Proloog

Als ze skatete leek het alsof de wereld aan haar voeten lag. Dan draaide ze een pirouette en zweefden haar lange lokken rond haar lichaam. Ze glimlachte, onschuldig, maar tegelijk met een bepaalde ondeugendheid. ‘Timo, ik heb je getekend.’ Ze had haar notitieboekje in haar hand. Het was een simpel exemplaar met een witte kaft en in het midden een paar blauwe bloemen; vergeetmenietjes. Ze had altijd gezegd dat het haar favoriete bloemen waren, omdat de blauwe kleur haar deed denken aan haar vader. Verder had ze nooit met een woord over haar vader gesproken.
      ‘Mij getekend?’ Timo sprong recht en probeerde het schrift te pakken te krijgen, maar ze skatete er behendig vandoor voordat hij ook maar in de buurt kwam.
      ‘Je mag het niet zien,’ zei ze, terwijl ze haar tong uitzag.
      Timo plooide zijn armen over elkaar en keek haar nors aan. ‘Waarom niet?’
      Ze antwoordde niet en glimlachte mysterieus. Vervolgens stopte ze haar notitieboekje veilig weg in haar rugzak en kwam ze wat dichterbij. ‘Als we ouder zijn, dan zal ik het je laten zien.’
      ‘Waarom nu niet?’
      ‘Omdat je een jongetje bent en je kunt ware kunst niet waarderen. Ik voel dat je een cultuurbarbaar bent. Je straalt het uit. “Ik haat kunst, pff, een paar lijntjes op papier, dat kan ik ook.” Ja toch?’
      ‘Omdat het waar is,’ protesteerde Timo. ‘Maar jouw tekeningen zijn altijd heel mooi.’ Iedere keer wanneer ze haar tekeningen toonde, had Timo met schitterende ogen gekeken en gewenst dat hij zulk talent had. Verder dan een stokmannetje kwam hij echter niet.
      ‘Dat is omdat ik nog nooit jou heb getekend. Je hebt een bepaald beeld in je hoofd. Misschien klopt het niet.’ Het bleef even stil. Ze wisten beiden dat ze erover moesten praten, maar geen van beiden wilde er als eerste over beginnen. Het liefst zweeg Timo het onderwerp dood.
      ‘De laatste keer, hè?’ zei hij uiteindelijk. Hij trok één schouder op en glimlachte breed – een vermomming om zijn tranen te verbergen.
      ‘Ik zal je niet vergeten,’ beloofde ze plechtig. ‘Beloofd. We zien elkaar terug. Dan toon ik je de tekening. Afgesproken. Zo makkelijk kom je niet van me af, Timo.’
      ‘Is je geraden.’ Hij keek naar de grond en begon een beetje te blozen. Vervolgens nam hij de vergeetmenietjes die hij eerder had geplukt van het muurtje achter hem en gaf hij die aan haar.
      Haar ogen lichtten op toen ze de bloemen aannam. ‘Ik vergeet je niet, Timo.’
      Hij had moeten weten dat ze hem wel zou vergeten.