• en ik heb geen idee waar ik dit topic moest zetten, dus als het verkeerd staat; verzet 'm maar (:

    Maar dus. Ik heb net gedaan met een boek, namelijk Loverboy van Helen Vreeswijk en ik vind haar echt een geweldige schrijfster, maar dit boek vond ik echt geweldig.
    Nu toen ik dat was aan het lezen, dacht ik onbewust bij mezelf van "Die loverboy behandelt die meisjes dan wel niet geweldig, maar hij is er op sommige momenten echt lief voor" En toen stelde ik me -weer vrij onbewust- voor dat ik samen zou zijn met een loverboy en het gekke eraan was; ik zou het niet echt erg gevonden hebben in mijn gedachten.
    En toen schrok ik best wel van mezelf, want ik weet dat loverboys slechte mensen zijn etc, en ik vond mezelf eng omdat ik zoiets dacht.
    Ook denk ik soms -dit klinkt echt te gek voor woorden!- maar soms heb ik zoiets van "Waarom heb ik geen anorexia of boulimie, dan was ik net zo mager als die mensen" of als ik in een auto zit hoop ik soms serieus dat ik een ongeluk met de auto krijg of zo.
    Ja kijk, ik begin echt serieus bang van mezelf te worden omdat ik zulke gedachten heb. Bij deze wil ik ook vragen of ik abnormaal ben, of zijn er nog mensen die soms zo denken?
    Edit; En neen, ik heb absoluut geen tekort aan aandacht of zoiets.

    [ bericht aangepast op 17 sep 2011 - 14:36 ]

    Hooligan schreef:
    (...)
    Ja, ik voel me aangevallen, mag ik? Ik weet zeker dat ze geen enkel idee heeft waar ze over praat, 'oh oh ik wil dun zijn oh oh anorexia, oh oh boulimia' Áls je ook maar enig idee hebt hoe dat is, dan zeg je dat niet. En wat doet ze, ze beweerd het 'donders goed' te weten en zegt graag een eetstoornis te willen hebben.

    Ik heb je niet gevraagd om in dit topic te blijven maar ik zou wel graag hebben dat je het nu verlaat. Ik ben jou fucking mening echt zát. Ja, ik weet waarover ik praat want raad eens, misschien heb ik het zelf nog nooit gehad, maar enkele dichte familieleden van mij wél. Ja, ik heb gezien hoe ze eraan leden, ik ga veel bij én van mijn tantes op bezoek en zij heeft nu soms nóg moeite met iets als een taart of zo te eten.
    En dat vetgedrukte zinnetje daar vind ik nou eens dikke bullshit. Zoals ik al eerder zei; Ik dénk zulke dingen, maar dat wil nog niet zeggen dat ik het daarom ook echt wíl.

    Hooligan schreef:
    (...)
    Jij bent veel te aardig, ik kan niet boos naar jou doen (cat)
    En yeah, I know what you mean. Maar toch, het komt zó op mij over, waardoor ik me nogal aangevallen voel.
    Ik snap het wel hoor. Ghehe, gelukkig maar (A). Maar, ze bedoelt het niet rot, naar niemand toe. En.. trek je er niets van aan en laat het topic lekker voor wat het is. Anders ga je je toch enkel boos maken om iets waar je niets aan kan veranderen.

    En jij weet jou mening en wat je voelt en hoe jij dingen ervaart, daar kan niemand wat over zeggen en nieumand wat aan veranderen, dus laat iedereen lekker lullen (cat).


    Wie du mir, so ich dir.

    Zolang het bij denken blijft is het allemaal nog niet zo'n probleem. Zolang je de rest nog wel positief in blijft zien loopt het allemaal wel los.

