Mijn zusje bracht me op een idee ( eindelijk een die op papier is komen te staan ).
Ben er even mee bezig geweest maar ben er nog niet uit of ik er echt een verhaal van ga maken, ja of nee.
Dus... wat vinden jullie? Wel of toch niet doen? Eventueel tips en/of ideeën?
“Jij en ik samen…We hebben het geprobeerd maar het werkt gewoon niet..” Dikke tranen stroomde over mijn wangen terwijl ik de woorden voor mijn gevoel uitspuugde, zijn blauw grijzige ogen kijken vol met pijn terug in de mijne. Hij wil zijn armen uitstrekken maar ik schud mijn hoofd, doe een stap achteruit en probeer hem op een afstand te houden. “Je meent dit niet..” mompelde hij zacht en de pijnlijke uitdrukking veranderde in een smekende. Hij had gelijk, ik meende dit niet, sterker nog ik wilde dit helemaal niet! Nooit had ik verwacht zoveel van iemand te houden als van hem, hij veranderde mijn leven en werd een deel daarvan. Maar het was een keiharde wereld, niet de mijne maar de zijne. Waarom moest hij perse een filmster zijn? Waarom moest ik zo nodig verliefd op hem worden? “Josey..” smeekte hij zachtjes en deed weer een poging om me in zijn armen te nemen. “Het werkt niet, we zijn te verschillend.” Snikte ik en draaide me van hem af. Vervolgens begon ik verwoed om me heen te graaien, opzoek naar mijn spullen waarvan ik vond dat die meteen mee moesten. Ik propte ze in een sporttas die ik snel dicht ritste en daarna omhoog kwam om me nog een keer naar hem toe te wenden. Zijn rossige haren stonden verwildert op zijn hoofd en hij keek machteloos toe, hij wist dat ik nu niet te stoppen was. Wist hij veel dat mijn hart naar hem schreeuwde om me tegen te houden en tegen me te zeggen dat we het samen makkelijk konden overwinnen. De roddels, de leugens… Dat konden we toch wel aan? Nee, dat kon hij aan, ik was er te laf voor. Terwijl ik mijn weg naar de deur zocht bleef ik vlak voor hem stil staan, liet mijn tas op de grond vallen en klampte me nog eenmaal stevig aan hem vast. Nog voordat hij zijn armen om me heen kon slaan liet ik hem weer los, streek zachtjes met een paar vingers over zijn kaak heen en drukte een laatste zoen stevig op zijn o zo vertrouwde lippen. “Vergeet me alsjeblieft niet..” fluisterde ik zachtjes, draaide me zo snel als ik kon om, graaide mijn tas van de grond en stormde de deur uit. Buiten op straat keek ik nog een keer om en zag hem, met een van pijn vertrokken gezicht, voor het raam staan. Zijn blik deed mijn hart breken en tranen welde weer op. ‘Ik hou zo verdomd veel van je maar dit is echt het beste, voor jou en voor mij…’
Josey is 20 als ze haar relatie met Aiden verbreekt. Vier jaar lang waren ze samen, zij was er bij toen hij zijn carrière de lucht in blies, eerst als gewone vriendin daarna als zijn vriendin, ze was erbij toen zijn eerste film een topper werd maar zodra dat gebeurde kwam hun relatie onder een enorme druk te staan. Camera’s die flitste op de meest ongewone plekken waar ze zich bevonden, waar hij zich alleen bevond of waar zij zich alleen bevond. Mensen die plots alles van ze wilden weten of juist dachten alles over ze te weten en die uiteindelijk van elke gelegenheid gebruik maakte om een wig te creëren tussen het koppel. Het word Josey teveel, de spanningen, het ontwijken en de druk die de media op hun relatie legt. Na het beëindigen van haar relatie vlucht ze terug naar haar oude woonplaats, zijn geboorteplaats, Londen. Daar begint ze langzaamaan opnieuw totdat ze voor haar werk en danscarrière terug naar Amerika moet en dat terwijl Aiden op dat moment ook in Amerika werkt aan een van de grootste films allertijden met zijn nieuwe vriendin..
Wat gebeurd er als ze elkaar weer zien, wat doet het met hem en wat doet het met haar?
'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'
