Hoofdstuk 10.1

Lysanne kon maar één voordeel bedenken aan het feit dat ze haar voet gebroken had en dat was dat ze ineens veel meer tijd had om te studeren. Ondanks de gipsschoen mocht ze nog niet op haar voet leunen en dus zat ze nog steeds aan de bank gekluisterd, en was ze voor gezelligheid afhankelijk van haar huisgenoten (al telde Aimee eigenlijk niet mee) en bezoek.
      Naast Lukan en Olivier waren ook Ella, Emily en Merel samen langsgekomen. Ze hadden voornamelijk over Lukan gesproken. Ze benadrukten dat het een heel goed teken was dat Lukan in zijn eentje was langsgekomen op ziekenbezoek, want dat betekende dat Lysanne meer voor hem was dan alleen een booty call.
      En dat deed Lysanne goed, want ze wilde niet weer in dezelfde situatie belanden als waar ze in had gezeten met Olivier.
      Ze probeerde sowieso niet te veel aan die jongen te denken, ook al ging dat niet altijd even gemakkelijk. Ze had haar nieuwe vriendinnen niet verteld dat ook hij langs was geweest. Sterker nog, ze wisten überhaupt niet van zijn bestaan af: het enige wat ze over hem verteld had, was dat hij een bekende was die haar had laten schrikken in de sportschool.
      Ze had inmiddels twee tentamens gemaakt en die waren best goed gegaan. Hoewel Floor had aangeraden om een auto te lenen of met het openbaar vervoer naar de campus te gaan, was Lysanne eigenwijs op de fiets gestapt met haar krukken in haar hand en dat was verrassend goed gegaan. Het op- en afstappen was wel even een uitdaging, maar ook daar begon ze steeds meer haar weg in te vinden.
      Het zorgde er ook voor dat ze überhaupt weer wat mobieler was. Oké, uitgebreid boodschappen doen was nog lastig doordat ze wel op krukken liep, maar ze kon in ieder geval weer de deur uit, ook al waren die momenten schaars en kostten ze veel energie. Maar het was nodig, want ze werd gék van alle droge stof die ze tot zich moest nemen.
      Ze had in de afgelopen week niet zoveel met Lukan geappt als eerder, maar waarschijnlijk kwam dat doordat ook hij het druk had met studeren. En om die reden had ze hem voorgesteld om vanavond samen te studeren - en zij wilde dan wel voor hem koken. En hij had ja gezegd.
      Ze wist heus dat samen studeren lang niet zo’n leuke date was dan poolen, een drankje doen in de stad of minigolf, of zo (ze had niet zoveel ervaringen met daten). Maar het was wel de eerste keer dat ze met z’n tweeën afspraken en dat was toch wel een stap vooruit in hun - tja, relatie was het nog niet te noemen, maar datgene wat er tussen hen was.
      En dus besteedde Lysanne deze middag niet aan de voorbereiding voor haar laatste tentamen, maar maakte ze een boodschappenlijstje voor een heerlijke Italiaanse Pasta Alfredo met zalm en limoen en een lekkere salade. Aimee was elke avond op haar kamer of in de bibliotheek te vinden en Floor had beloofd om zich ook terug te trekken, zodat Lysanne en Lukan de woonkamer voor zichzelf zouden hebben - in ieder geval tijdens het eten.
      Toen ze de boodschappenlijst af had, pakte ze haar rechterlaarsje - die stond standaard naast de bank, haar linker had ze toch niet nodig - en trok hem met enige moeite aan. Met haar krukken liep ze naar haar slaapkamer om een rugzak te pakken.
      Ze werd afgeleid toen ze in de spiegel die ze op de kledingkast geplakt had, haar eigen spiegelbeeld zag. Ze had vanochtend al haar zwarte topje aangetrokken en haar favoriete groene flared broek (waarmee dat stomme gipsbeen wat minder zichtbaar was), maar ze had nog geen make-up op gedaan en haar oren leken ook nog kaal zonder oorbellen. Ze wist precies welke oorbellen hier goed bij pasten - de zilveren hangertjes met de groene knopjes.
      Ze opende haar sieradendoosje, maar zag de zilvergroene oorbellen er niet tussen zitten. Ze lagen ook niet op haar nachtkastje en na wat strompelen kon ze ze ook niet in de badkamer vinden.
      Ze wist dondersgoed wanneer ze ze voor het laatst in had gehad. Die dag stond in haar geheugen gegrift - het was de laatste keer dat ze met Olivier afgesproken had. Had ze ze daar laten liggen?
      Ze groef in haar geheugen, probeerde de details in die avond weer naar boven te halen. Ze had ze nog gedragen toen ze met Olivier naar bed was gegaan. Dat wist ze, omdat hij nog aan haar oorlel geknabbeld had en er toen in haar oor iets over had gefluisterd.
      Maar daarna - daarna was ze gaan slapen, en had ze haar sieraden afgedaan. En ze was midden in de nacht vertrokken - had ze toen haar sieraden laten liggen?
      Opnieuw zocht ze in haar kamer naar de ketting die ze die avond om had gehad, maar ook die was onvindbaar. Shit. Dat betekende dat ze twee opties had: accepteren dat ze haar spullen niet meer terug zou zien, of contact zoeken met Olivier.
      Hoewel ze sterk neigde naar de eerste optie, wist ze ook wel dat dat heel kinderachtig zou zijn en dat ze alleen zichzelf ermee te pakken had. Olivier was nog steeds de broer van Floor, dus ze zou hem af en toe weer onder ogen moeten komen. En hoewel hij zich als een zak gedroeg de laatste tijd, hoefde zij daar niet in mee te gaan. Nee, zij zou zich volwassen opstellen. De supermarkt was bij hem om de hoek - ze kon best even bij hem aanbellen. Naar binnen, spullen pakken, naar buiten. En als hij niet thuis was - dat zij dan zo. Hij stond ook onaangekondigd ineens bij haar voor de deur - dat kon zij ook doen.
      Dus trok ze haar jas aan, pakte ze haar rugzak, deed ze toch nog even een beetje mascara en een kleine lipgloss op (Olivier moest toch weten wat hij miste) en liep ze (met veel moeite en veel trager dan ze zou willen) met haar krukken naar beneden.