    Ninetales schreef:
    (...)
    Nee ze zegt dat ze dan soms 'per ongeluk' denkt en dat ze bang wordt van die gedachten omdat haar bewustzijn dat niét wil en haar onderbewuste blijkbaar wel. Heb jij dat nooit dat je iets denkt zonder het te willen denken? Het is niet alsof ze zit te verkondigen dat ze persé anorexia wil. Ze zegt dit alleen omdat ze onze raad wil hierover. Ze wéét denk ik heel goed wat anorexia met je doet (hoe kan het ook anders; het wordt overal door je strot geduwd) en daarom schrikt ze ervan dat ze deze dingen denkt. Je hebt haar post volgens mij helemaal verkeerd begrepen.

    Komt voor mij op hetzelfde neer, onderbewustzijn of bewustzijn, blijkbaar wil ze het dus.

    Hooligan schreef:
    (...)
    Ja, ik voel me nogal aangevallen, mag ik? Ik weet zeker dat ze geen enkel idee heeft waar ze over praat, 'oh oh ik wil dun zijn oh oh anorexia, oh oh boulimia' Áls je ook maar enig idee hebt hoe dat is, dan zeg je dat niet. En wat doet ze, ze beweerd het 'donders goed' te weten en zegt graag een eetstoornis te willen hebben.


    Kom op, ze zegt toch zelf dat ze bang van zichzelf wordt? Geeft dat al niet aan dat het eigenlijk niet wil? Het popt gewoon soms in je hoofd omhoog. Ik heb soms ook echt van die zieke gedachtes. Dan denk ik me in dat ik iemand z'n kop er af hak, en hoe fijn dat wel neit zou voelen. Dat komt precies op hetzelfde neer. Wil ik diegene echt dood? Nooit, nooit, nooit. Ik zou dat mezelf never-nooit vergeven. Ik zou dat dan ook never-nooit doen. Maar toch denk ik het. En dit geldt hetzelfde voor haar.. Tuurlijk heeft ze wel door dat ze niet echt een eetstoornis 'wil'

    [ bericht aangepast op 17 sep 2011 - 15:01 ]


    Chaos, panic and disorder. I see my work is done here.

    Hooligan schreef:
    (...)
    Komt voor mij op hetzelfde neer, onderbewustzijn of bewustzijn, blijkbaar wil ze het dus.

    Ze wordt bang van zichzelf dat ze op die manier denkt, dan wil ze het volgens mij helemaal niet. Jij neemt dit hier echt veel te persoonlijk op


    Stop being afraid of what could go wrong and start being positive about what could go right

    StoryBelle schreef:
    Kijk, ik wil echt niet kwetsend over komen.
    Je zegt dat je geen tekort aan aandacht heb, maar onbewust kan het zijn dat je toch meer aandacht of spanning in je leven wilt.

    Als het alleen om dat mager zijn zou gaat zou het dat niet kunnen zijn. Maar je denk blijkbaar ook over auto ongelukken en lvoerboy's na. ik denk dat je, onbewust, meer spanning en sensatie in je leven zoekt.

    Je vraagt naar onze mening, en dat is de mijnen. Ook vind ik dat je de mensen hierboven niet zou moeten aanvallen op hun mening, maar gewoon rustig kan zeggen waarom je het oneens met ze bent.


    'I would rather fight with you, than make love to anyone else.'

    Hooligan schreef:
    (...)
    Komt voor mij op hetzelfde neer, onderbewustzijn of bewustzijn, blijkbaar wil ze het dus.

    Dat denk jij dan maar.


    Frankly my dear, I don't give a damn.

    Hooligan schreef:
    (...)
    Komt voor mij op hetzelfde neer, onderbewustzijn of bewustzijn, blijkbaar wil ze het dus.

    Ja oké, je hebt helemaal gelijk. Ik wil anorexia én boulimie en ja, ik wil gewoon mijzelf uithongeren en alles uitkotsen tot ik er dood bij neerval.
    Weet je, denk maar wat je wil.

