I need someone - Story problemen

Ik ga aan een nieuw story beginnen, maar wil het met samen schrijven met een paar meisjes.

Alexa is 17 jarig en wilt actrice worden. Samen met Katy, haar vriendin geven ze zich op voor het nieuwe tv serie: (moet nog een titel bedenken). Ze moeten met tien andere meiden twee weken in een afgelegen villa blijven. Als eerst twijfelt Alexa, maar ze doet toch mee. Maar wanneer ze in dat villa is , lijkt het helemaal niet op wat ze had verwacht. Samen probeert Alexa met Katy op uit het villa te komen. Zal het Alexa lukken om eruit te komen?


Wil je mee schrijven, zet dan een reactie!

p.s. Als je mee wilt schrijven zet dan een hoofdstuk van je story , zodat ik kan zien hoe je schrijfstijl is.


X.

Ik wil wel graag meeschrijven, nu ben ik geen verhaal bezig, maar ik heb wel al is geschreven, hier is een hoofdstuk dat ik is heb geschreven :

Justin, ik weet niet waarom hij me haat, echt, ik zou het niet weten. Ik doe dan ook wel grof tegen hem, ik haat hem ook, verschrikkelijk. Maar diep vanbinnen doen de woorden die hij naar me roept toch pijn, ze maken me onzeker. Ik weet het, ik zou me niet mogen aantrekken wat zo een irritante sukkel als Justin tegen me zegt maar het is nooit leuk als ze tegen je zeggen dat je niks waard bent. “Lilly, eten!” hoor ik mam roepen. Ik sta op een loop naar beneden. “Mmmh, spaghetti, lekker mam!” “Dankje schat, eet nu maar snel, voor het koud word.” Ik ga zitten en schep mijn bord helemaal vol. “Woow Lilly, eet niet heel de kom leeg!” Ik steek mijn tong uit naar Sydney, hij lacht schijnheilig terug. Ik kom goed overeen met mijn broer, soms plagen we elkaar wel eens maar dat is normaal, toch? Ik eet snel mijn bord leeg en loop naar boven. Wat ben ik moe, ik ga maar eens vroeg slapen.

“Lilly, wakker worden schat.” “Mmmmh!” “Niet te laat komen hoor!” “Neeheee!” Ik sta op en ga me douchen, ik doe een bloemetjeskleedke aan en mijn zwarte pumps. Ik loop naar beneden, eet snel een boterham en vertrek te voet naar school. Ik ben nog goed op tijd dus kan ik nog rustig naar mijn kluisje lopen. Ik loop naar binnen en bots ‘perongeluk’ tegen Justin. “Lilly, wie denk je wel niet dat je bent?!” “Oeh, is Jussiewussie boos?” zeg ik op kinderachtige toon. “Lilly, doe normaal, ik ben geen kind van 3!” “Nee? Waarom gedraag je je dan zo en zie je er zo uit?!” Justin word helemaal rood en begint te trillen van woede. “Gaat het wel Justin, je ziet een beetje r…” Ik word al snel onderbroken. “Hoe dúrf jij dat over mij te zeggen, bitch?!” “Omdat het gewoon zo is en hoe durf jij mij bitch noemen?” “Ik durf alles!” “Yeah right! En de paashaas bestaat!” zeg ik sarcastisch “Lilly toch, hebben ze jou nooit verteld dat de paashaas NIET bestaat?” Ik rol met mijn ogen en loop weg. Ik heb nog geen twee stappen gezet of ik voel al een hand rond mijn pols. Ik draai me om en ik kijk recht in het gezicht van Justin. “Denk je dat je zomaar kan weglopen van mij?” “Euh, ja, toevallig wel.” Ik sla hem in zijn gezicht, hij laat me direct los en ik loop weg naar mijn kluisje. “Wat een lelijke trut, waarom leeft ze? Ze is toch niets waard.” Hoor ik Justin nog tegen zijn vrienden zeggen. It hurts De bel gaat, ja leuk, door Justin ben ik nu ook nog te laat in de klas, niet dat dat de eerste keer zou zijn, maar voor de keer dat ik eens op tijd ben moet hij het weer eens verpesten!

