[RPG] The Middle Ages. 2 - Speeltopics

Deze RPG speelt zich af aan het koninklijk hof, meer info hierover vind je hier 'waar speelt het zich af'. De tijd waarin de RPG zich afspeelt, is zoals jullie waarschijnlijk al doorhadden, zijn de Middeleeuwen. Maar niet zoals het werkelijk was, het is namelijk een fantasie wereld.
Van mensen met toverdrankjes tot reuzachtige draken, het is allemaal toegestaan.

Elke tien jaar worden er uit de omliggende dorpen dire mensen, die in het rijke bezit zijn van een machtig mythisch wezen, uitgekozen om een training te komen volgen aan het koninklijk hof door de beste meesters die er zijn.

Het is een eeuwenoude traditie die nooit verdwenen is. De traditie ontstond in tijd van vele oorlogen. Een paar spionnen hielden de bevolking in de gaten en kozen enkel de beste van de beste. Ze moesten natuurlijk wel voldoen aan een aantal eisen, zoals dat ze in het bezit moesten zijn van een mythisch wezen en er mee om moesten kunnen gaan. Enkel de besten werden uitgekozen en mochten naar het hof komen en kregen training van de beste trainers om nog beter met hun dier om te kunnen gaan, maar ook met wapens. Ze werden ingezet in de oorlogen en strijd als aanvoerders van kleine legers of werden uitgezonden op privé missies. Ze worden opgeleid tot echte meesters en meesteressen.
In andere woorden: Het was een hele eer...

En dat is het nog altijd. De drie voorheen gewone dorpelingen komen ineens in een heel ander wereldje terecht en plots kijken er mensen naar hun op. Sommigen weten zich erg goed aan te passen, anderen krijgen heimwee en bij enkele stijgt de roem en rijkdom ze naar het hoofd. Hoe reageren de andere bewoners op het koninklijk hof hierop?

Er wonen dus verschillende mensen aan het koninklijk hof, mensen met verscheidene beroepen en rangen, probeer je ook in te leven in hun wereld, beleefdheden, tradities en dergelijke. Om dit gemakkelijker te maken heb ik zelf wat dingen op een rijtje gezet en die kan je hier lezen.

Deze RPG heeft zoals jullie merken niet echt een vaste verhaallijn die je moet volgen, jullie zijn dus vooral vrij in wat je wilt schrijven en worden niet beperkt. In andere woorden: Let your creativity flow ^^

[ bericht aangepast op 6 juli 2012 - 15:53 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Post wat aangepast

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Narissa schreef:
Post wat aangepast

Ligt and Darkness are both very different..

Jeremy Fenix. - Zoon heer.

"Zullen wij dan nu gaan?" Stelt ze glimlachend voor, als ze op Senna zit. Ik knik even en geef Shane dan een tikje tegen zijn buik aan, waarna hij en stap naar voren zet. "Het bos?" Stel ik voor en kijk even richting het bos.
Ik ben te ongeduldig om te wachten op een antwoord, dus spoor ik Shane nog een keer aan, waarna hij even stapvoets gaat lopen.
Ik kijk even achterom naar Celine, waarna ik even grijns en me dan weer omdraai. Ik spoor Shane nog een keer aan, waardoor hij nu in draf gaat. Op zijn tempo, ga ik staan en weer zitten.
Ik draaf een stukje, totdat ik het hek zie staan voor het bos. Je kan ook even omrijden, maar daar heb ik geen zin in. Gewoon eroverheen Denk ik en geef Shane nog een tikje, waarna hij begint te galopperen.
Een stukje voor het hek vandaan span ik mijn benen rond zijn buik en als we bij het hek aankomen, springt hij er met een snelle vaart overheen.
Hij land zonder enig schrammetje op de zanderige grond. Een aantal kleine takjes die op de grond liggen, zijn nu nog kleiner geworden.

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Celine Florance Beaugarde~ Nicht van de heer.