    Hmm, ik vind deze reacties wel heel grof. Als je zulke dingen echt denkt dan kan het behoorlijk moeilijk zijn om je verhaal te doen. Dat ze dit hier neerzet kan voor haar dus al een behoorlijke stap zijn. En kom op, we denken allemaal wel eens iets waarvan we later spijt hebben of helemaal niet menen. Dit meisje heeft gewoon een geromantiseerd beeld van de dingen die ze omschrijft; lekker laten gaan. Ze snapt zelf toch zeker ook wel dat een eetstoornis niet alleen een dun lichaam betekent... Ze vraagt niet om commentaar op de dingen die ze denkt, ze vraagt om advies.

    Ja, daar heb ik ook last van. Ik vraag me al tijden af of ik me niet wat vrouwelijker zou moeten kleden om opgemerkt te worden door het andere geslacht. En nu zijn er mensen die dan gaan zeggen: You're acting like an attentionwhore. En dan zeg ik: ORLY Sherlock?
    Het enige wat mij ervan weerhoudt om het niet te doen is het feit dat me op die manier kleden mij niet is. Het is niet Sam. En ik wil geen aandacht/liefkozingen van iemand die mij neemt om wie ik niet ben. Ik wil dat van iemand die mij neemt om wie ik wél ben.


    No growth of the heart is ever a waste

    Novelle schreef:
    Hmm, ik vind deze reacties wel heel grof. Als je zulke dingen echt denkt dan kan het behoorlijk moeilijk zijn om je verhaal te doen. Dat ze dit hier neerzet kan voor haar dus al een behoorlijke stap zijn. En kom op, we denken allemaal wel eens iets waarvan we later spijt hebben of helemaal niet menen. Dit meisje heeft gewoon een geromantiseerd beeld van de dingen die ze omschrijft; lekker laten gaan. Ze snapt zelf toch zeker ook wel dat een eetstoornis niet alleen een dun lichaam betekent... Ze vraagt niet om commentaar op de dingen die ze denkt, ze vraagt om advies.

    Inderdaad.


    Frankly my dear, I don't give a damn.

    DancingDead schreef:
    vat dit niet verkeerd op, maar ik denk dat het komt doordat je onbewust aandacht of controle wilt..


    Ex astris, sciencia

    Hooligan schreef:
    (...)
    Komt voor mij op hetzelfde neer, onderbewustzijn of bewustzijn, blijkbaar wil ze het dus.

    But so what? En dan zou ze aandacht van mensen willen. Doesn't change the whole damn thing. We zijn sociale wezens die geliefd willen worden door anderen, opgemerkt willen worden. We staan continue voor de keus: doe ik dit voor mezelf, of doe ik dit voor anderen? Play the game or walk away. (Which I lost by the way. Again).


    No growth of the heart is ever a waste

    Evaporate schreef:
    (...)
    Ik heb je niet gevraagd om in dit topic te blijven maar ik zou wel graag hebben dat je het nu verlaat. Ik ben jou fucking mening echt zát. Ja, ik weet waarover ik praat want raad eens, misschien heb ik het zelf nog nooit gehad, maar enkele dichte familieleden van mij wél. Ja, ik heb gezien hoe ze eraan leden, ik ga veel bij én van mijn tantes op bezoek en zij heeft nu soms nóg moeite met iets als een taart of zo te eten.
    En dat vetgedrukte zinnetje daar vind ik nou eens dikke bullshit. Zoals ik al eerder zei; Ik dénk zulke dingen, maar dat wil nog niet zeggen dat ik het daarom ook echt wíl.

    Als jij wilt dat ik het verlaat, dan respecteer ik dat, maar laat me nog 1 ding zeggen.
    Er zijn mensen op Quizlet die zulke dingen zeggen, dat ze het willen. Ik kopieer hier even een lang verhaal dat op mijn Tumblr staat. En als je het niet wilt lezen, oke, maar ik raad het je aan. En deze bedoel ik dan misschien nog een beetje aardig: Misschien weerhoud dit je (onderbewustzijn of whatever) er van. En trouwens, als je het van dichtbij hebt meegemaakt, zoals tantes bijvoorbeeld, dan weet je er wat van ja, maar echt nog lang niet alles. Ik stel voor dat je het leest, en als je geen engels kent, gebruik dan google translate ofzo idk, but read it.

