Hoofdstuk 007.

'Kom,' was het enige dat Aimee had gezegd. Zonder een vraag te stellen was Haldir achter haar aan gelopen. Zelfs toen ze de deur van haar woning opende en de allereerste elf ooit binnenliet, stelde hij nog geen vragen.
Ze vroeg zich af wat er in 's hemelsnaam door zijn hoofd zou gaan. Hij was vast niet vaak door een vrouwelijke elf in het holst van de nacht thuis uitgenodigd en dan lag het ei ook nog in haar slaapkamer. Ze grinnikte zachtjes, want de hele situatie was best uitzonderlijk. Aimee kon zich de laatste keer dat ze had gegrinnikt niet meer herinneren. Misschien kwam het door de zenuwen. Straks stal hij het ei van haar. Of misschien zei hij wel dat ze nog minstens vijfhonderd jaar moest wachten voordat het zou uitkomen.
Ze stapte de slaapkamer binnen. Haldirs voetstappen volgden haar nog steeds, alsof hij pas stil zou blijven staan als zij dat tegen hem zij. Het leek hem geenszins te deren dat hij een aardige inbreuk op haar privacy maakte, want behalve Tauriël was er nooit iemand in haar slaapvertrekken geweest. De gedachte aan Tauriël stemde haar droevig. Ze wist dat ze niet goed had gehandeld. Tauriël had van haar gehouden, maar ze had haar nooit enige uitleg gegeven van haar gedrag. Vervuld door haat en verdriet was ze gewoon weggegaan.
Aimee keek verbaasd over haar schouder toen Haldir de deur sloot. Ze bleef stilstaan en hij liep naar haar toe. Een rilling kroop langs haar ruggengraat toen hij vlak voor haar bleef staan en recht in haar ogen keek. Zijn ogen waren even koud als altijd, maar toch leek er een piepklein vlammetje te flakkeren.
Aimee wist niet wat haar overkwam toen hij plotseling haar lippen kuste. Ze had het totaal niet zien aankomen en schrok zeker. Toch duwde ze hem niet weg. Hij was knap. Hij was aardig.
Ze had absoluut geen zin in een relatie, maar wist dat Haldir daar hetzelfde overdacht. Het leek echter tijden geleden dat ze een ander lichaam tegen zich aan had gevoeld en om een onverklaarbare reden had ze daar plotseling een hoge nood aan.
Gretig kuste Aimee hem terug. Hij duwde haar achterover op het bed en boog over haar heen, terwijl zijn lippen die van haar niet verlieten.
Aimee voelde iets. Iets anders dan de verbittering die haar al zolang in een ijzeren greep hield. Ze rolde opzij en wurmde haar armen door de mouwen, zodat haar jurk terugsloeg tot haar middel.
Haldir lag op zijn rug, zijn ogen op haar gezicht gericht. Ze boog zich weer over hem heen om hem te kunnen zoenen en het duurde slechts een fractie van een seconde voordat zijn handen langs haar borsten gleden. Het voelen van zijn koude handen deed haar even naar adem snakken.
'Dit was absoluut niet wat ik in gedachten had,' fluisterde ze tussen twee kussen door.
Het was een taboe onder elfen om zo met elkaar om te gaan. Haar zus had dat echter altijd aan haar laars gelapt en ook Tauriel en zij waren veel te snel uit de kleren gegaan naar elvenmaatstaven, maar de manier waarop ze nu met Haldir in bed was beland sloeg echt alles. Ze had geen moment zo over hem gedacht en had hem er ook niet voor aangezien.
Zijn lippen verkenden haar hals en zijn handen liefkoosden haar borsten. Aan de gretige manier waarop hij met haar omsprong, kon ze opmaken dat hij dit niet iedere week deed.

Aimee rustte met haar hoofd op zijn borstkas, die zwoegend op en neer ging. De eerste zonnestralen piepten al tussen de gordijnen door. Ze hadden elkaar vermoeid en Aimee was bijna vergeten waarom ze hem had meegenomen. Ze ging overeind zitten en fatsoeneerde haar kleding. Haldir ging eveneens rechtop zitten. Hij had geen woord tegen haar gezegd en Aimee was toch wel blij dat zijn handen alleen haar bovenlichaam hadden onderzocht. Anders was het waarschijnlijk nog veel ongemakkelijker geworden.
'Afijn, mijn lichaam was niet hetgeen dat ik je wilde laten zien,' merkte Aimee droogjes op.
Zijn mondhoek ging iets omhoog. 'Dat zou me verbaasd hebben.'
Zijn luchtigheid stelde haar gerust. Ze was bang geweest dat er nu opeens veel veranderd was tussen hen, maar dat leek geenszins het geval.
Ze liep naar de hoek van de kamer, waar een zware houten kast stond. In de linkerhoek stond een gevlochten mand, waar ze het ei in bewaarde. Ze haalde het eruit en bracht het naar Haldir.
'Dit is een drakenei,' zei ze, terwijl ze het hem overhandigde. 'En ik wil dat het uitkomt.'
De blik van de elf was op de schaal gevestigd. Zijn handen gleden teder over het ovale oppervlak, net zoals beheerst als ze net over haar rondingen hadden gezworven. Terwijl ze daaraan terugdacht, besefte ze dat ze hem meer had gegeven dan Fíli. Het maakte haar misselijk en ze probeerde de beschuldigende fluisteringen te verdringen.
'Het ei zal alleen uitkomen in intense hitte,' haalde Haldir haar uit haar gedachten. 'Je zult het in lava moeten onderdompelen.'