waren over mijn lippen gerold voordat ik er erg in had. Ik beet kort op mijn tong, dat begon al lekker. Altijd had ik gevonden dat mensen me maar moesten nemen hoe ik was en dat deden ze thuis ook wel, maar hier was het heel andere koek. Je moest je aanpassen aan de menigte, je gedragen zoals de rest en anders kon je het wel vergeten.
"Ik neem aan dat u klaar bent om te vertrekken?" "Natuurlijk heer," zei ik en wierp kort een blik op de arm die hij me aanbood en ik realiseerde me des te beter dat ik me vanaf nu beeldig moest zien te gedragen. De eerste indruk was het belangrijkst, die bleef mensen het langst bij. Wat dat betrof had ik het goed verpest bij Emlyn.
Zonder tegenstribbelen legde ik mijn hand op zijn onderarm en liep gedwee met hem mee, de mannen hadden hier ten minste wel manieren, dat moest ik ze nageven. Konden de mannen van mijn thuis nog veel van leren.
Al gauw naderde we het dorp en de muziek en het gelach van mensen was al van ver te horen. Het dorp had een gezellige gloed over zich heen hangen door alle verlichtingen, maar het feit dat ik niet volledig mezelf zou kunnen zijn de komende uren verpeste mijn feeststemming.
Toen we eenmaal het dorp binnenliepen merkte ik al gauw dat alle blikken op ons, of beter gezegd op mij, gericht werden. Aan zoveel aandacht was ik niet gewend en even wist ik niet wat ik moest doen, het liefst had ik ze gevraagd wat er te staren viel, maar ik wist net op tijd mijn lippen weer op elkaar te persen. Na een paar meter was ik al gewend aan de starende blikken die waarschijnlijk zouden blijven.
Over het algemeen keek ik de mensen niet rechtstreeks aan, maar af en toe keek ik vanonder mijn wimpers de menigte in en schonk ze dan een korte glimlach voordat ik mijn blik weer afwende. Het ging me beter af dan ik verwacht had en dat zorgde ervoor dat ik weer wat van mijn zelfvertrouwen terug kreeg wat de afgelopen dagen drastisch was gedaald. Ik hield mijn hoofd opgeheven en een glimlach sierde mijn gezicht, misschien ging het me vanavond nog wel lukken een goede indruk achter te laten. Ik merkte dat heer Valenta naar me keek en ik wierp hem kort een glimlach toe. Niet dat mijn succes tot nu toe aan hem te danken was, maar doordat alles me tot nu toe meeviel was mijn humeur al stukken beter.
"Mengt u zich in de feestvreugde, zou ik zeggen, en probeert u vooral een goede indruk achter te laten," beval heer Valenta me als het ware toen we er eindelijk waren. Een paar seconden keek ik hem aan, wilde hij nu werkelijk dat ik me zomaar hier tussen mengde? Prima, ik zou hem eens laten zien dat ik dit prima kon, ook zónder zijn hulp. Ik wierp hem nog één blik toe voordat ik me omdraaide en de menigte inliep.