'Het bos?' stelt Jeremy voor en hij kijkt richting het bos. Jeremy wacht niet op antwoordt en spoort Shane aan om stapvoets te gaan lopen. Dan kijkt hij nog even grijnzend achterom waarna hij overgaat in draf. Ik rol even met mijn ogen waarna ik Senna aanspoor om ook draven. Ik minder een beetje vaart als ik zie dat Jeremy Shane overlaat gaan in galop en hem over een hek heen laat springen. 'Uitslover,' mompel ik. Even zit ik te twijfelen om er ook over heen te springen maar doe het toch maar niet. Mij kennende is dat geen goed idee. Ik rij gewoon om. Jeremy moet maar even geduld hebben.
Ik laat Senna weer draven en ik rij om het hek heen. Iets later kom ik weer aan bij Jeremy. 'U weet toch dat het helemaal niet nodig is om u zo uit te sloven?' vraag ik lachend. 'Er is hier toch niemand in de buurt waar u indruk op kan maken,' vervolg ik terwijl ik Senna stapvoets langs Shane laat lopen en haar daarna weer overlaat gaan in draf.

[ bericht aangepast op 18 maart 2012 - 18:16 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Lol, ik dacht dat Miro ook al binnen was, dus ik moest even wat bedenken waarom hij nog buiten zou zijn.. En wat is het meest logische? Een vrouw natuurlijk :'D

Miro Valenta - Ex-Uitverkorene
Zodra Esmée naar binnen loopt wil ik haar volgen, maar dan hoor ik plots een stem roepen. Een vrouwenstem, en eentje die ik maar al te goed herken. Ik zucht, werp Zadyl een wanhopige blik toe en draai me om. "Hallo, Melinda." zeg ik lijzig, zonder haar stralende glimlach te beantwoorden. Het meisje stapt op me toe en gooit haar armen om mijn hals, terwijl ze probeert me te kussen. "Oh Miro, ik heb je zo lang niet gezien!" Met één hand houd ik haar gezicht tegen en ik kijk haar in de ogen. "Nee, Melinda. Luister nu eens naar me. Het is over, uit. Voorbij. Ik wil je niet meer zien. Duidelijk?" Melinda is een dienstmeisje aan het hof. Een buitengewoon mooi gezichtje, maar zo dom als een trol. En blijkbaar ook zo vergeetachtig als wat. Dit is ondertussen al de derde keer dat ik haar vertel dat ik haar niet meer wil zien. Melinda was best leuk voor een keerjte, maar was te intellectueel afgestompt om een interessante partner te zijn. Ach, zelfs als ze een genie was geweest was ze uiteindelijk gaan vervelen, waarschijnlijk. Haar gezicht is al een stuk minder mooi dan ik me herinnerde. Hardhandig duw ik haar terug en voel een van haar tranen over mijn hand stromen. "Maar.. Maar Miro.. Dat meende je toch niet? Ik dacht.. Maar wij.." Ze barst in huilen uit en ik veeg mijn hand af aan mijn broek. "Nee, Melinda. Ik heb je van te voren vertelt dat ik je niets meer zou geven dan die ene keer. Weg nu, ik heb belangrijke zaken af te handelen." Ik hoor haar nog wat snuffen en allerlei gemene verwensingen murmelen voordat ze terug loopt naar het kasteel. Ik kijk Zadyl aan en haal mijn schouders op. "De eerste keer heb ik het subtieler gezegd." Hij snuift en loopt richting de stal. Met mijn handen in mijn zakken volg ik hem. De geur van stro en hooi en paard komt me meteen al tegemoet en ik trek even mijn neus op. Vers hooi ruikt wel lekker, maar door alle stront in de stallen is het onmogelijk nog van de geur te genieten. Voor mij, tenminste. Er zijn vast lieden die er wel van houden. Zodra ik door de deuren stap kijk ik verbaasd naar de enorme puinhoop in de stal. Overal klinkt gehinnik en briesen van de paarden die duidelijk overstuur zijn. Door het enorme gat in de muur merk ik eerst degene die dit alles veroorzaakt heeft niet op. Een slanke, grote, goud geschubde draak. Een prachtbeest. Dat zal Wyvern dan wel zijn, schat ik zo in. Ik wrijf met een hand over mijn hoofd en kijk Esmée aan. Er zit een nimf op haar schouder die onschuldig naar me glimlacht. Ik trek een mondhoek op naar het kleine mensje en richt me tot mijn pupil. "Dit is Wyverns werk, neem ik aan?" Zonder op antwoord te wachten kijk ik op naar de stalknecht die niet veel verder op staat. "Ik zal de schade vergoeden, geef maar door hoeveel het gaat kosten dit te repareren, oké?"

