Onbegrepen vegetarisch 1.

Ik ben vegetarisch. Misschien weten sommigen van jullie dat al, maar ik ben al drie jaar vegetarisch. De periode daarvoor heb ik eigenlijk heel lang zitten twijfelen om de stap te nemen. Achteraf heb ik absoluut geen spijt gehad van mijn beslissing om vegetarisch te worden. Een kaaskroket is net zo lekker als een frikadel en pasta met kaas is net zo lekker als pasta met vlees. Het is puur een kwestie van gewenning. Ik kan het me niet meer herinneren hoe het zo gekomen is -mijn ouders overigens ook niet meer- maar ik denk dat het geleidelijk ging, misschien dat het daarom niet zo moeilijk was.
Persoonlijk heb ik geen problemen als iedereen om me heen vlees eet, van vlees geniet en vlees ook lekker vind. Waar ik niet tegen kan, is het onbegrip naar mijn kant toe. Ik lust niet zo veel als de meeste mensen. Ik houd van gewoon simpel eten, zoals een pizza funghi, pasta met tomatensaus of frietjes met ketchup bijvoorbeeld. Als we dan gaan uit eten in een restaurant, hebben ze -als ze al vegetarisch hebben- van die meest exotische dingen (meestal met geitenkaas), terwijl er onder het vlees de meest simpele dingen staan. Naar de McDonald’s kan ik (nog) niet gaan, want daar verkopen ze alleen maar burgers. Of je krijgt er van die slappe salade of gezouten frieten, terwijl er in India een compleet vegetarische McDonald’s is geopend. Is de Europese cultuur dan werkelijk zo gericht op vlees, of zie ik allemaal beren op de weg, die er eigenlijk niet zijn?
Als ik dan een opmerking maak van ‘er is niets lekkers’ of ‘er is niets vegetarisch’, dan krijg ik meestal te horen ‘het is je eigen keuze’. Beste lezers, dit was het ooit, maar dit is het bij lange na niet meer. Het mag dan misschien vreemd klinken, maar je zult mij voorlopig geen vlees meer zien eten. Als je zo lang zonder vlees gaat en vlees zoveel mogelijk vermijdt, dan krijg je ook geen vlees meer door je keel, dat kan ik je beloven. Het is nu dus geen keuze meer voor mij. Ik krijg gewoon geen vlees door mijn keel. Het mag dan wel puur psychologisch zijn, maar dat is meestal het ergste. Ik snap dan niet waar het onbegrip vandaan komt. Ik begrijp en respecteer toch ook dat iedereen om me heen vlees eet, en ik ga het hen ook niet verbieden? Ik zal hen hooguit soms aansporen om een keertje iets vegetarisch te eten. Waarom krijg ik dan al dat onbegrip? En ik niet alleen, maar alle vegetariërs. Het is voor mij meer een overtuiging of gewenning dan een keuze. Stel, je sluit je aan bij het Islamitische geloof en je gaat een hoofddoek dragen, dan is het na een tijdje ontzettend moeilijk om zonder hoofddoek naar buiten te gaan. Één, omdat het ‘moet’ van je geloof en twee, omdat het pure gewenning is. Zoiets kun je niet zomaar afwennen. Als ik besluit geen vlees meer te eten, zal ik geleidelijk wel weer vlees gaan eten, maar het gaat niet in een keer. Ik ga niet in een keer een stuk vlees bestellen omdat ze niets anders hebben in een restaurant, dan nog liever een bord friet. Waar komt dat onbegrip vandaan? En waarom is er nog onbegrip in zo’n gecultiveerd land als Nederland of België?

• 1
• 2
• 3
• 4

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen