Vandaag op school kregen we te horen dat een leerkracht Nederlands gestorven is omdat ze van de trap is gevallen. Op slag dood. Echt verschrikkelijk. Alle leerkrachten en een aantal leerlingen huilden. Zij was de lach van de school, zij was de steun die iedereen kon krijgen.
Er komt een klaslokaal waar iedereen foto's, voorwerpen, herinneringen, ... kan achterlaten voor haar. Toen ik gewonnen had met een schrijfwedstrijd, ging zij met mij mee naar de prijsuitreiking -ondanks ik geen les van haar kreeg-. Ze was enorm lief en opgetogen. Ik wil voor haar dus een gedichtje in het klaslokaal achterlaten. Maar ik ben nog niet honderd procent tevreden met wat ik tot nu heb.
Vertel me eens eerlijk wat jullie er tot nu toe van vinden? Gedichten schrijven is niet mijn sterkste schrijfkwaliteit, dus voel je vrij om me te verbeteren of wat dingen aan te raden! Als jullie nog ideëen hebben om erin te verwerken, is dat ook altijd welkom!
De waarheid wordt verhuld.
Verborgen op de volgende pagina.
Maar zij zou willen dat ik tot het einde las.
Op een zucht van hartzeer danst het papier naar de overkant.
Laat ik vergeten.
Vergeten wat ik weet.
Ik kijk maar lees niets.
Kunnen woorden een hart helen?
Een glimlach.
Dat is een herinnering.
Een opgewekte glimlach.
Eén die straalde van meters ver.
Want dat is wat ik me zeker zal herinneren.
Opgekrulde mondhoeken die iedereen graag zag.
Een herinnering van een glimlach.
Maar één waarvan iedereen weet dat er zoveel meer achter zat.
EDIT: Hier kan je het lezen.
[ bericht aangepast op 7 sep 2011 - 22:27 ]
If we had not a soul, music would have created it.
En je gedicht is heel mooi en aangrijpend!