You got every right to a beautiful life,
no matter how you look like

Maakt niet uit als je niet met mij wilt schrijven hoor, ik weet dat ik niet zo goed schrijf. (:

---

Love is Big. Love is Small. Love is Great . LOVE IS ALL!

---

Love is Big. Love is Small. Love is Great . LOVE IS ALL!

Nenaatje schreef:
Ik wil wel graag meeschrijven, nu ben ik geen verhaal bezig, maar ik heb wel al is geschreven, hier is een hoofdstuk dat ik is heb geschreven :

Justin, ik weet niet waarom hij me haat, echt, ik zou het niet weten. Ik doe dan ook wel grof tegen hem, ik haat hem ook, verschrikkelijk. Maar diep vanbinnen doen de woorden die hij naar me roept toch pijn, ze maken me onzeker. Ik weet het, ik zou me niet mogen aantrekken wat zo een irritante sukkel als Justin tegen me zegt maar het is nooit leuk als ze tegen je zeggen dat je niks waard bent. “Lilly, eten!” hoor ik mam roepen. Ik sta op een loop naar beneden. “Mmmh, spaghetti, lekker mam!” “Dankje schat, eet nu maar snel, voor het koud word.” Ik ga zitten en schep mijn bord helemaal vol. “Woow Lilly, eet niet heel de kom leeg!” Ik steek mijn tong uit naar Sydney, hij lacht schijnheilig terug. Ik kom goed overeen met mijn broer, soms plagen we elkaar wel eens maar dat is normaal, toch? Ik eet snel mijn bord leeg en loop naar boven. Wat ben ik moe, ik ga maar eens vroeg slapen.

“Lilly, wakker worden schat.” “Mmmmh!” “Niet te laat komen hoor!” “Neeheee!” Ik sta op en ga me douchen, ik doe een bloemetjeskleedke aan en mijn zwarte pumps. Ik loop naar beneden, eet snel een boterham en vertrek te voet naar school. Ik ben nog goed op tijd dus kan ik nog rustig naar mijn kluisje lopen. Ik loop naar binnen en bots ‘perongeluk’ tegen Justin. “Lilly, wie denk je wel niet dat je bent?!” “Oeh, is Jussiewussie boos?” zeg ik op kinderachtige toon. “Lilly, doe normaal, ik ben geen kind van 3!” “Nee? Waarom gedraag je je dan zo en zie je er zo uit?!” Justin word helemaal rood en begint te trillen van woede. “Gaat het wel Justin, je ziet een beetje r…” Ik word al snel onderbroken. “Hoe dúrf jij dat over mij te zeggen, bitch?!” “Omdat het gewoon zo is en hoe durf jij mij bitch noemen?” “Ik durf alles!” “Yeah right! En de paashaas bestaat!” zeg ik sarcastisch “Lilly toch, hebben ze jou nooit verteld dat de paashaas NIET bestaat?” Ik rol met mijn ogen en loop weg. Ik heb nog geen twee stappen gezet of ik voel al een hand rond mijn pols. Ik draai me om en ik kijk recht in het gezicht van Justin. “Denk je dat je zomaar kan weglopen van mij?” “Euh, ja, toevallig wel.” Ik sla hem in zijn gezicht, hij laat me direct los en ik loop weg naar mijn kluisje. “Wat een lelijke trut, waarom leeft ze? Ze is toch niets waard.” Hoor ik Justin nog tegen zijn vrienden zeggen. It hurts De bel gaat, ja leuk, door Justin ben ik nu ook nog te laat in de klas, niet dat dat de eerste keer zou zijn, maar voor de keer dat ik eens op tijd ben moet hij het weer eens verpesten!

You got every right to a beautiful life,
no matter how you look like

Maakt niet uit als je niet met mij wilt schrijven hoor, ik weet dat ik niet zo goed schrijf. (:

Je scrijft heus wel goed hoor, hihi.

Ik wel ook wel mee schrijven (:
Maar ik schrijf helemaal niet zo goed.