    So… you think starving is a good way to lose weight, do you? I think you’ve read too many fairy tales. Well, this isn’t one. Neither are eating disorders. They are sheer and total HELL. But, since you want one, I’ll go ahead and prep you for it. I’ll let you know exactly what will happen to you. If this doesn’t make you realize how completely stupid running out there and trying to develop anorexia is, then I wish you the best of luck in killing yourself. Because that’s all you’ll be doing.

    The completely ironic part about people trying to lose weight by starving is that half the time it does not work. I bet you think you’ll wind up insanely thin and gorgeous, right? Wrong. You won’t be gorgeous. One thing’s for certain. Insane is a definite part of the package. Your mind won’t be yours anymore. Kiss it goodbye, I hope you didn’t enjoy it.

    The less you eat, the lower your metabolism goes. You might starve and starve and barely lose anything…or you might be extra lucky…you might starve and starve and gain weight. Your body might just shut itself down and the weight go nowhere. and even though you aren’t losing, you’ll still be HOOKED. You still won’t be able to stop. By the time your body shuts off from malnutrition, you’ll be too far in it to *snap* think “Oh…this isn’t working…I think I’ll eat again.” No…you’ll be desperate and eat less and less and work out more and more. Eventually, you won’t be ABLE to work out. Your muscles will eventually stop cooperating. Then you’ll panic and try and eat even less to compensate for not being able to work your ass off (simply a figure of speech, since you’re not losing any weight, of course). By then you can’t eat less though. You’re barely eating enough to stay alive as it is. And you can’t stop. It isn’t working and you still can’t stop. Andnd whether its working or not, you won’t see the truth. You’ll never actually know what you look like. Nope…no matter what you’ll think you must weigh at least four hundred pounds. This is true if you weigh 150 or if you weigh 70. You will be fat. Insane is the proper term for it, isn’t it? Yes, you might just be one of the lucky ones, one of the ones that doesn’t lose weight. But don’t sit there and think that means you won’t be sick. Not true…not true at all. Your skin and hair will be dry, your teeth sore, your period gone, your bones aching, your muscles cramping…well, no need to go on. You still want this, of course. After all, you won’t be like that. You won’t be one of the failures. You’ll be successful; you’ll be thin and perfect. Beautiful.


    Well, since you’re going to win, why don’t I tell you about your prize, hmm?? It’s quite nice. You will be skinny. You will be sickly thin. Your ribs will stand out and your hipbones will be sharp. You won’t see it. You’ll look in the mirror and see fat. You’ll see rolls. You’ll look at girls who weight fifty pounds more than you and wonder why you can’t be as thin as they are. You’ll look in the mirror everyday and swear that you’ve gained at least ten pounds. Other people will see you shrink but you won’t get to watch. You’ll never see the truth. Others will though. You’ll be sickly skinny…but you won’t be pretty. And they’ll all see that. You won’t though…you’ll be too busy staring at your ass and wondering when you turned into your fat Aunt Bertha. You will not be attractive. You won’t. You’ll have huge dark circles. Your skin will be pasty pale and have a lovely gray tint to it. Makeup will NOT help this. It won’t, so don’t think it will. Don’t even bother to attempt it. You’ll be wasting your time; time that could be better spent doing your usual pastime, staring into the pantry to watch the food. Of course, people might not notice that you’re gray. They could be too busy staring at the dark black, blue, and purple spots you’re covered in. Everything you do will result in a bruise. Everything.