Ik moest toegeven dat ik even niet wist wat ik doen moest, totdat mijn blik viel op de bar. Gesprekken aanknopen ging nog het gemakkelijkst bij de bar wist ik uit ervaring, desnoods met de barman, je moest ergens beginnen.
Zelfverzekerd liep ik op de bar af en ik voelde de ogen haast op mijn huid branden. Ik had nog maar net plaats genomen op de barkruk of de barjongen kwam al vragen wat ik wilde. "Wat raad je me aan?" vroeg ik hem, er vanuit gaande dat ik hier niet overdreven beleefd hoefde te doen. Ik moest mezelf er alleen voor behoeden dat ik niet met arrogante en bijdehante opmerkingen ging strooien zoals ik altijd deed.
"Nou," begon de barjongen, "de laatste tijd is de- Wacht eens, ben jij niet één van de uitverkorenen?" vroeg hij en de verbazing was in zijn ogen af te lezen. "Ach, zo bijzonder is het niet hoor," zei ik hem en glimlachte bescheiden. Een bescheiden uitverkorene zou vast meer in de smaak vallen dan Esmée Fox en dat idee werd enkel bevestigd toen ik na een paar minuten omringt was door mensen die nieuwsgierig vragen stelde. Waar kwam ik vandaan, hoe was het eten bij de heer, kreeg ik steeds zulke mooie jurken, hoe waren de trainingen... Alles kwam voorbij en het was behoorlijk uitputtend, vooral na de training van vanmiddag, maar ik besloot me niet zomaar uit het veld te laten slaan en beantwoordde met een glimlach de vragen. Ik vertelde de mensen wat ze wilde weten, maar niet té gedetailleerd, mijn leven was immers hiervoor niet zo heel erg boeiend. Ik was gewoon een 21-jarige jonge vrouw die uit het noordwesten was gekomen samen met haar draak. Tijdens het beantwoorden van de vragen door keek ik tussen de mensen door naar heer Valenta en ik wierp hem een triomfantelijke blik toe die boekdelen sprak, zie je wel dat ik het kan?
Het voelde goed mezelf te kunnen bewijzen na die problemen met Emlyn. Net toen ik dacht dat ik de avond wel door ging komen kwam er een jongeman aangelopen, ongeveer even oud als ikzelf gokte ik, maar zijn gehele uitstraling was vele maten arroganter dan die van mij ooit zou zijn. Ik mocht hem al niet vanaf het moment dat ik hem zag en toen hij zijn mond opentrok daalde hij des te meer in mijn achting: "Ik durf te wedden dat je er niks van bakt tijdens de trainingen, meisje." Het laatste woord sprak hij met zo'n minachting uit dat ik meteen mijn ogen vernauwde en hem strak aankeek. De mensen leken de spanning aan te voelen, want ze waren abrupt stilgevallen toen de jongeman begon met spreken. Hij was vast jaloers dat hij geen uitverkorene was, de zielepoot. "Oh, wou je soms zeggen dat jij het beter kan?" vroeg ik honend en met een lichte spot in mijn stem. "Zeker wel, schat, en dat zal ik je laten zien ook. Jij en ik, één op één, wat denk je?"
Ik balde kort mijn vuisten en probeerde mezelf te kalmeren, ik wilde het vanavond niet verpesten, ik kon dit.. Ik rechtte mijn rug en keek de jongeman recht in zijn ogen aan. "Het zou zonde zijn als ik zo'n prachtige jurk zou verpesten voor zo'n onderkruipsel als jij, denk je ook niet?" Helaas was het mijn giftige tong die overhand kreeg en mijn verstand die het liet afweten. Mijn antwoord leek niet in goede aarde te vallen bij meneer arrogantie zelve die nu dreigend op me af kwam gelopen en stiekem baalde ik ervan dat ik nog steeds niks kon wat vechten betrof. "Oh, denken we grappig te zijn, uitverkorene?" Het laatste woord sprak hij zo spottend uit dat ik de woede weer voelde borrelen en het liefst had ik die gore grijns van zijn gezicht gemept, maar ik mocht hem het niet laten verpesten. Waar was dat beetje hulp wanneer je het nou écht nodig had? Het liefst handelde ik alles zelf af en hulp wees ik altijd af, maar ik voelde me hier eenzamer en meer verloren dan ooit en stond open voor welke vorm van hulp dan ook.

Lol.. DIt was echt superlastig.. Hopelijk kan je er nog wat mee :')

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik zit ook een beetje in de knoop :')

But I still have this faith in the truth of my dreams.

BeIIisario schreef:
Ik zit ook een beetje in de knoop :')

Ehm, Oliver John zit in de Gouden Hippogrief, depressief te wezen omdat Eleanor hem heeft afgewezen :')

But I still have this faith in the truth of my dreams.

BeIIisario schreef:
Ehm, Oliver John zit in de Gouden Hippogrief, depressief te wezen omdat Eleanor hem heeft afgewezen :')

Is goed ^^
Dank je wel ^^

But I still have this faith in the truth of my dreams.

