Gisteren zou er naar de (ballet)dansgroep, ofwel mijn groep, de breakdancers komen, zodat mijn lerares die stagere kon beoordelen op zijn manier van uitleg en omgang met zijn leerlingen. Nou die breakdancers waren een uur tevroeg en stonden daar zo vanachter de deur mee te kijken en denken vn: 'Waarom zijn hun hier?' Mijn lerares nodigd die gasten uit binnen te komen en legd uit dat ze te vroeg zijn. Alles heel leuk en aardig, die jongens waren ook heel grappig en complimentief tegenover ons, maar als ik iets voor 'publiek' moet doen, loopt alles in het honderd.
Worst. Training. Ever.
Ik heb die routine nog nooit zo hard verpest, nou ja, behalve toen mijn moeder kwam kijken tijdens de eerste dag, maar dit komt in de buurt. :'D
Helemaan toen ik mijn pirouette meost draaien waar ik drie fucking weken aan heb verspild om die te perfectioniseren en hun doodleuk in het rond gingen springen waardoor ik in de lach schoot en mijn concentratie verloor. Goddamn 
Mijn lerares heeft me tienduizendkeer moeten corrigeren, oh god ik kon wel door de grond zakken, gezien ik het gewoonlijk vrij goed doe.
Nou aan het einde van de les, gingen de andere meisjes en ik even hun dans bewonderen en die vanachter de glazen deur nadoen. Na tien minutjes kijken draaien we om en die ik mijn bus voor mijn neus wegrijden, waarnaar mama me op komt halen, omdat de tweede pas over een half uur kwam.
Ik faal zo hard. Tijdens optredens met streetdance kon ik daar altijd wel tegen, want ja, die aal was zo donker en het licht verblind je ogen dus dan zie je het publiek nauwelijks (al verpest ik dan nog de helft, maar oké ). Tijdens mijn Engelse spreekbeurt heb ik mezelf voor het eerst ècht verschrikkelijk horen stotteren. Volgens iedereen heb ik plankenkoorts en volgens mij denkt mijn lerares dat ik gewoon zenuwachtig werd omdat ik één van de jongens leuk vond. (Leuk? Nee. Grappig, knap, lief, etc? Ja.)
[ bericht aangepast op 10 dec 2011 - 10:40 ]
Let it come and let it be
) dat ik helemaal zenuwachtig werd >.<