Hoofdstuk 003.

Meer dan eens had Leah zich afgevraagd of het niet onmenselijk was wat ze had gedaan. Nu ze het gejammer hoorde dat zijn verminkte lippen ontglipte, deed ze dat weer.
Ze stond op om hem te hulp te schieten toen de houten stok onder de druk van zijn gewicht leek door te buigen, maar hij snauwde haar toe bij hem uit de buurt te blijven.
‘Ik kan dit heus wel,’ gromde hij. ‘Als ik maar lang genoeg oefen.’
De woorden waren voor een ander waarschijnlijk onverstaanbaar, maar Leah was de afgelopen maanden aan zijn krakende stem gewend geraakt. Met neergeslagen ogen nam ze weer op de stoel plaats, terwijl ze naar de kleine man in het midden van het vertrek keek.
Na het verlies van haar moeder had ze er alles aan gedaan om het leven van de dwerg te redden. Ze was er zo in op gegaan dat ze haar vriendschappen en zichzelf had verwaarloosd, maar de dwerg ademde nog steeds. Zij het met moeite.
Meer dan eens had hij op het randje van de dood gebalanceerd. De ontelbare brandwonden die hij had, waren gaan ontsteken, maar Leah had ze behandeld – stuk voor stuk. Dat was niet het enige wat ze had gedaan. Ze had er bij haar vader op aangedrongen dat hij een masker smeedde zodat niemand zijn gruwelijk verminkte gezicht zou zien. Hetzelfde gold voor de vergulden handschoenen die hij onophoudelijk droeg: ook deze trachtten de verwondingen en littekens te verbergen.
Leah wenste dat ze meer voor hem kon doen. Hij liep vreselijk mank door de verwoeste spieren in zijn linkerbeen. Hij had onophoudelijk pijn en hij kon nog slechts met één oog zien.
En dat was niet alles. Hij sprak nauwelijks over wat er gebeurd was, maar ze wist dat hij verraden was. Door wie was nog altijd een raadsel, maar ze wist dat hij daardoor ieder wezen wantrouwde dat zich binnen de straal van vijf meter waagde. Hij verliet nooit het huis en de meeste mensen in Meerstad wisten niet eens dat ze een dwerg herbergden.
‘Die verdomde pijn,’ gromde hij.
Tot haar verbazing zag ze wel dat hij tot de andere muur was gekomen.
‘Het is een hele vooruitgang!’
Er klonk een minachtend gesnuif, maar daar keek Leah niet van op. De man had nooit gelachen. Hij was zo verbitterd dat het haar nog verbaasde dat hij het niet opgaf, maar hij was bijzonder gedreven om weer de oude te worden – in zoverre dat ten minste nog zou kunnen.
Er waren kruiden die de pijn konden verlichten. Ze was er eens helemaal voor naar het Demsterwold gereisd. Eenmaal had hij de verlichting ervan kunnen ondervinden, totdat hij had erachter kwam dat het door elfen was gemaakt. Toen had hij het uitgespuugd en haar ruw bij de keel gegrepen.
“Waag het niet om me nog een keer hun gif toe te dienen,” had hij gesnauwd.
Leah was onthutst geweest. Ze had hem meer dan een week opgesloten in de kelder van hun huis, totdat ze medelijden kreeg. Hij had zeker het recht niet om haar zo te behandelen, maar ze kon hem niet op de rotte planken van hun kelder laten verpieteren. Hij was ernstig ziek – en niet alleen lichamelijk. En zieken hadden hulp nodig, geen boze woorden.
‘Zal ik je naar je bed helpen?’ vroeg Leah aarzelend. Hij gaf niet graag toe dat hij hulp had, maar zijn minitochtje van een paar stappen moest hem toch erg vermoeid hebben. Hij had immers maanden alleen maar op bed gelegen.
‘Dat is goed,’ zuchtte hij uiteindelijk.
Leah haastte zich naar hem toe en sloeg een arm om de schouder van de dwerg heen. Hij leunde zwaar ademend tegen haar aan, terwijl ze hem naar de overzijde van de kamer hielp, waar zijn bed stond.
‘Bedankt,’ mompelde hij toen ze hem op het bed had geholpen. Zoals altijd draaide hij zijn hoofd weg, alsof hij zich schaamde voor zijn invaliditeit.
‘Geen dank,’ zei ze zacht. ‘Welterusten, Thorin.’

@Maaaartje, ik vind je dreigementen heel eng, maar net niet eng genoeg om mijn hele verhaallijn ervoor in de war te schoppen. Het verhaal gaat niet door tot in de LOTR. I am very sorry. :'D
@Faelain, heee je oude naam weer terug. Je gekke hersenkronkels zijn toch nog niet zo heel gek, hé. :'D Ik dacht dat dat wel duidelijk was uit proloog II maar blijkbaar had men er een cover voor nodig.