En toen schreef ik dit:
Onder Water
Ik kan vechten, doorgaan, het zou zonde zijn om op te geven
Wat ik niet kon dragen heb ik altijd van me afgeschreven
Maar wat is een pen nog waard als je geen zin hebt, geen zin meer om te leven
Ik had vleugels, ik kon vliegen, maar ze waren opgebouwd uit tijd
Wilde de horizon, maar zij brachten me slechts naar de realiteit
Had ik mijn ogen open, was ik nu niet alles kwijt
Maar ik ben neergestort, neergestort in mijn onzekerheid
En dat gevoel van jaloezie en angst is niet in woorden uit te drukken
Ik ben een grote puzzel maar er ontbreken stukken
Probeer mezelf bij mekaar te zoeken, maar het lijkt steeds te mislukken
Aan het einde van de dag ben ik gevangene van mijn pijn
En ik huil, terwijl ik weet dat tranen niet het medicijn zijn
En het regent dat het giet als de zon door het gordijn schijnt
Het regent als ik bij je ben, het regent als je gaat
Het regent als ik weet dat ik weer tegen niemand praat
En die eindeloze stroming, die rivier die heet een nieuw begin
Ben je sterk genoeg, dan zwem je naar de kant, maar ik verdronk erin
Ik kan niet blijven vechten, ’t is een veel te lange weg naar later
Ik heb verloren, laat me stikken, stikken onder water
Destiny is what you're supposed to do. Fate is what kicks you in the ass to make you do it.
