Nee, wees gerust, dit is geen topic waar ik over mijn ouders klaag omdat ik geen iPhone krijg of omdat ik weer ben puberaal uitgeschoten, ik sta hoger dan dat. Nee, gewoon mijn ouders in het algemeen.
Mama was zestien en mijn papa tweeëntwintig toen ze trouwen. Hun eerste kind was rond mijn mama haar zeventiende verjaardag. Jong? Ja, heel jong, misschien zelfs te jong. Ze zijn hun hele leven buren geweest en zijn zo verliefd geworden, maar nog steeds heb ik het gevoel dat ze elkaar niet goed genoeg kennen, waardoor ze altijd conflicten hebben over het feit of de nutella nu gewoon in de kast of in de koelkast moet staan. En ja, ze zijn nog steeds samen, voordat iemand het vraagt.
Ze maken best wel veel ruzie. En niet de gewone 'ik haat je, ik haat jou, daar vliegt een bord, morgen is het weer goed' maar veel serieuzer, waardoor mijn papa geen onbekende meer is bij de politie, maar ze maken het wel altijd goed, al 18(?) jaar lang.
De laatste week hebben ze echt onwijs veel ruzie gemaakt, mede door mijn broer en mij (aangezien onze ouders altijd meer van ons verwachten dan mijn broer en ik kunnen doen, vooral omdat ze bezorgd zijn wegens onze toekomst later) en ik heb niet echt geholpen door de hele week als een arrogante, verwende puber rond te lopen.
Het begon klein. Mijn papa nam onze kerstcadeau's af en verstopte hen in de kast. Hij nam de ene laptop af en verstopte deze ook in de kast. Mijn mama was op dat moment boven met de hare, dus deze raakte hij niet aan. Toen ik die morgen de kast wilde open doen, was de sleutel weg. Mijn mama had nog een reservesleutel en gebruikt deze en toonde heel demonstratief dat ze de kast open kon doen en dat ze hem ervoor niet nodig had. Een hele kleuterspeeltuin dus, ik vond gewoon dat ze moesten uitpraten, wat er ook gebeurt was.
Gisteren kwam mijn papa mijn kamer beginnen en gaf mijn broer en mij onze cadeau's terug en ging toen in de woonkamer zitten. Mijn mama ging koppig naar boven en bleef hem negeren, ik vond het ergens zielig, maar ik was nog steeds boos wegens enkele dingen die hij naar me toe had geroepen de afgelopen week en ik was ook te koppig om hem dan gezelschap te houden (en ook omdat ik - elke keer als ik voorbij de woonkamerdeur liep - de opmerking kreeg dat ik moet afvallen, terwijl de dokter zelf zegt dat ik te weinig weeg)
En nu is mijn pa weg. Sinds gisterenavond, waarschijnlijk bij zijn vriend, waar hij zich heeft zat gedronken, waardoor mijn mama helemaal in paniek in de gracht is gereden toen ze hem wilde zoeken. Ze was de straat niet eens uit toen ze de controle verloor over het stuur en van de weg reed. Ik sliep toen al en mijn broer ook, dus wij hadden geen idee (behalve dat papa 'even snel' iets moest doen).
Vanmorgen maakte mijn moeder me plots wakker en vertelde me wat er gebeurt is. We zijn naar onze buren gegaan en die hebben ons met een tractor eruit geholpen. Mijn mama heeft dus de hele nacht opgebleven om die auto los te krijgen uit die gracht. Nu slaapt ze boven, maar ik kan niet meer slapen :') & mijn pa is nog steeds weg en zijn gsm staat af sinds twee uur vanmorgen.
Oke ja, sorry om jullie al op zo'n vroege, 'vrolijke' morgen depressiviteit te bezorgen, maar ik moest het even kwijt, omdat ik geen idee heb wat ik anders moet doen.
[ bericht aangepast op 31 dec 2011 - 8:02 ]
Olive
Ik zou in jouw situatie ook niet zo goed weten wat ik zou moeten doen. Misschien met vrienden erover hebben of met volwassene buiten het gezin praten (opa, oma, mentor, pycholoog enz.)