    Do you have pretty hair? You won’t anymore. It will be straw dry and dull. It will not shine. Think conditioner will help? It won’t. It won’t and there’s no sense in trying it. It might soften your hair for a while (after you use half the bottle, of course) but it won’t make your hair look any better. Buy a ponytail holder. You’ll need it. You’ll probably be wearing it all the time. You’ll also need some hair dye. I sincerely hope your hair isn’t a nice color….because it won’t be soon. Yes…the color of your hair will fade out. You might even get grays. But gray is a nice color, isn’t it? I rather like it. I think the grayish brown color where my natural red and blonde highlights used to be adds a bit of … oh … dignity to my look.

    Speaking of hair, do you like facial hair? I hope so. You’ll have it. I have some lovely sideburns. Quite gorgeous. Actually, I have sexy hair everywhere. Fuzz, fuzz, fuzz. It’s hot. All the guys love it and all the girls I know ask how to get some. They’re jealous, you know. I tell them how I got it, starving. They never attempt it…I know why though. Its not because they’re smart and healthy…no, no. Its because they’re weak. Not strong like me. Of course, my muscles are deteriorating as we speak and I can no longer use even my five pound weights but I’m still strong, aren’t I? Yes…because I don’t eat. And that’s true strength, isn’t it? Denying yourself the basic fuel you need for life. Yup…strong and smart.


    I bet you’re one of those girls with the enviable natural nails. Those shiny ones that are so long people sometimes think they’re fake? Cut them. Go ahead and cut them off now. They’ll only break soon anyway.

    Kiss your newly gray hair goodbye too. It’ll be falling out about now. You get to clean the drain about 6 times during your shower, just so the water will go down.

    Also, you’ll need to find a way to throw away your tampons to make it look as if you’ve been using them. Remember to tell your mom to buy you tampons once a month. Can’t have her knowing you lost your period. And you will. I hope you’re not having sex because you’ll never know if you’re pregnant or not. I guess you can just take a test every few weeks. And yes… you can still get pregnant. I hope you don’t love the baby though, because chances are you’ll lose it. It would probably be for the best if you did though because of the nice birth defects caused by eating disorders. So, you might get to live with the knowledge that your child died or had to go through life with a terrible disability because of you… but it was worth it for thinness. A small price to pay for perfection, even though you’re not the one paying it. Who needs their full mental capabilities anyway? I hope your kid doesn’t. But that might not be a problem. You might never have children. You might become infertile. Oh well… pregnancy makes you fat anyway.

    Since you’re one of the special ones, one of the anorexic ones, I’ll bet you enjoy ice water. Pour it out. Drink plain water, warm diet coke. It hurts too badly to drink iced drinks. You’re taking sensitive teeth to a new level. Forget those special toothpastes though. They don’t work when your teeth are slowly dying from vitamin deficiencies. Never liked those teeth anyway. Dentures are nice.

    How do you like to sit? Oh… you like your legs crossed? Hmm… too bad. Can’t do that anymore. Your legs will fall asleep all the way up to your hips. Painfully asleep. This isn’t like what you’re used to, that tingly feeling. This hurts. A word of advice. After uncrossing them, just sit there. Don’t try moving them or hitting them to wake them up. Bad idea… very painful. Don’t stand up either, unless you enjoy collapsing.

    Fainting is common too. And don’t think this is something you can hide. Whenever you pass out dead in the living room in front of your mom or brother they’ll wonder why…and unless they’re complete idiots they’ll probably know why…especially if you’re 30 pounds underweight. Get ready for nagging. Eat this, eat that, why are you doing this to yourself??

    You could always go to your room to escape though. Then you can lie in bed and bite your lip until it bleeds… why would you want to do that, do you ask? Because of the leg cramps, of course… oh! I must’ve forgotten to mention those! Oooh… the cramps are nice. Your muscles are balled into excruciating knots. You’ll double over to massage the knots out and… what? There are no knots. There IS no rubbing the knots out because there are no knots. It just feels like it. There’s nothing you can do. You just get to lie there and try not to scream. And trust me… you’ll want to. Of course, you could always rub your legs anyway… it might make you feel better to pretend there’s something you can do to help them. But you might not be thinking about your legs… you might be distracted by the headaches. Take some aspirin… oooh… or don’t. Your tummy’s too empty; it’ll only make you throw up everywhere.