Na al die saaie lessen van vanmiddag is het toch eindelijk half 5.
Ik rijd snel naar huis. Als ik thuis ben is het kwart over 5. Mijn stiefvader, moeder en zusje zitten al te eten. ‘Charity!’ roept Ashley, mijn zusje opgewekt. Ik zwaai naar haar loop naar de keuken; pak en boterham en ga naar boven; Mijn moeder houdt zo enorm veel van me.. ik ga zo toch weg. Ik wil net mijn bordje naar beneden brengen; als ik mijn moeder de trap op hoor kommen. ‘Char? Jij blijft vanavond mooi thuis; ik hoorde van Miss Williams, dat je onder haar les lag te slapen; daar ben ik niet van gediend dat krijg je dus als je pas om half 6 thuis bent.’ Ik staar mijn moeder met open mond aan. ‘Het is vrijdag bitch.’ Bijt ik haar toe. ‘Charity!’ roept mijn moeder boos. En ze geeft me en fikse klap in mijn gezicht. Dan verdwijnt ze uit mijn kamer. Vanaf de gang hoor ik haar mompelen. ‘Jij gaat echt dit huis niet uit vanavond.’ Waardeloos! ik geef en trap tegen mijn bed. Ik ga dus echt wel. No way dat ik hier blijf. Ik pak mijn tas; ik stop mijn Blackberry, Ipod, portemenee met 200 euro, auto-sleutels van mijn tweede hansje en en schoon shirtje in, voor als ik moet spugen ofzo. Ik mag het huis niet uit he? Dat doe ik wel; alleen ik blijf er mooi weg… Liever wil ik er nooit meer in. Ik doe het raam open, en klim van de boom naar beneden. Snel wegwezen hier. Doei ouderlijk huis. Triomfantelijk zwaai ik nog eventjes; ik doe mijn auto open, met de radio kei hard aan rij ik snel weg.

this is it

---

Wees jezelf, niet en copycat van en ander

xXSunShineXx schreef:
(...)

Je scrijft heus wel goed hoor, hihi.

Haha, dankjee (:

---

Love is Big. Love is Small. Love is Great . LOVE IS ALL!

Scherzinger schreef:
Ik wel ook wel mee schrijven (:
Maar ik schrijf helemaal niet zo goed.

(...)

this is it

Hmm..... ik kijk nog even verder.

Hier een stukje van mijn story:

Het is een paar dagen later. Ik heb een fotoshoot met interview. Ik zie heel erg tegen het interview op. Al die vragen over mij en Selena. Blijf er gewoon buiten. Ik vraag toch ook niet naar jou prive leven. Het is anders als ze er zelf over beginnen. Die mensen heb je ook. Die vertellen gewoon even hoe het bij hun is. Wat hun kinderen wel en niet mogen. Dat het heel slecht gaat met hun moeder. Ik heb dan zo iets van ene oor in andere oor uit. Ik krijg wat kleding in mijn handen geduwd. In het pas hokje doe ik het aan. Ik kijk in de spiegel die er hangt. Ziet er wel leuk uit. Ik loop het hokje uit. De vrouw komt naar me toe en trekt alles goed. Broek omhoog, shirt naar beneden. Broekspijpen recht over mijn schoenen. Ik zucht zacht. Mag ik er niet uitzien zoals ik zelf wil. Langzaam loop ik naar het witte scherm. Ik ga er staan en de man begint tegen me te praten. "Ga maar staan zoals je wilt. Ik laat je zelf maar wat poses aan nemen. Dan krijg je de leukste foto's." Zegt hij. Ik knik en doe wat. Deze man is wel chill. Na een half uur stoppen we even. De man komt naar me toe lopen. "Wat vind je er van als we er een trampoline bij pakken en dat we dan foto's nemen." "Dat lijkt me echt epic." De man lacht en loopt weer weg. "Justin." Zegt de vrouw kauwend op kauwgom. "Kleding change." Ze geeft me weer wat kleding en ik ga weer naar het hokje. Een zwart T-shirt met V-hals. Een grijze broek en fel paarse sneakers. Hier kan ik mee leven. Ze trok dit keer niks recht, want alles ging toch wel anders zitten als ik ging springen.
De fotograaf zei dat ik op de trampoline moest gaan staan en mocht beginnen met springen. Ik spring een paar keer en dan spring ik hoog voor de foto. Een beetje raar met je benen en armen. En een normaal gezicht proberen te houden. Check, check en nee, dat was geen check. Ik sta weer stil op de trampoline. "Die was goed. Maak maar rare gezichten. Dan krijg je de beste foto's. Spring raar. Kijk raar. Doe wat je zelf leuk vind." zegt de man. De volgende paar keren dat ik spring maak ik een paar ninja bewegingen. "Als je nu wat gaat schreeuwen?" Vraagt de man. Ik ga weer springen en begin te schreeuwen. "NEVER SAY NEVER!" "BELIEVE!"