Larina Almeida - Protegé van de Magiër
Geschrokken deins ik achteruit als de wolf naast de man op me af springt en ruw het bloempje uit de grond rukt met zijn scherpe tanden. Hij biedt het aan me aan, maar ik durf het niet aan te nemen. Ik blijf als versteend naar de enorme, blinkende tanden van het beest staan kijken. Het zet nog een stapje in mijn richting en duwt zijn koele, vochtige snuit tegen mijn hand. Ik voel hoe de haren op mijn nek overeind gaan staan maar steek dan toch aarzelend mijn hand uit en pak het bloempje, dat inmiddels al verwelkt is, tussen zijn tanden vandaan. "Ja dat heb ik, of zie je nog meer bomen om me heen staan die een bloem kunnen laten groeien?" hoor ik de vreemdeling zeggen en beschaamd schud ik mijn hoofd. Fijn, wat een goede eerste indruk hebben we weer gemaakt, wees maar trots op jezelf, Larina. "Ik zal mij eens voorstellen; ik ben Fingon Melwasúl, wat ook wel lopende boom betekent. Ik ben een magiër, met de kracht Aarde in mij." De kracht aarde? Ik wist niet dat elke magiër zijn eigen kracht heeft, dat heeft Parzival me nooit verteld. Of zouden alleen sommige magiërs dat hebben? Ik kijk naar het beest dat hij voorstelt als Wolf en glimlach bedeesd. "Mijn naam is Larina Almeida, heer. Ik ben de pupil van Parzival Almeida, de enige magiër in Tarnack. Hij wordt alom gerespecteerd voor zijn grote kennis van de magie." Ik buig opnieuw voor de man, omdat ik niet zeker ben van zijn stand. Parzival heeft me verteld zijn naam ook te noemen als ik mezelf voorstel aan vreemdelingen, aangezien het bijdraagt aan mijn stand. Maar belangrijker nog, zei hij, als iemand kwaad in de zin heeft zullen ze je niets meer durven doen zodra ze weten dat je onder mijn hoede staat. Het geeft me een veilig gevoel dat Parzival me beschermt als het nodig is, maar ergens is het toch ongemakkelijk zijn naam te moeten noemen wanneer ik me introduceer. "Bent u op weg naar Tarnack?" vraag ik, nog steeds op mijn hoede. Ik zou hem de weg kunnen laten zien, maar hij haalt het waarschijnlijk zelf ook wel. Hij is immers al zo ver gekomen, ik hoef hem heus niet te helpen. Ik voel me nu al zo opgelaten als wat, laat staan als ik de hele weg naar het dorp met hem mee moet lopen. Al is er wel iets vertrouwds aan deze man, wat waarschijnlijk komt omdat hij ook een magiër is. Hij is buiten Parzival de eerste magiër die ik ontmoet en het is moeilijk alle vragen die ik heb binnen te houden.

Sorry dat het zo lang duurde.

Dante – trainer
Ryu leek geheel in me geïnteresseerd en tegen hem kon ik alles vertellen. Zacht zei ik hem wat ik van het meisje vond. Hij zou niks verder vertellen. Gelukkig was er nog wel een plus punt, ze had een prachtig dier dat ze met respect behandelde en niet omdat het moest. ‘Ja ik weet het jongen, ik ben ook niet altijd even goed,’ mompelde ik. ‘Eden,’ hoorde ik na een tijdje achter me. Ik glimlachte even naar Ryu en draaide me om. Daar stond het meisje dat door moest gaan als mijn uitverkorene. ‘Zo, je hebt besloten dat het toch wel handig is om je voor te stellen,’ zeg ik rustig. ‘Dat is sneller dan dat ik verwacht had, netjes.’ Ik knik even vriendelijk. ‘Dante is de naam.’ Ik liep in haar richting en stopte netjes vlak voor haar. Snel bekeek ik haar even en haar mogelijkheden. ‘Vertel eens wat over jezelf?’ Mijn stemming was totaal veranderd doordat ze toch gekomen was. Het maakte me niet uit dat ze zich niet netjes had voorgesteld, dit was genoeg voor mij. Hopelijk had ze ervaring en kon ze al met wapens omgaan, dat was voor mij een stuk minder werk. Onbewust voelde ik even met mijn handen langs mijn paar zwaarden. Ook sloeg ik mijn cape iets beter naar achter. Die had ik niet nodig om het warm te krijgen, mijn afkomst had me afgehard. Ik was best blij met mijn training onder barre omstandigheden, daardoor kon ik best veel hebben.

Do it scared, but do it anyway.

Mag ik even weten waar elk (actief) personage op dit moment is?