    It’s worth it right? Anything’s worth it, even your hair, nails, bones, muscles, possible children, your family’s heart, everything. Sacrifice it all, throw it all away. You’re thin now, that’s what counts, even though you don’t know it.

    You’ll probably get chest pains. Maybe heart flutters. This is scary too, because you never wanted to die, you just wanted to be thin. But remember, you can’t tell. Telling is forbidden and asking for help is weak.

    Do you have problems with depression? You do now. The less you eat the more depressed you become. Partially from vitamin deficiencies, partially from your lovely eating disorder. Do you have problems with insomnia? That’s right, you’ve got that now too. You’re exhausted beyond belief but you still can’t fall asleep… and when you do you can’t stay asleep. Who needs sleep though?? Not you. Staying awake burns more calories anyway.

    Do you do well in school? You don’t now. You can’t concentrate. Your mind won’t function, and the only thing you can actually think about is food anyway. Your grades will fall. Want to recover? You’ll probably have to leave school. How does repeating a grade sound?

    Do you like going out with friends? You won’t for long. You’ll be afraid someone might notice how obese you are. You can’t leave the house now without hiding under tons of clothes… you’re terrified someone might see your repulsive body. You’ll become more nervous too. Jittery. You’ll also have difficulty talking. Oh… have you never had a stuttering problem? Well, you do now. You also forget what you wanted to say alot. Goodbye memory. And you can’t go out with friends anyway, so I guess it’s a good thing you no longer enjoy it. If you go out with friends they might want to eat! Maybe they’ll want to go to a restaurant or the movies. How can you explain that you don’t want any popcorn? How can you find an excuse for sitting there at the table sipping Diet Dr. Pepper or nibbling a salad and water while everyone else has cheeseburgers?? You can’t. And they might make you eat. You can’t do that… no. But why do they want you to eat? Is it because they care? No. Its because they WANT you to be fat!! How dare they?? They’re jealous… that’s it, they’re jealous. Soon you’ll realize something. Everyone wants you to be fat. Your parents, your siblings, teachers, friends. The world is against you and they all want you to spiral into morbid obesity. Get away from them. All of them. They don’t understand and they’re plotting your downfall. You can’t have that, you can’t lose this. Every time someone urges you to eat or recover “for your health” you know the truth. They hate you and want you to be fat. Push them away. Push away all the people who love you. That’s the only way you’ll ever be thin.

    But one day this will be over. One day you will either die or recover. Death is easier. First you’ll have to admit you need help (that is, on the chance that you haven’t been forced into recovery… recovery that will not work until you cooperate). This is one of the hardest things you’ve ever done. Maybe you’ll tell your mom. She might be wonderfully supportive, she might’ve already known. Or maybe she won’t think you have a real problem. Then you’re on your own. Maybe you’ll tell your doctor. And if you tell your mom, she’ll take you to a doctor. Then its better. You’re safe now, they’ll help you. They’ll understand. Wrong. A degree is not an insurance against ignorance. And speaking of insurance, it only pays so much on mental health problems. And ED treatment costs are outrageous. So, even if you find a doctor that knows his ass from a hole in the ground you might not be able to get help. You might not be able to afford it.