Het is niet het beste maar wel van wat ik hier op Q heb staan.

---

Go on and try to tear me down I will be rising from the ground Like a skyscraper, like a skyscraper

Met een zucht schoof ik de zoveelste lading brood in de oven. Het is bloedheet in de bakkerij. Als mijn moeder even naar de winkel gaat om een klant te helpen maak ik van haar afwezigheid gebruik om even bij de deur te staan. Regen spat in mijn gezicht. Ik adem de frisse lucht in. In de verte zie ik iemand lopen. Wie loopt er nou met zulk weer buiten? De persoon komt dichterbij en nu herken ik haar. Het is Katniss Everdeen. Ik hoor de deur van de bakkerij open en dicht gaan en ik ga snel naar binnen. Ik doe net alsof ik nooit ben weg geweest. Maar diep van binnen knaagt er iets aan me. Die paar seconde dat ik Katniss zag waren genoeg om te zien dat het niet goed met haar gaat. Ik kon haar ribben bijna zien van die afstand. Haar ogen waren hol en haar mond stond verdrietig. Ik denk terug aan een paar maanden geleden. Er was een explosie in de mijn. Als ik het me goed herinner is dat vader van Katniss daarbij omgekomen. Arme Katniss. Ik zie haar in onze vuilnisbak kijken. Opeens begint mijn moeder te schreeuwen
"Loop door of wil je soms dat ik de vredebewakers erbij roep? Ik wordt kotsmisselijk van dat tuig uit de laag dat door mijn vuilnis wroet" tiert ze tegen Katniss.
Voorzichtig kijk ik om de rug van mijn moeder naar Katniss. Ik kan haar ribben tellen en haar benen zijn zo dun dat ik me verbaas dat ze nog kan lopen. Ik zie hoe ze naar het kot loopt waar ons varken it. Ze gaat met haar rug tegen de stam van onze oude appelboom staan. Ik zie haar knieen het begeven en met pijn in mijn hart zie ik hoe ze op de grond neervalt. Opeens loop ik naar de oven en duw twee broden het vuur in. Mijn moeder begint te schreeuwen dat ik niet zo stom moet zijn en dan slaat ze me met de bezem die in een hoek staat. Ik pak de broden en slof naar buiten.
"Geef het dan maar aan het varken, stom joch! Wat moeten we er anders mee? Geen fatsoenlik mens wil verbrand brood kopen! Roept ze nog naar me.
Ik begin stukken verbrand brood af te scheuren en in de trog te gooien. Ik hoor de winkelbel klingelen en als mijn moeder weg is gooi ik snel de broden naar Katniss die naar me zit te kijken. Ik zie haar even ongelovig naar de broden staren. Dan pakt ze de broden snel op en doet ze onder haar jas. Met de broden onder haar jas rent ze weg. Het knagende gevoel is verdwenen. De blik van Katniss toen ze de broden oppakte heeft alles goed gemaakt. Zelfs mijn wang, die eerst brandde door de klap, lijkt minder pijn te doen. Ik blijf nog lang naar haar kijken, zelfs als ze allang uit het zicht is. Zal ze ooit ontdekken wat ik voor haar voel? Zal ik het haar ooit durven te vertellen
Ik ben geen geweldige schrijfster zoals je ziet

---

L.S.H.I.F.O.M.D.W.I.D.H.O. Laughing so hard I fell off my dinosaur, wait, I don't have one

Ik wil wel. Maar ik weet eigenijk nog niet.
Zeg maar als je me nodig hebt.

