Hoofdstuk twee: Waking up again • 2.3

Zijn handen rusten op haar bovenbenen terwijl ze rustig op de rand van het bed zat. De pupillen van zijn ogen vernauwden zich. Het enige wat Jules kon doen was in zijn ogen staren, ze waren zo mooi en zo betoverend. Hij hield zijn blik strak op haar gericht en zocht zijn woorden zorgvuldig uit. Hij mocht geen fouten maken, want dat zou op den duur helemaal verkeerd kunnen lopen.
‘Goed Jules, je gaat precies doen wat ik je vertel. Oké?’ Hij moest even testen of het werkte. Ze kon ook gewoon doen alsof ze in zijn ogen staarde, en dan had hij een probleem. Het meisje knikte, maar het zag er niet uit alsof ze echt op de wereld was. Dat was voor hem een teken dat hij in zijn opzet aan het slagen was.
‘Ik wil dat je vergeet wat er vannacht gebeurd is, je weet niet hoe je aan die wonde in je hals komt. En je vergeet dat vampiers bestaan.’ Na die woorden zuchtte hij een keer diep. Voor de eerste keer was het moeilijk om iemand iets te laten vergeten. Hij had geen idee waarom, maar het voelde helemaal niet goed aan.
‘Je weet niet meer wie ik ben, de naam Harry Styles zegt je helemaal niets. Sterker nog, je hebt me nog nooit eerder gezien.’ Hij sloeg zijn ogen neer nadat ze zachtjes zijn woorden herhaalde. Dat betekende dat ze alles zou vergeten wat hij opgenoemd had.
‘Van zodra ik die deur uitloop, vergeet je de opgenoemde dingen.’ Ze zou niet meer weten wie hij was, en dat was goed. Ze moest gewoon verder gaan met haar leven en zich niets aantrekken van de wezens die op deze aarde rondliepen. Het zou lijken alsof er niets gebeurd was.

‘Het spijt me.’ Fluisterde Harry zachtjes waarna hij zijn vingers over haar zachte wang liet glijden. Hij ging weer fatsoenlijk rechtstaan zodat hij weg kon gaan. Alle sporen waren uitgewist, hij bestond niet meer in haar ogen. Met een vreemd gevoel beende hij naar de deur van de kamer toe en trok die open. Een kleine aarzeling was merkbaar, maar toch liep hij de kamer uit. De deur trok hij weer netjes achter zich dicht.
Jules knipperde enkele keren verwoed met haar ogen toen ze een deur hoorde dichtgaan. Verward keek ze rond in de donkere kamer waar ze zich bevond. Ze herkende het als haar slaapkamer, maar ze had geen idee hoe ze daar terecht was gekomen. Met wat moeite wist ze zichzelf overeind te hijsen, wat haar dan wel een draaierig gevoel opleverde. Blijkbaar was ze iets te snel opgestaan.
Haar aandacht werd getrokken door het vrolijke deuntje van haar gsm. Toen ze het apparaat in haar handen nam zag ze de naam van één van haar vriendinnen op het scherm staan. Met wat tegenzin besloot ze om dan toch maar gewoon op te nemen.
‘Jules, waar zit je in godsnaam?!’ Werd er onmiddellijk op haar afgevuurd. Aan het lawaai aan de andere kant van de lijn kon ze horen dat haar vriendin blijkbaar in één of andere club was.
‘Ik zit thuis.’ Was haar simpele antwoord. Was ze echt zomaar weggegaan zonder iets te laten weten? Ze kon er zich in ieder geval helemaal niets meer van herinneren.
‘Are you okay?’ Het was weer typisch iets voor Emily om zich zorgen te maken over haar vrienden.
‘Yeah, I’m fine. Maak je maar geen zorgen.’ Antwoordde Jules met een glimlach, ookal kon Emily die niet zien aan de andere kant van de lijn.
Harry liet zijn hand over het hout van de deur glijden waarna zijn arm gewoon langs zijn lichaam viel. Ze wist niets meer, zijn opzet was geslaagd. Er was hier nu niets meer om voor te blijven. Hij draaide zich om en verdween in een flits.
The job was done.