Saph Amero
Tegen de tijd dat ik mijn ogen weer opende leek er niets verranderd te zijn. ik zat nog steeds en een cel vol schaduwen, met Ferron tegen mijn schouder en Chiara in een hoekje. In haar armen lag een jong meisje te slapen, Zahira Briiori. De dochter van haar en Daiyh.
Voor het eerst sinds jaren dacht ik terug aan de tijd in district 13. Waar we te horen hadden gekregen dat Daiyh dood was, waar Chiara haar dochter de eerste anderhalf jaar had opgevoed. Waar zouden ze de laatsen vijf jaar geweest zijn? In haar originele District, waarschijnlijk. Fayan had het Capitool niet uitgemogen, ik district 4 niet....
Maar Daiyh was ook niet dood. Ik had hem gehoord, de man die mij en Fayan zoveel leed had aangedaan. Ook hij zat hier, in één van de donkere cellen. Een pop in Nathaniel Snow's eigen spelen. Net zoals iedereen van het verzet.
Mijn blik ging naar de cel linkstegenover de mijnen. Fayan hing nogsteeds aan zijn armen aan het plafond. Hij had niet meer tegen me gesproken, waarschijnlijk door de pijn waar hij nu doorging. zijn ogen waren nu gesloten, maar ik betwijfelde of hij sliep.
Fayan... Het was het bijna waard, hier opgesloten te zitten. alleen maar omdat ik hem nu terug had. De man waarvan ik dacht dat hij dood was, mijn geluk en leven, leefde nog. Het leek haast een wonder. Vijf jaar lang had ik in eenzaamheid in ditrict 4 geleefd, mijn gedachten elke dag bij Fayan. De tranen waren uiteindelijk gestopt, maar het gat in mijn borstkas was altijd gebleven.
Stilletjes leun ik weer tegen de muur aan, mijn ogen op de kleine details van de cel gericht. Ik moet hier uitkomen. We moeten hier weg, voordat de martelingen erger worden. Ik heb sowieso al besloten geen woord meer te zeggen tegen de president. Niet als dat iemand in gevaar brengt, en zeker niet als die persoon Fayan is.
Daiyh Briiori
Het was absoluut de langste nacht van mijn leven. Ik probeerde alles, alles om me van de intense, constante pijn af te leiden. Over mijn gehele lichaam voelde ik de scherpe punten van het prikkeldraad zich door mijn huid dringen. Ik was van top tot teen gehuld in oud en nieuw bloed.
Ik probeerde mijn gedachten bezig te houden emt triviale dingen, tellen tot duizend in alle talen die ik kende, of elke stad in Panem opnoemen. Elke techniek die me was aangeleerd door het Capitool werd gebruikt, maar niets hield. Met elke ademhaling druppelde er meer bloed over mijn verminkte borstkas.
Toen bleef er nog maar één optie over. Mezelf afleiden emt mijn emoties. in stilte richte ik mijn gedachten op Chiara, die zo makkelijk zijn masker wist te kraken, blijkbaar. Her irriteerde me nog steeds, hoe makkelijk ik alles waar ik in geloofde had verraden voor haar en dat kind. Zahira.
Toen ik aan het meisje dacht, en de laatste keer dat ik haar gezien had, leek ik haar stem weer te kunnen horen. Ook zij was hiet, opgesloten. Een mogelijk slachtoffer voor de martelingen van Nathaniel Snow. Fuck.
Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.
