Duivelsmorfine
Liefde is morfine van de duivel, had ze ooit eens gezegd. Wanneer je het eenmaal toegediend krijgt, schreeuwt je binnenste om meer. En meer. En meer. Tot je uiteindelijk een dosis nodig hebt, die te groot is om gegeven te worden. Je hart zal een pijnlijke dood sterven, Cupido zal gefrusteerd zijn vuisten ballen omdat hij opnieuw niet in zijn taak geslaagd is.
Ze had gelijk. Liefde is morfine van de duivel.
Misschien was dat de reden waarom ik me op deze troosteloze kerstavond in dit al even troosteloze café bevond. Het was geen café van het type waar ik normaal mijn toevlucht zou zoeken. Een obscuur, klein kroegje, waar menig verslaafde zijn hartenzeer wegdrinkt. Een mengeling van goedkope parfum, rook en zweet lag als een troostbiedende deken gedrapeerd over de ruimte. Schuin achter de bar stond een schaars versierde kerstboom, die ronduit contrasteerde met het woord “feestdagen”. Ik keek om me heen, en terwijl de lach van een overduidelijk aangeschoten kerel met een bierbuik in mijn oren naklonk voelde ik golven van eenzaamheid woelen in mijn binnenste.
Ik was alleen.
Geen deel van de uitbundigheid die zich overal om me heen leek te bevinden.
Veel voelde ik er echter niet voor om terug naar buiten te gaan, waar de decemberkou me als een trouwe vriend op stond te wachten.
Wat vinden jullie tot nu toe? ^^
[ bericht aangepast op 20 nov 2011 - 19:29 ]
Destiny is what you're supposed to do. Fate is what kicks you in the ass to make you do it.