---

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Ik wil graag meedoen (:
Ik zit alleen op mijn mobiel en kan dus niet kopiëren en plakken -.-
Als je graag wilt weten hoe ik schrijf, ga dan even naar mijn story 'Het doolhof' en klik één van de laatste hoofdstukjes aan (:

---

"No one is born in this world to be alone."~ (Saul, One Piece.)

Dit is een stukje uit mijn story;

Toen Sora haar ogen open deed, was het eerste waar ze zich bewust van werd de bonzende pijn in haar hoofd. Het was alsof er iets tegen haar slapen drukte en de pijn was niet te verdragen.
Wat is er gebeurd? vroeg ze zich af. In flarden herinnerde ze zich Tyler en zijzelf, die met elkaar praatten alsof ze beste vrienden waren, alsof ze elkaar altijd alles konden toevertrouwen. Ze kon de warmte die ze op dat moment gevoeld had bijna weer voelen. Maar ze herinnerde zich ook de Mist en de bloedrode ogen die haar dreigend hadden aangekeken. Daarna was er niets meer. Alleen duisternis.
Het duurde even voordat Sora doorhad wat er werkelijk was gebeurd, maar zodra ze - zo goed en zo kwaad als ze kon - om zich heen keek en overal tralies zag, begreep ze het. Het was de Mist eindelijk gelukt. Zijn plannetje was geslaagd. Hij had haar meegenomen en opgesloten.
Sora kreeg kippenvel. Wat was hij met haar van plan? Welk lot stond op haar te wachten?
Als door een wesp gestoken sprong ze overeind en rende naar de deur met de tralies toe. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en tuurde in het duister. Links kon ze vaag een trap herkennen, maar rechts eindigde de ruimte in een muur.
Kwaad sloeg Sora met haar vuisten tegen de deur.
'Laat me eruit!' gilde ze. Haar stem echode. 'Laat me ERUIT!'
Angst en wanhoop kwamen samen, wat Sora in elkaar liet zakken. Haar gezicht was gevuld met tranen en voor ze het wist riep ze zijn naam. 'Tyler!'
Geschrokken van haar eigen stem hield ze haar adem in. Wat als iemand haar gehoord had? Wat als ze Tyler nu in gevaar had gebracht?
Niemand kan me horen. Piepte een stemmetje in haar hoofd. Je bent alleen. Helemaal alleen. Voor eeuwig.
Sora huiverde, maar al snel bleek dat ze het bij het verkeerde eind had.
Er klonken doffe voetstappen en aangezien ze met iedere stap luider werden, leek het erop dat er iemand op haar af kwam. Sora deinsde achteruit, tot ze voelde dat ze niet meer verder weg kon kruipen en bang maakte ze zich zo klein mogelijk.
Er kwam een gestalte op haar af. 'Dus je bent wakker?'
Verbaasd keek Sora op. Voor haar stond een man van een jaar of twintig, met warrige, donkerbruine haren en harde stoppels op zijn kin. Als Sora niet beter zou weten, zou hij erg angstaanjagend zijn geweest, maar zijn donkere ogen stonden zacht en vriendelijk. Ze krabbelde overeind.
'Dat lijkt er wel op ja,' bromde ze. Ze wilde niet onvriendelijk overkomen, maar ze was een beetje geïrriteerd omdat hij haar de stuipen op het lijf had gejaagd.
De man grinnikte echter alleen maar en stak zijn hand uit. 'Ik ben Joël.'
Sora glimlachte verlegen en schudde zijn hand. 'Sora.'
Joël nam haar in zich op en bleef met een bezorgde blik naar één punt staren.
'Wat? Wat is er?' vroeg Sora geschrokken.
'Je hebt een gat in je hoofd,' zei Joël.
'W-wat?' Vandaar die hoofdpijn. Ze voelde voorzichtig aan haar voorhoofd en trok haar hand snel terug toen ze een stekende pijn voelde. Op haar hand zat bloed.
Joël graaide in zijn zak en reikte haar een zakdoek aan. 'Veel meer heb ik niet,' zei hij spijtig. 'Het zou misschien handiger zijn geweest als ik een dokter was, maar helaas.'
Sora forceerde een glimlach. 'Bedankt.' Ze drukte de doek tegen de bloedplek en ging weer zitten - haar enkel deed nog steeds zeer.
Joël kwam naast haar zitten. 'Zo, en wat brengt jou hier?'
Sora begon zachtjes te lachen. Hij keek haar verbaasd aan.
'Ik ben bang dat je er niets van gaat geloven,' zei Sora en plotseling voelde ze tranen over haar wangen stromen. Beschaamd probeerde ze haar gezicht te verbergen, maar Joël had het allang gezien. Hij sloeg zijn arm om haar heen en liet haar uithuilen.
Sora voelde zoveel emoties door haar lichaam gieren, dat ze ze niet baas kon blijven. Al het verdriet dat ze had opgepropt kwam er in één keer uit. En ze was zo bang, ook omdat ze zo verschrikkelijk onwetend was en dat haatte ze.
Waar was ze? Wat gebeurde er? Waar waren de anderen? Hoe waren ze hier terecht gekomen? En belangrijker, hoe kwamen ze weer thuis?
Sora veegde haar tranen ruw weg. Misschien kon Joël haar wel helpen, maar dan moest ze hem eerst haar verhaal vertellen. Ze wilde net iets zeggen, maar hij was haar voor. 'Je komt uit een andere wereld, is het niet?'
Hun blikken ontmoetten elkaar. Hij keek bezorgd, zag ze. Was hij bang voor de waarheid?
Ze knikte. 'Ja. We waren met twaalf...'
'Twaalf?' Joëls stem sloeg over.
'Ja.'
Joël zuchtte. 'Luister Sora, er zijn een hoop dingen die je niet weet. Ik denk dat ik je het één en ander uit kan leggen, maar dan moet je me beloven dat jij me ook alles verteld, akkoord?'
Sora knikte.
Toen begon hij te vertellen. Over de wetenschapper Leonardo, over de zwarte gaten, over de koning en ook over de Mist.

