[RPG] The Habit. [3] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 17 nov 2011 - 20:02 ]

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

even in mijn topcios zien te krijgen xd

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

laatste post:

Gawain
Ik hoorde mijn deur weer open gaan en 2 paar voetstappen binnen komen. 'Gawain, ik heb een dokter bij, denk ik,' zei een stem die ik herkende het was Cherie. 'D-dankje,' zeg ik langzaam. Ergens in mijn ooghoek begint een traan te prikken. Ik haat het als iemand me zo zwak ziet. Mijn ogen zijn nog steeds gesloten en als ik ze open dan is het beeld wazig.

Vergeet ik zelf een abo te nemen.

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Valerie Savarin

Ik kijk even opzij naar Sasha en Lily die precies even niet weten wat te doen. 'Excuseer mij even, Gawain zit tenslotte in mijn groep.' Ik knik een keer naar Sasha en glimlach nog eens naar Lily voor ik opsta en het geluid van Heathers hakken op de vloer volg naar Gawain's kamer. Ik klop zachtjes voor ik de deur open. Hij ziet er niet zo goed uit. In de hoek van de kamer zie ik het meisje staan dat daarnet de eetzaal binnen gerend was. Vastbesloten loop ik op haar af. 'Wat is er gebeurt met hem?' vraag ik haar zacht.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Ik loop het meisje achter na een kamer in, en zie een jongen op bed liggen. Hij zweet en rilt en kijkt wazig voor zich uit. Wat kan dit zijn? Ik hurk voor hem neer en probeer zijn blik te vangen. "Gawain? Dat is je naam, toch?" Ik zie hem vermoeid knikken en zijn gezicht vertrekt. Hij heeft het moeilijk. Ik leg een hand op zijn voorhoofd, maar tegen mijn verwachtingen in heeft het een normale temperatuur. Opnieuw probeer ik zijn blik te vangen, maar zijn ogen lijken door me heen te kijken. Ik frons en denk koortsachtig na. Wat is er met hem aan de hand? Achter me hoor ik iemand de kamer in komen, maar ik kijk niet op en houd mijn aandacht op Gawain. "Wat is er gebeurd met hem?" hoor ik een vrouw vragen. Ik kijk op en zie Valerie naast me zitten, met dezelfde bezorgde frons op haar voorhoofd als ik. "Ik weet het niet. Hij heeft last van een aanval, maar waardoor die veroorzaakt is... Het kan alles zijn, en pas als ik de oorzaak weet kan ik hem helpen." Weer richt ik me tot Gawain, en ik leg een hand op zijn wang. "Gawain, luister. Ik moet weten of je allergieën of fobieën hebt, wat dan ook. Heb je vaker dit soort aanvallen gehad?" De jongen trilt nog steeds hevig, maar ik hoop dat het hem zal lukken antwoord te geven op mijn vraag.

Gawain
Vaag hoor ik mensen wat vragen stellen. 'B-buiten hielp n-niet.' zeg ik zacht en probeer naar het raam te wijzen. Waarom overkomt mij dit niet. Ik probeer na te denken. Allergieën of fobieën? 'mi-mischien b-beetje cl-claustrof..' meer woorden krijg ik er niet uit. Weer probeer ik na te denken. Niks wil meewerken, mijn stem niet, mijn lichaam niet en mijn hersenen al helemaal niet. 'b-bij aank-komst o-ook. te lang bin-nen. t-toen raam h-hielp wel. t-toen minder e-erg. n-nu....'

Met een uitgestreken gezicht keek ik Heather na, terwijl ze zich samen met juffrouw Jones wegrende. Een moment had ik overwogen om hen te volgen, maar van dat idee was ik afgestapt aangezien ik praktisch niks wist van geneeskunde. We hadden enkel een basiskennis gekregen om zware wonden minder levensbedreigend te maken, maar dat was het ook.In plaats daarvan stond ik op en nam mijn bord vast. 'Excuseert u mij, professor Savarin, professor Haspers, ik heb nog trainig. Prettige avond verder,'groette ik hen met een beleefde glimlach. Dan draaide ik me om, deponeerde mijn bord en bestek in de daarvoor dienende bak en verliet de zaal. In mijn kamer zette ik mijn raam open, zodat de koele, geurige avondlucht de kamer binnenstroomde. Vervolgens plaatste ik mijn Identifier, het apparaatje dat ik van Prixor had gekregen, in zijn oplader die in mijn kast was ingebouwd. Zo zorgde ik er voor dat de batterij volledig vol was en de informatie in de kamercomputer werd geïnstalleerd. Op die manier kon ik informatie over de mensen die ik had ontmoet bekijken wanneer ik dat wilde, moest ik dat ooit nodig hebben. Ik was niet iemand die zonder reden in iemands persoonlijke gegevens zat te neuzen, maar ik zou niet terug deinzen om zoveel mogelijk informatie te verzamelen moest er ooit een probleem ontstaan. Toen het apparaatje een bevestigend geluidje maakte,trok ik mijn shirt uit, nam ik mijn halters uit de kast en begon aan mijn training. Over het algemeen zou uithouding voor meer kracht zorgen dan beweging, dus hield ik de twee halters met gestrekte armen voor me uit. Op deze manier trainde ik zowel mijn arm-als buikspieren, en dat was dus mijn uiteindelijke doel.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Cherie Beth Jones ~ Kat

Een van de trainers was naar me toegekomen, en vroeg me wat er met Gawain gebeurde. 'Ik.. Ik heb geen idee,' antwoordde ik met trillende stem, terwijl ik mijn geweer stevig omklemde met mijn handen. 'Hij begon ineens te trillen..'
Aandachtig keek ik toe hoe de dokter met Gawain bezig was, en hem vragen stelde.

