Ik ben gewoon stil bij mensen dat ik niet ken. Daardoor denken mensen altijd dat ik verlegen ben, terwijl ik gewoon stil ben, en dat vind ik heel vervelend.
Bij mijn vriendinnen praat ik best wel veel en lach ik vaak. Maar goed, niet over mij. Een vriendin van mij heeft dat ook. In begin stoorden we ons er niet zo aan, maar het begon echt op te vallen en 1 iemand van ons vond diegene echt niet meer leuk, en zij is dat dan te weten gekomen. Dat vond ik heel erg, ook al vond ik haar zelf ook niet meer zo leuk, maar het is erg als je vriendinnen je laten vallen, heb het zelf al meegemaakt. Wat me het meeste aan haar stoorde was dat ze echt nooit iets zei, en altijd meeliep. Dat meelopen vind ik niet erg, maar dat niks zeggen is echt niet tof. Ik probeerde vaak een gesprek met haar aan te knopen, en dan antwoord ze wel, maar dan is er een pijnlijke stilte, tot dat ik of iemand anders die stilte moet verbreken omdat zij dat nooit doet. Daardoor leek het ook alsof ze ons niet echt leuk vond, maar gewoon iemand nodig had om bij de blijven, en dat wij de voor de hands liggende keuze waren, aangezien we net in een nieuwe klas zaten en wij de enige waren die ze in begin kende.
Dus ik zou echt proberen om eens een gesprek te beginnen over een onderwerp dat je heel erg leuk vindt. Daar weet je dan ook veel over te vertellen.
"Nitwit! Blubber! Oddment! Tweak!"
