Natuurlijk hoor je wel eens van die vreselijke verhalen over mensen die het hebben, maar dat een dierbaar iemand het opeens krijgt, verwacht je niet. En dat is toch wel een beetje erg zwaar (no_chears).
Ik hoorde gisteren, totaal uit het niets, dat mijn moeder kanker heeft. Het drong niet echt tot me door, doet het nog steeds niet eigenlijk. Ik ben die dag gewoon gaan paardrijden en dacht er niet zoveel meer overna. Toen ik later in bed lag, moest ik plots ontzettend huilen.
Deze ochtend durfde ik bijna geen woord tegen mijn moeder te zeggen, omdat ik bang was dat ik zou gaan huilen. Op school zei ik er ook niets over, tot mijn mentrix aan het eind van de dag zei dat ik altijd naar haar toe kon komen om te praten (mijn moeder had haar gemaild). Toen voelde ik de tranen weer opkomen en ben naar mijn kluis gerend. Mijn vriendinnen zagen het natuurlijk en uiteindelijk kreeg ik het voor elkaar om het ze te zeggen. Ze reageerden zeer meelevend, sommigen huilden zelfs mee. Dat luchtte best op.
Het zit in mijn moeder's darmen. Vandaag heeft ze twee scans gehad waarvan ze woensdag de uitslag weet. Als het zich niet heeft verspreid, kan het operatief verwijderd worden en is er voor de rest niet zo veel aan de hand. Als het zich wel verspreid heeft, dan komt de chemo en al die narigheid... Dus tot de uitslag zit ik bloednerveus te proberen om het van me af te zetten. Ik ben niet echt iemand die over dit soort dingen met mensen uit mijn omgeving praat of zo, dus het is lastig om mee om te gaan :c. Heeft er iemand ervaring met dierbaren die ook kanker hebben/hadden?
Update: Mijn vader had zijn mail open laten staan en ik moest gewoon wel lezen wat hij had gestuurd. In de mail staat dat als het zich verspreid heeft, mijn moeder waarschijnlijk niet zal genezen. Fuck this, ik ben nu echt moedeloos. Klote kanker (no_chears). Wist niet dat het echt al zo erg was...
Update II: Vandaag was de uistlag, goed nieuws! Sterker nog, het is de beste uitslag die mogelijk was! Er is geen uitzaaiing dus het is nog niet gevaarlijk. Hoogstwaarschijnlijk moet mijn moeder wel aan chemo, maar geen hele heftige: De bijwerkingen zullen als het goed is meevallen en ze zal bijvoorbeeld wel gewoon haar haar houden. Daarna moet er nog iets operatiefs gebeuren. Beetje 'n vaag verhaal, maar ik was eigenlijk al afgehaakt nadat mijn moeder me vertelde dat er geen uitzaaiing was :'D. Het enige 'vervelende' nu is dat de vakantie naar Spanje misschien niet doorgaat, maar het klinkt echt ongelovelijk stom om dat vervelend te noemen. Ik mag immers super super super blij zijn dat mijn moeder zal genezen (-afkloppen-).
Pas als het zo dicht bij je komt, realiseer je je hoe verschrikkelijk kanker is. Voor iedereen die nu, in welke vorm dan ook, te maken heeft met kanker: Het kan altijd beter worden, geef de moed niet op. En mensen die dierbaren aan kanker zijn verloren: Gecondoleerd, ik snap nu nog beter hoe dat moet zijn... .
[ bericht aangepast op 14 maart 2012 - 21:31 ]
i put the fun in funeral
