• Het gevoel van leegheid.

    Dat je op het moment, niets meer kunt bedenken, waar je voor wilt vechten. Je je laatste doel hebt opgegeven, voor nu.
    Dat je iedereen hoort praten, over hoe inspirerend of emotioneel het is, en jij er met een stalen gezicht naar kijkt, wachten op het bijzondere, wat alleen jíj niet lijkt te zien?

    Herkent iemand het gevoel,
    Het gevoel van huilen, maar enkel vanbinnen, omdat al het vocht uit je ogen, je al is ontnomen?
    Het gevoel van depressief zijn, maar de schijn hoog houden?
    Het gevoel van terugval, na een tijdje opnieuw belanden in die ingewikkelde periode?
    Het gevoel van verwardheid, niet genoegen nemen met de uitleg 'Pubertijd'?
    Het gevoel van alleen staan, er zijn zat mensen die van je houden, maar geen één daarvan die naast je staat?
    Het gevoel van dood zijn, mentaal zo in de knoop zitten, dat je fysiek bijna ontsterfelijk bent?

    Het sterkte gevoel van allenmaal is op dit moment, het gevoel van onbegrepenheid, en ik hoop dat een van jullie wel begrijpt, wat ik bedoel met deze, raar in elkaar gezetten woorden?


    Let it come and let it be

    They call it puberty, dus ja.


    A king can rule a kingdom, but happiness will rule the

    LetMeBe schreef:
    They call it puberty, dus ja.


    oneens


    All I wanna do is lose control

    Helaas is dat gevoel al te bekend


    L.S.H.I.F.O.M.D.W.I.D.H.O. Laughing so hard I fell off my dinosaur, wait, I don't have one

    CountMeIn schreef:
    (...)
    Jij bent één van de weinige, waarvan ik zeker waat dat die in dit topic de waarheid sprak. Ergens is jou tekst, in tegenstelling tot de meeste dingen, wéll inspirerend voor me.
    Bedankt (:


    Hahaha, graag gedaan dan, I guess. Ik kan daar nog veel meer over leuteren, maar ik denk niet dat je de hele filosofie achter mijn miezerige leven wilt horen, lol..


    Have you ever been alone in a crowded room?

    LetMeBe schreef:
    They call it puberty, dus ja.

    Dit gaat wel even iets verder denk ik zo. Maar als ik dit verhaal zou lezen zou ik hetzelfde zeggen, komt ook omdat ik altijd het grootste deel verzwijg.


    Let it come and let it be

    LetMeBe schreef:
    They call it puberty, dus ja.


    Dat is één van de domste vooroordelen dat ik ooit heb gehoord. Het is niet dat we in de puberteit zitten dat we plots depressief zijn - wij maken onszelf depressief door kleine tegenslagen, maar er zijn werkelijk mensen die het moeilijk hebben en waarvan het niet komt door de puberteit. Dat is net zoals mensen zeggen dat 'basisschool ruzies niet erg zijn.' Nee, in onze ogen niet, maar voor hen is het wel heel moeilijk en doet het pijn om ruzie te hebben. Het heeft nooit iets te maken met je leeftijd of je puberteit of in welk stadium je ook zit; het is het karakter van de persoon.


    Olive

    Devin schreef:
    (...)

    Dat is één van de domste vooroordelen dat ik ooit heb gehoord. Het is niet dat we in de puberteit zitten dat we plots depressief zijn - wij maken onszelf depressief door kleine tegenslagen, maar er zijn werkelijk mensen die het moeilijk hebben en waarvan het niet komt door de puberteit. Dat is net zoals mensen zeggen dat 'basisschool ruzies niet erg zijn.' Nee, in onze ogen niet, maar voor hen is het wel heel moeilijk en doet het pijn om ruzie te hebben. Het heeft nooit iets te maken met je leeftijd of je puberteit of in welk stadium je ook zit; het is het karakter van de persoon.


    +1
    Altijd dat 'je zit in de puberteit'.
    Echt puberteit, mijn reet.


    Have you ever been alone in a crowded room?

    Devin schreef:
    (...)

    Dat is één van de domste vooroordelen dat ik ooit heb gehoord. Het is niet dat we in de puberteit zitten dat we plots depressief zijn - wij maken onszelf depressief door kleine tegenslagen, maar er zijn werkelijk mensen die het moeilijk hebben en waarvan het niet komt door de puberteit. Dat is net zoals mensen zeggen dat 'basisschool ruzies niet erg zijn.' Nee, in onze ogen niet, maar voor hen is het wel heel moeilijk en doet het pijn om ruzie te hebben. Het heeft nooit iets te maken met je leeftijd of je puberteit of in welk stadium je ook zit; het is het karakter van de persoon.

    Hier sluit ik me bij aan.


    Let it come and let it be

    als ik dat gevoel heb, dan luister ik meestal naar welcome to my life, van simple plan... dat verwoord het ook heel goed en helpt wel om het een plaats te geven, maar ik herken het zeker, zelf ook gehad


    And that's the way a cookie crumbles :)

    Devin schreef:
    Al wil ik het persoonlijk niet toegeven; zo voel ik me ook en ik herken mezelf erin (: Je bent niet alleen.


    The way that you flip your hair gets me overwhelmed - One Direction, What Makes You Beautiful

    Spiritual schreef:
    Wow! echt mooi gezegd.. en ja, ik herken me er wel in.


    I´m nothing special.