---

"No one is born in this world to be alone."~ (Saul, One Piece.)

Ik zoek nog 1 iemand!

Ik wil wel mee doen (:

Geirriteerd open ik mijn ogen, iemand is muziek aan het luisteren en het staat veel te hard. Waren daar geen regels voor opgesteld? Ik geloof van wel hoor! Nors trek ik de dekens van mijn lichaam af en stap het bed uit. Verbaasd kijk ik naar het papiertje dat naast mijn mobiel ligt. Snel gris ik het er vandaan en lees wat er op staat.

.

'Goedemorgen Eveline, vandaag ben ik op familie-bezoek voor een nieuwe patiënte. Dus je zult deze dag alleen moeten door brengen.
Tot morgen,
groetjes Natasja.'

Glimlachend gooi ik het papiertje terug op het kastje en rek me uit. Mijn geïrriteerde humeur van daarnet is in één klap omgedraaid. Ik hoef eindelijk een dag niet te doen wat Natasja me opdraagt! Vrolijk zwier ik door de kamer en bekijk me zelf sinds tijden in de spiegel. Meestal kom ik daar niet in de buurt, maar nu ben ik zo vrolijk... Achter de muren hoor ik hoe de muziek zachter gaat en overschakelt naar het volgende nummer. De eerste begin tonen dreunen door mijn oren. Dit nummer, dit nummer herkende ik. Ik herkende het en God je wilt niet weten hoe blij ik ben met het horen van deze prachtige stem. 'We can make the sun shine and the moon light.
We can make the gray clouds turn to blue skies. I know its hard, but baby believe me.That we can't go, nowhere but up, from here, my dear...' Zachtjes zong ik mee. Dit nummer deedt me denken aan onze eerste zoen...