    As you recover, your school might have to know. Your teachers will not understand. Students might find out. They won’t understand either. Their comments will hurt, you’ll want to scream when they ask why you don’t just eat. They might call you fat just for fun. Someone might start to admire you and try to become anorexic too… but then, you’ve been there. You wanted to be anorexic once and you never realized how stupid you were. You know it now, but it’s too late. Its too late and you have to fight this or die… and fighting it is the hardest thing you’ve ever done. You’ll put food in your mouth, that disgusting, terrible food and panic and want to cry. Maybe you will cry. Maybe you’ll freak and spit it back out. Maybe you’ll refuse to eat and get a lovely feeding tube. Triggers are everywhere and you want to kill yourself more with each bite you swallow. Maybe you will kill yourself. Maybe you’ll fight and fight and enter recovery only to die while in recovery or even afterwards from complications caused by your years of having an eating disorder.

    After fighting for the longest time, maybe you will get out. Maybe, after numerous slip ups and times that where so hard you thought you’d die, you recover. It takes a while. Even after you’ve eaten right for months and months your body still isn’t the same. You start to wonder if it will ever be the same again. It might, but you won’t. No. This will always be a part of you, it will never go away. Years later it will still be with you, you will still have those moments. Sometimes you’ll pass a mirror and suddenly be 200 pounds larger. You’ll panic and shake your head, trying to clear the image away. Something will happen in your life, maybe you’ll lose your job. Something will happen to take away your control and you’ll try to gain it back through starving. You will NEVER be the same. You’ll see an article on a someone with an eating disorder and you’ll start to cry, remembering that terrible pain. I’m not talking about the physical pain. That’s the only pain I described, because it’s the only part that’s describable. There are no words for the mental anguish. It can never be described. It’s unimaginable. You’ll never feel another pain like that, another pain so filled with self loathing, vulnerability, terror, rage, desolation…

    WHY do you want this?? WHY?!? I know, even after reading this, that you’re still sitting there, wanting this. Why? What is it you want?? Is it beauty? Do you honestly think you won’t be like this?? Do you honestly think malnutrition won’t steal your looks? Is it glamour? READ THIS. Show me the glamour. Is it control?? Let me tell you, you’ll NEVER be more out of control than you are when you have an eating disorder. You don’t control what you put in your mouth. Hell, you don’t even control your thoughts. You have NO control. None.

    Do you honestly think that you’ll be able to do this and not wind up this way? Do you think you are the one person on earth who can control this, who can just stop??? Do you think that maybe you can just do this, get thin, and stop?? WRONG! It doesn’t work that way. Do you WANT to die? Do you want to be a martyr or something? Do you think this is beautiful? I bet you think its some sort of tragic beauty. Its not. There’s nothing beautiful about it. Do you want some attention? Buy a new eyeliner, dance naked in the streets. Needing attention is a natural thing but there are a hell of alot better ways to get it.

    Do you want to look at your family’s faces and know that you’re killing them too? Imagine watching your child killing themselves, imagine your helplessness, imagine KNOWING that they’re dying and KNOWING that there’s NOTHING that you can do. Imagine fearing the day you’ll come home to find them dead from this. Just sit there and try to think about it. Of course, while you’re starving yourself you won’t see that anguish. You won’t be able to. You can’t see anything, you’re too self absorbed. You’re too busy thinking about your weight, about food. You’ll see it when you recover though and you’ll hate yourself for doing that to the ones you love. You’ll wish there was something you could do to erase it but there is nothing. You just have to live with it… and living with it is hard. Especially when you think of how many times your anger came out on them, how many times you got nasty when they were only trying to save your life. You’ll hate yourself.

    But do you know what? Self-hatred is the least of your worries now. Because you’ve likely just signed your own death warrant… and you likely don’t even care…yet. But you will. You will care. You will care and you will cry and rage and swear you’d give anything to take it all back. But it’s too late, because by the time you’re in deep enough to care, you’re already dying. Its too late to snap out of it now, no matter how much you want to.

    This is the reality of anorexia. It is nothing like the powerful articles you read on how so and so overcame it. It is nothing like the beauty you see when you look at that thin model. It is nothing like that beautiful popular girl who naturally weighs 80lbs. It is nothing like anything you’ve ever lived before and you will never be the same.