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Lily Haspers

De vrouw waarvan Ik haar naam nog niet wist en Valerie verdwenen achter het meisje Aan en veelgeroezemoes kwam van de tafels waar apr andere kinderen zaten.
'Iedereen rustig alles zou goed komen met hem hij is in goede handen.' Zo ver ik had verstaan an e vrouw was ze de arts hier.

---

"Delaying death is one of my favourite hobbies."

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Claustrofobie.. Dat zou het misschien kunnen verklaren. Al is deze kamer nou niet bepaald klein. En hij reageert er wel heel heftig op. "T-toen raam h-hielp wel. T-toen minder e-erg. N-nu...." Gawain valt weer stil en begint opnieuw zwaar te ademen en te trillen. Claustrofobie.. Een raam. Fronsend sta ik op. Het is hoe dan ook duidelijk dat hij frisse lucht nodig heeft. "We moeten hem naar buiten brengen. Hij houdt het hier niet uit. Kom." Ik wenk het Aziatische meisje in de hoek. "Help me hem op te tillen." Ik pak Gawains benen vast en wacht tot ze me komt helpen. Ik zie dat ze twijfelt hoe ze hem moet oppakken zonder haar geweer te laten vallen. "Laat je geweer maar hier, voor nu." zeg ik snel. "De kapitein zal het niet merken." Dan wend ik me snel tot Valerie. "Waar is de dichtstbijzijnde uitgang? Kunnen we hem misschien via de eetzaal het strand op krijgen?" Mijn nervositeit is verdwenen, en mijn stem klinkt vaster. Nu ik het gevoel heb dat ik kan helpen voel ik me een stuk zelfverzekerder.

Gawain
Langzaam word ik opgetild, ik hoor iets van buiten. Ik probeer te protesteren. 'b-buiten help-t niet. a-anders r-raam wel g-geholpen! d-dit is a-anders d-dan d-dat van l-laatst!' ik probeer in alle macht iets duidelijk te maken, maar het lukt niet. Dit is niet zoals normaal als ik te lang in een dichte ruimte ben. Dit is anders, echt anders. 'S-stop, l-leg me even neer. i-ik prob-beer uit t-te leg-gen, w-wat het i-s!'

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Geschrokken merk ik dat Gawain protesteert. O shit. Ik heb het fout gedaan. Ik voel mijn onzekerheid weer terugkomen als een klap in mijn gezicht. Wat als ze me nu ontslaan? Wat als hij doodgaat? Dit is een ramp. Terwijl ik rustig probeer adem te halen laat ik Gawain weer op het bed zakken. Ik neem een diepe teug adem en kijk hem aan. "I-ik prob-beer uit t-te leg-gen, w-wat het i-s!" stottert hij. "Je bedoelt dat je weet wat er aan de hand is?" vraag ik. Dat zou geweldig zijn. Dan hoef ik alleen maar simpel te doen wat ik moet doen. Een diagnose stellen is tien keer zo moeilijk. Ik hurk weer bij Gawains gezicht neer. "Oké. Sorry van net, in dat geval. Kun je me uitleggen waar dit door veroorzaakt wordt?" Ik voel de ogen van Valerie en het meisje achter in mijn rug branden, waardoor ik me pijnlijk bewust word van mijn falen. Ik heb het nu al verpest, terwijl ik hier pas net ben. Het is maar te hopen dat ik Gawain uiteindelijk wel kan helpen, anders kan ik net zo goed meteen mijn spullen pakken en vertrekken.

Gawain
gelukkig word ik snel weer op mijn bed gelegd. Ik probeer een paar keer diep te ademen, wat maar half lukt, en zeg: 'Ik weet niet precies,' die woorden duidelijk uit spreken heeft alweer mijn hele energie gebruikt, dan maar weer stotteren. 'V-vorige k-keer hier, ik w-was eten. t-toen ik m-merken t-te lang bin-nen. ik h-h-yperven-t-tileren. i-k n-naar ka-mer, raam o-open. f-frisse lucht d-deed goed. i-ik weer n-normaal.' ik zucht een paar keer diep en voel dat ik weer ga trillen. 'n-nu i-ik o-onder et-en h-h-yperven-t-tileren, i-ik naar k-kamer, r-raam open, m-maar h-hielp n-niet. i-il voel-de zwak. m-mijn o-ogen w-azig. h-heb Ch-erie h-hulp ge-vraagt. n-nu ik tril h-helem-aal, en v-voel zwa-k, k-kan ni-et bew-egen. z-zie wazig.' langzaam worden mijn ogen zwaar. Het is dat ik op bed lig anders was ik helemaal in gestort. 'W-weet n-niet w-waard-oor k-komt. i-ik z-o b-ewu-st-el.....' meer kreeg ik er niet uit en zakte, voor zover dat op bed kon, ineen. ik lag daar bewusteloos op bed.

