Echt ... Iedereen die beweerd dat ik zo'n geweldige sprookjesrelatie heb door de manier waarop hij ontstaan is e.d. ... Think again.
Ik heb net een 'kleine' breakdown gehad bij mijn ouders, voornamelijk van een al maandenlange opgestapelde stressbron. Ik mis mijn vriend. Meer dan een beetje. Ik mis het om zijn stem dicht bij mijn oor te horen, te bekvechten over kleine dingen (vooral van mijn kant om zijn heerlijk kinderachtige gedrag), mijn armen even om zijn middel te kunnen slaan en m'n gezicht in z'n rug of dat fijne kuiltje in z'n borst te kunnen verschuilen, om z'n hartslag te horen of z'n geur op te snuiven, de kleine reacties in zijn lichaamstaal te zien, om wakker te worden naast hem of bij hem in slaap te vallen ... Alles ... Zo erg.
Volgend jaar gaan we trouwen ... Maar tot nu toe kan ik hem nog steeds maar één keer per jaar zien, januari/februari volgend jaar voor het eerst weer. Tenzij ... En dat speelt zeer zeker mee, ik bereid ben mijn baan te verliezen en met wat kleine voorbereidingen gewoon te gaan. Op dit punt heb ik besloten, in overleg met mijn ouders, dit ook te gaan doen. Zolang ik maar kan zorgen dat ik een plan heb, waarmee ik de ergste klappen op kan vangen, kan zekerheid me bij lange na niet zoveel meer schelen op dit moment. Op de zaak heb ik het toch al meer dan een halfjaar niet naar mijn zin, werk vind ik wel weer en alles zal ook wel goedkomen ... Zeker omdat ik door dit te doen over een maand of vier al kan gaan in plaats van een maand of 8, maar het breekt me dat het zo drastisch moet en zoveel kopzorgen en problemen geeft. Ik heb alles voor hem over, dit ook zeker en het is wat ik zal doen ... Maar waarom kan alles niet gewoon een héél klein beetje makkelijker? Een klein beetje meer lijken op een echt sprookje, waarin de realiteit nooit zo snel zo ... realistisch is? 
Bloedspetters besmeuren de muren van de ruïnes, van iets wat men ooit een beschaving noemde maar al lang is vernietigt.
