Ik hoop dat jullie het geen onzin vinden, hier komt mijn verhaal:
In de tweede klas kwam er een jongen in mijn klas, J. Op het eerste gezicht vond ik hem niet gelijk leuk. Ik weet nog wel wat ik tegen hem zei de eerste keer en toen glimlachte hij wel al gelijk naar me. In oktober had hij zijn arm gebroken en toen ging hij met de bus en ik ga sowieso altijd met de bus (heeft een reden maar doet er even niet aan toe). Ik ging toen samen met hem met de bus reizen. Ik merkte al dat ik hem steeds leuker begon te vinden. Een vriendin van mij bood eens aan om achterop bij haar te gaan om naar de bushalte te gaan. Ik vond het goed maar ik zat met 1 probleem: mijn tas kon ik nergens kwijt. J bood aan om mijn tas te dragen terwijl hij zelf een zware tas had en een gebroken arm! Dat is gewoon te lief. Hij ging er zelfs bij rennen om die fiets bij te houden en guess what? Hij rende zelfs sneller dan dat die fiets reed! In de derde periode had ik ervoor gezorgd dat ik de hele periode in de klassenopstelling naast hem kwam te zitten. We hadden echt zoveel mooie tijden, we lachten echt veel ook. Veel mensen noemden ons ook 'het stelletje'. Ik weet eigenlijk nog steeds niet of hij echt op me is. We kijken wel eens vaak nog naar elkaar. Laatst had ik hem nog gelukkig wel gesproken bij basketbaltoernooi op school! En hij had me gegroet maar verder was dat het ook wel nu ik in de derde zit.. Oja trouwens, ik had nog nooit eerder een lucifer aangestoken, dat mocht niet van mijn ouders vroeger, was te gevaarlijk zeiden ze.. Maar voor het branderexamen moest ik wel de brander aansteken en daarbij had J me dus geholpen. Hij had mijn handen vast gehouden en daarmee mijn handen op de goede positie gehouden en heeft me geholpen met aansteken. How sweet! Hij heeft echt zoveel voor me gedaan. Hij zit alleen nu niet meer bij me in de klas want hij moest een niveau lager gaan doen, hij moest naar havo. Door zijn dyslexie haalde hij enen voor de taalvakken.. Ik was/ben er echt kapot van want ik mis hem gewoon te erg. Ik wilde vandaag de kaarsen echt graag aansteken, niet om de gezelligheid maar omdat het me zoveel mooie herinneringen bij me opbrengt. Alleen, omdat we met zijn alleen naar boven gingen, had het volgens mijn ouders geen zin om nu de kaarsen aan te steken. Ik ben daar eigenlijk een beetje verdrietig om omdat ik als ik die kaarsen ging aansteken, nog het gevoel had dat J bij me was. Misschien klinkt het onzinnig maarja.. Ik hoop dat jullie dit begrijpen. Bedankt voor het lezen. xx
The sun will rise and we will try again.