Hij bleef zachtjes doorzingen terwijl zijn hand over mijn arm heen wreef. Het leek alsof elke plek dat hij aanraakte in brand vloog. Vlinders barste los in mijn buik en een gelukkig gevoel overspoelt me. 'Baby believe me, that we can't go, nowhere but op, from here, my dear...' Zijn perfecte stem stopte met zingen om zijn mond in een perfecte glimlach te verzetten. Zijn ogen glinsteren en kijken vol liefde in de mijne. 'Ik ben verliefd op, Eveline,' deze woorden deden mijn adem weg nemen. Hij heeft het werkelijk gezegd, hij is verliefd op me. Ik glimlach terug naar hem 'En ik op jou, Drew.' Hij grinnikte en brengt zijn hand naar mijn gezicht waar hij die zachtjes op mijn wang legt. Zijn duim streelt liefdevol mijn lippen, de lippen die smachten naar de zijne. 'Zoen me' Fluister ik hees, door het dolle heen door zijn aanrakingen. Hij glimlachte nog steeds, sloot zijn ogen en leunt vooruit. Ook ik sluit mijn ogen. Al snel voel ik zijn zachte lippen op de mijne, ze zijn zo zacht, zo perfect. Dit moment zal voor altijd in mijn geheugen staan gegrift.

[ bericht aangepast op 8 okt 2011 - 14:17 ]

---

Forever.

Thinfeather schreef:
Ik wil wel mee doen (:

-

Geirriteerd open ik mijn ogen, iemand is muziek aan het luisteren en het staat veel te hard. Waren daar geen regels voor opgesteld? Ik geloof van wel hoor! Nors trek ik de dekens van mijn lichaam af en stap het bed uit. Verbaasd kijk ik naar het papiertje dat naast mijn mobiel ligt. Snel gris ik het er vandaan en lees wat er op staat.

.

(...)

Glimlachend gooi ik het papiertje terug op het kastje en rek me uit. Mijn geïrriteerde humeur van daarnet is in één klap omgedraaid. Ik hoef eindelijk een dag niet te doen wat Natasja me opdraagt! Vrolijk zwier ik door de kamer en bekijk me zelf sinds tijden in de spiegel. Meestal kom ik daar niet in de buurt, maar nu ben ik zo vrolijk... Achter de muren hoor ik hoe de muziek zachter gaat en overschakelt naar het volgende nummer. De eerste begin tonen dreunen door mijn oren. Dit nummer, dit nummer herkende ik. Ik herkende het en God je wilt niet weten hoe blij ik ben met het horen van deze prachtige stem. 'We can make the sun shine and the moon light.
We can make the gray clouds turn to blue skies. I know its hard, but baby believe me.That we can't go, nowhere but up, from here, my dear...' Zachtjes zong ik mee. Dit nummer deedt me denken aan onze eerste zoen...

Hij bleef zachtjes doorzingen terwijl zijn hand over mijn arm heen wreef. Het leek alsof elke plek dat hij aanraakte in brand vloog. Vlinders barste los in mijn buik en een gelukkig gevoel overspoelt me. 'Baby believe me, that we can't go, nowhere but op, from here, my dear...' Zijn perfecte stem stopte met zingen om zijn mond in een perfecte glimlach te verzetten. Zijn ogen glinsteren en kijken vol liefde in de mijne. 'Ik ben verliefd op, Eveline,' deze woorden deden mijn adem weg nemen. Hij heeft het werkelijk gezegd, hij is verliefd op me. Ik glimlach terug naar hem 'En ik op jou, Drew.' Hij grinnikte en brengt zijn hand naar mijn gezicht waar hij die zachtjes op mijn wang legt. Zijn duim streelt liefdevol mijn lippen, de lippen die smachten naar de zijne. 'Zoen me' Fluister ik hees, door het dolle heen door zijn aanrakingen. Hij glimlachte nog steeds, sloot zijn ogen en leunt vooruit. Ook ik sluit mijn ogen. Al snel voel ik zijn zachte lippen op de mijne, ze zijn zo zacht, zo perfect. Dit moment zal voor altijd in mijn geheugen staan gegrift.

Jeej, ik kies jou!

xXSunShineXx schreef:
(...)


Jeej, ik kies jou!

Haha ik moest daar bij toch evne aan PokÉmon denken xd

Uhm, wie gaat wat eigenlijk precies schrijven? Of gaan we dat nog bespreken, hihi ^^

---

Forever.