Hoofdstuk 19.3

Het was alsof er een soort crisis-kalmte op Floor neerdaalde. De spanning in haar lijf nam toe, maar haar hoofd leek juist helder. Ze schuifelde traag naar hem toe en noemde zachtjes zijn naam.
Hij reageerde niet.
      Voorzichtig ging ze tegen de andere muur zitten, dichtbij maar zonder hem aan te raken. ‘Hé,’ zei ze zachtjes. ‘Het is goed, Ol. Ik ben er. Het komt goed.’
      Zijn gezicht kwam een paar centimeter omhoog. Ze wist haar schrik te verbergen toen ze hem zag. Zelfs in de schemering kon ze zijn bloeddoorlopen en gezwollen ogen zien. ‘Het komt niet goed,’ zei hij. Zijn stem klonk rauw en hoewel hij de woorden zacht uitsprak, klonk er een wanhoop in door waar Floor van schrok.
      Ze beet op haar lip. ‘Ik weet niet wat er is,’ zei ze, net zo zacht. ‘Maar ik ben er voor je. Dat beloof ik.’
      Zijn ademhaling veranderde, werd oppervlakkiger, alsof hij naar lucht probeerde te happen. Zijn schouders trokken omhoog. Zijn handen klemden zich nog steviger vast om zijn knieën, alsof hij uit elkaar dreigde te vallen.
      Toen schudde hij zijn hoofd, heel langzaam eerst - een bijna kinderlijke ‘nee’ - maar het werd steeds sneller en gejaagder, alsof hij geen controle had over zijn bewegingen. Zijn ademhaling sloeg over in kleine, paniekerige snikken die hij probeerde in te slikken. Zijn hele lichaam begon te schokken - en toen brak hij. Hij huilde. Zijn hele lichaam leek in elkaar te zakken, en zijn geruisloze snikken gingen over in luide uithalen.
      Floor stak voorzichtig haar hand naar hem uit en raakte heel zachtjes zijn schouder aan. Hij leek te schrikken - maar leunde toen naar haar toe, sloeg zijn armen om haar heen en klampte zich aan haar vast terwijl de tranen over zijn wangen stroomden, in haar jas. Ze sloeg haar armen om hem heen en hield hem stevig vast, terwijl ze langzaam over zijn rug aaide. Ze fluisterde hem zachtjes toe dat ze er voor hem was, omdat ze niet wist wat ze anders moest zeggen - maar misschien was dit ook wel genoeg.