Valerie Savarin

Ik wou iets zeggen maar hield toch maar mijn mond. Dit was Heathers grondgebied. In plaats daarvan richt ik me tot juffrouw Jones. 'Als het een beetje gaat met jou raad ik je aan terug naar de eetzaal te vertrekken.' Ik draaide me naar Heather toe en legde een hand op haar schouder. 'Hou je me op de hoogte?' Ze knikte alleen maar zonder zich om te draaien. Een beetje terughoudend liep ik de kamer uit. Zonder terug te keren naar de eetzaal verdween ik naar mijn eigen kamer waar ik me omkleedde naar een training. De glazen deur aan het eind van de kamer was ik duidelijk vergeten op slot te doen want ze stond op een kiertje niet dat,dat erg was want ik wou toch naar buiten. Ik moest nog wat kunnen trainen, mijn hoofd kunnen leegmaken. Alles even vergeten.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
O god. Hij is bewusteloos. Prachtig, gewoon weg prachtig. Valerie en het meisje zijn vertrokken, wat betekent dat ik er nu helemaal alleen voor sta. Terwijl ik rustig probeer adem te halen sluit ik even mijn ogen. Denk na, Heather. Wat is nu het belangrijkste? Gawain heeft problemen met ademhalen. Laat ik die eerst maar verhelpen, anders stikt hij. Vastberaden en met enige nieuwe moed sta ik op en probeer Gawain overeind te heisen. Hij is geen zware jongen, maar met mijn minieme kracht en hoge hakken is het toch nog een hele taak hem overeind te krijgen. Na mijn derde poging trap ik gefrustreerd mijn hakken uit en probeer het nog een keer, met al mijn kracht. Eindelijk krijg ik hem op mijn rug getild en terwijl ik zijn benen ondersteun met mijn armen begin ik aan de lange tocht naar buiten. Hopelijk is de chauffeur van net er nog, die helpt me wel. Eindelijk bereik ik de hoofdingang, gelukkig zonder iemand tegen te zijn gekomen, en ik draag Gawain naar buiten. Ik knijp mijn ogen samen tegen de zon als ik een man richting een busje zie lopen. Het is niet de man van net, maar hij heeft hetzelfde uniform. "Meneer!" breng ik met moeite uit. Mijn keel is schor en droog en ik heb het warm van de inspanning. Hij draait zich om en kijkt me verbaasd aan. "Deze jongen moet naar mijn praktijk. Nu." Hij aarzelt even, maar knikt dan en wenkt me zonder wat te zeggen. Opgelucht loop ik naar de auto en laat Gawain op de achterbank zakken. "Wat is er gebeurd?" vraagt de man dan. Ik schat hem midden dertig. Hij heeft een vriendelijk gezicht en een baardje van een paar dagen. "Hij kreeg een soort aanval en is flauwgevallen. Ik moet hem naar mijn praktijk brengen om hem te onderzoeken." De man knikt begrijpend en slaat het portier van de achterbank dicht. "Stapt u maar in." Terwijl ik instap zie ik de zon net achter een van de hogere torens van het hoofdgebouw verdwijnen. Die zonsondergang zal ik vandaag wel niet te zien krijgen. De man start de auto en rijdt terug richting de praktijk. Door alle zorgen over Gawain en de man die ze de Kapitein noemen let ik minder goed op de planten als de vorige keer. De rit lijkt een eeuwigheid te duren, en als we eindelijk aankomen kan ik niets anders doen dan opgelucht uitstappen. Zodra mijn voeten in het rulle zand zakken besef ik me dat ik nog steeds op mijn panty loop. Shit. De man helpt me Gawain het gebouw in te tillen en met een zucht leg ik hem op het bed in de praktijk. "Zo.." zegt hij. Met mijn handen in mijn zij kijk ik even naar Gawain, die nu rustiger lijkt te zijn. Ik schenk de man een glimlach en zucht. "Dankuwel. Ik kan hem nu maar beter even onderzoeken." De man knikt en maakt aanstalten om te vertrekken. Ik knik hem nog een keer toe en richt me dan tot Gawain. Hij lijkt enigszins bij te komen en begint weer zwaarder adem te halen. Snel zet ik een raam open, voor het geval dat het misschien toch helpt. In de kastjes, die nog half overhoop zijn gehaald, vind ik wat kalmeringsmiddelen en een stethoscoop. Ik draai me om en zie dat Gawain al weer een beetje bij is. "Hé." zeg ik, en ik loop op hem af. "Gaat het een beetje?"