BeIIisario schreef:
Is goed ^^
Dank je wel ^^

Larina Almeida - Protegé van de Magiër
Zodra ik alle kruiden die Parzival nodig heeft heb verzameld haast ik me terug naar de hut. Het is later dan ik dacht en het begint al te schemeren. Vanuit het dorp klinken feestgeluiden en met een dubbel gevoel kijk ik een paar seconden naar de dansende menigte en de vrolijke lampionnen die overal zijn opgehangen. Het ziet er mooi uit, maar het doet me pijn dat ik er niet bij kan zijn. Aan de andere kant ben ik toch niet echt een feestmens, dus misschien is het maar beter dat ik niet kan gaan. Het zou waarschijnlijk alleen maar voor ongemakkelijke situaties zorgen. Met het mandje vol plantenwortels en bladeren aan mijn arm loop ik de deur van de hut in. Parzival zit aan de ronde keukentafel over een boek heen gebogen. ‘Eindelijk terug?’ vraagt hij rustig, zonder op te kijken. Ik knik en zet de mand naast me neer. ‘Ja, sorry dat het zo lang duurde.’ antwoord ik zacht. ‘Ik kon die kleine witte bloempjes waar je om vroeg nergens vinden.’ Terwijl ik naar de openhaard loop om water op het vuur te zetten voor thee hoor ik hem zuchten. ‘Keizerskruid, Larina. Keizerskruid.’ Ik mompel een verontschuldiging en ga verder met thee zetten. Zodra ik tegenover hem zit en ook voor hem een kop dampende drank heb neergezet lijkt hij zich iets te herinneren, want hij schiet ineens overeind en heft zijn handen. ‘Oh bij Rastullah, helemaal vergeten!’ Hij scharrelt weg en begint in alle kastjes en lades te rommelen. Zonder er veel aandacht aan te besteden drink ik van mijn thee. Hij is wel vaker zo ongeordend en chaotisch, ik ben er aan gewend geraakt. Als hij echter ineens mijn kant op komt met een klein pakketje kijk ik hem vanachter mijn mok verbaasd aan. ‘Hier,’ zegt hij, en geeft me het kleine pakje. Mijn verbazing wordt, zo mogelijk, nog groter. Bijna wil ik hem vragen waarom hij me ineens wat cadeau geeft, maar dan komt zijn uitleg erbij. ‘Breng dit even naar de Gouden Hippogrief, en kom daarna terug, dan beginnen we aan je les sterrenkunde,’ commandeert hij, terwijl hij zich weer achter zijn boek zet en een bladzijde omslaat. Ik knik, teleurgesteld dat het geen cadeau of iets dergelijks was, en sta op. Ondertussen gaat Parzival nog door met zijn verhaal: ‘De waard heeft slaapproblemen, vertelde hij me. Als hij hier thee van trekt en die opdrinkt voor het slapengaan zal hij slapen als een roos.’ Mijn donkergrijze, soepele cape had ik al afgedaan, maar ik sla hem weer om. ‘Ik zal het hem zeggen.’ Nadat ik Parzival zachtjes gedag heb gezegd, loop ik de hut uit. Ik hoor hem nog wat dingen mompelen over sterren en andere hemellichamen, en glimlach even. Ik heb het getroffen met zo’n wijze man als leraar, ook al is hij soms een warhoofd

Het kost me grote moeite me door de feestende massa’s heen te wurmen, maar uiteindelijk kom ik toch bij de Gouden Hippogrief aan. Ik schuifel tussen de dorpelingen door tot ik de bar bereikt heb. Een mooie vrouw van mijn leeftijd zit met een schare bewonderaars om zich heen op een van de stoelen en beantwoord met een beleefde glimlach vragen. Kort staar ik haar aan, me beseffend dat ze vast een van de uitverkorenen is. Ze ziet er aardig uit, maar toch voel ik kort een soort jaloezie dat er zo veel mensen geïnteresseerd in haar zijn en aan haar lippen hangen. Dan wend ik vlug mijn hoofd af omdat ik merk dat de waard achter de bar staat te wachten op wat ik te zeggen heb. ‘Parzival vroeg me dit te brengen,’ val ik meteen met de deur in huis, en krijg het even warm omdat ik me schaam om mijn weinige subtiliteit. ‘Als u er voor het slapengaan thee van trekt en drinkt zult u een stuk beter slapen, zei hij.’ De man glimlacht hartelijk naar me en neemt het pakketje aan. ‘Bedankt. Kan ik verder nog iets voor je betekenen?’ vraagt hij vriendelijk, doelend op de verschillende dranken die hij serveert. Ik schud schuchter mijn hoofd. ‘Nee, dankuwel. Fijne avond nog.’ Met een fletse blos en een hevig gevoel van schaamte maak ik me uit de voeten. Er zijn nog meer belangstellenden naar de uitverkorene komen kijken dus ik kom de kroeg beter door dan net. Toch slaag ik er in, op het moment dat ik kort een blik over mijn schouder werp om naar de jonge vrouw en haar mooie jurk te kijken, tegen een tafel op te botsen. Geschrokken kijk ik meteen weer voor me en kan nog net op tijd het meubelstuk vastgrijpen. Dan zie ik dat er een man aan de tafel zit en voel de schaamte weer steken. ‘Eh, uh, sorry,’ stotter ik, en als ik me realiseer dat het een van de zonen van de heer is deins ik bijna achteruit. Ik sla mijn ogen neer, sla ze weer op, probeer zijn blik te ontwijken en kijk dan uiteindelijk zenuwachtig naar de grond. ‘Het spijt me, ik lette niet goed op.’ Als ik merk dat er geen scheldtirade komt kijk ik voorzichtig op en knipper even met mijn ogen. Hij ziet er verbazingwekkend miserabel en ongelukkig uit, heel anders dan de meesten hier op het feest. ‘Gaat het wel?’ vraag ik bezorgd, zonder me goed en wel te beseffen wie er voor me zit.

[ bericht aangepast op 9 juli 2012 - 21:49 ]

[BeIIisario --> Nayade]

But I still have this faith in the truth of my dreams.