Snel, red deze man van de haai! ~~~~~~~~^~~\o/~~~~~~

[Ameline is samen met Jayden in het bos in een dal...Jayden had haar ontvoerd en zijn nu een ritje gaan maken op hun paarden]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Dante is samen met Eden in een wei bij het kasteel

Do it scared, but do it anyway.

Diapal schreef:
Mag ik even weten waar elk (actief) personage op dit moment is?

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Jayden Jason Bright
Toen ze naast haar paard ging staan en geen angst meer op haar gezicht was vond ik dat ze gelijk had. 'Ik ben deels Alexander. Het is mijn tweede echte naam. Jayden Alexander Sumsent.' Gaf ik toe. 'Maar in mijn groep heet ik Jayden Bright en daar hou ook jij je aan oke?' Zei ik nu wat dreigender achtiger. 'En wil je nog door rijden of wil je nu weer terug naar de stallen en weer vastgebonden zitten?' Vervolgde ik bits. 'Omdat je me nu iets meer kent hoef je niet meteen medelijden te hebben. De enige persoon waar je medelijden moet hebben ben je zelf.' Zei ik sissend. Ik trok mijn mooie zilveren zwaard met het wapen van Sumsent erop en hield het onder haar keel. 'Wat wordt het op het paard of kruipend?' Zei ik sissend. Omdat ik nu misschien mijn indenteit had onthuld betekende het niet dat ik een softie was. Of nog erger medelijden met haar zou hebben nals ze dat dacht had ze me helemaal verkeerd ingeschat.

I'm finally back, Finally after a Year break

Ameline Rose Ermengard

Ik knipperde even verbaasd met mijn ogen doordat hij plotseling heel anders tegen me deed.
Mijn ogen gleden van zijn gezicht naar het zwaard dat op mijn keel stond en het enige wat ik kon doen was er naar staren alsof het een voorwerp was dat ik nog nooit had gezien.
"Medelijden met mezelf?" Fluisterde ik een beetje verbaasd terwijl ik hem weer aankeek.
Ik voelde hoe woede in me opborrelde en mijn ogen schitterden gevaarlijk.
"Medelijden met mezelf?!" Snauwde ik nu kwaad. "In héél mijn leven heb ik nooit zelfmedelijden gehad! Niet toen ik mijn moeder verloor! Niet toen ik besefte dat ik mijn vader nooit zou kennen! Niet toen de zoon van de heer me een klap in het gezicht verkocht omdat ik hem uitdaagde! Nooit!"
Mijn ademhaling was versneld en ik voelde hoe een traan zich een weg baande naar mijn wangen.
"En ook nu, zal ik ook geen zelfmedelijden hebben." Siste ik een stuk rustig terwijl ik met bevende vingers de traan weg probeerde te vegen.
Mijn hart bonsde in mijn keel terwijl ik weg keek van Jayden omdat ik niet wilde laten zien hoe gebroken ik was.
Ik deed een stap naar achter zodat het zwaard van mijn keel was verwijdert en wandelde met knikkende knieën van frustratie weer naar Liberté.
Behendig sprong ik op haar rug en nam me voor om Jayden geen blik waardig meer te gunnen.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Oké, duidelijk.]

Zendé

Met de rug van mijn hand ga ik over mijn voorhoofd, waar de zweetdruppels van af druipen.
Ik ben al een tijdje onderweg, en de stallen liggen al in mijn zicht. Mijn pas is ook vertraagd. Het is niet wandelen, maar ook geen rennen meer. Iets ertussenin.
Een zucht verlaat mijn mond als ik bij de stallen kom en rechtsaf sla. Ik ben van plan om naar ons huis te gaan, want waarschijnlijk is Jayden daar - en de rest van mijn bendeleden.
Ik passeer de kerk waar een paar nonnen uitlopen en heel even overweeg ik het om ze te beroven. Maar mijn enkel is verzwikt en na mijn avontuur met het gevleugelde beest en het gevecht met die krijgster van het hof, ben ik aardig uitgeput geraakt.
De gelovigen deinzen achteruit als ik langs loop. Niet zo gek, onze bende is in dit punt van het dorp inmiddels wel een beetje bekend geworden. Berucht, bedoel ik.

Snel, red deze man van de haai! ~~~~~~~~^~~\o/~~~~~~

[Jayden bedoelde medelijden met hem. Niet met haarzelf ]

I'm finally back, Finally after a Year break

HurtedHeart schreef:
[Jayden bedoelde medelijden met hem. Niet met haarzelf ]

Snel, red deze man van de haai! ~~~~~~~~^~~\o/~~~~~~