• 1.8 •

Kelly groeide op als een typische oudste kind: een zorgzaam meisje dat zich geroepen voelde altijd verstandiger te zijn dan haar jongere zusjes. Ze vond het heerlijk om de baas te spelen en deed dat ook als ze de kans kreeg. Bovendien straalde ze een natuurlijk gezag uit: haar zusjes deden altijd precies wat van hen gevraagd werd. Het was een eigenschap die ze van haar vader had gekregen.
Sofia keek verschrikkelijk tegen Kelly op. Haar hele jeugd was ze bezig om Kelly na te apen: haar bewegingen, haar uitspraak, haar opmerkingen. Kelly ervoer dat als een groot compliment en ook als een bevestiging dat ze zich goed gedroeg en daarom was het een spiraal die steeds groter werd.
Vivienna had wel eens pogingen gedaan om de spiraal te doorbreken. Zij was zelf ook het oudste kind van haar eigen gezin geweest (ze had drie broertjes en twee zusjes gehad) en haar ouders hadden haar altijd als oudste behandeld: ze moest de verstandigste zijn, ze moest zich altijd naar behoren gedragen. Als haar ouders even niet opletten, werd van haar verwacht dat zij dat dan zou doen en als één van haar broertjes of zusjes dan iets uitspookte, dan was zij degene die aangesproken werd. Ze had zich nooit jong gevoeld, ze had nooit genoten van haar jeugd, want als ze ook maar íets onbehoorlijks deed, werd ze daarvoor gestraft.
Toch had ze haar jeugd niet als verschrikkelijk ervaren. Ze had zich nooit ontplooid, maar haar ouders waren geen slechte meermensen geweest en ze had zich altijd veilig bij hen gevoeld. Ze had nooit naar de oppervlaktewateren gemogen omdat het daar te gevaarlijk was, maar door alle verhalen die ze over het mensenras had gehoord, had ze dat niet eens meer gedurfd.
Ze was enkel boven water te vinden wanneer dat voor de meeste zeemeermensen gold: bij het verwekken van een kind en bij het krijgen van een kind. Het waren de enige momenten dat zij mensenbenen kreeg en daardoor precies op die verachtelijke wezens leek. De wezens die haar een kind hadden afgenomen.
Ze was blij dat Kelly en Sofia ook geen behoefte leken te hebben om de mensenwereld te ontdekken. Sofia deed Kelly altijd na en Kelly zou haar ouders met geen mogelijkheid ongehoorzaam zijn. Ook Dianna leek niet het type te zijn dat ooit in haar eentje op ontdekkingsreis zou gaan: daarvoor was ze te verlegen en hield ze zich te veel vast aan haar ouders. Als ze andere, onbekende wezens tegenkwamen, trok Dianna direct achter haar vaders brede rug, in eerste instantie wantrouwend en pas later met enige nieuwsgierigheid.
Emily was niet zo. Vivienna beschouwde Emily als hun zorgenkindje: het meisje was nog maar vijf jaar oud, maar ze zwom al overal naartoe en wilde van alles weten wat het was. Al meerdere keren had Vivienna haar hunkerend naar een voorwerp zien kijken dat haar vader haar verboden had aan te raken en soms drukte Emily dan toch even de puntjes van haar vingers ertegenaan, als ze wist dat haar vader niet keek. Het was niet dat ze ongehoorzaam wilde zijn: ze was gewoon te nieuwsgierig, ze had te veel energie en ze had het simpelweg niet in zich om van de voorwerpen af te blijven.
Vivienna werd moe van haar eennajongste dochter en wenste vaak dat Emily wat meer zoals haar oudste dochters kon zijn, al was zij ook een geweldig en uniek meisje: Vivienna kon vaak ontzettend van Emily’s enthousiasme genieten.
Ze maakte zich echter ook zorgen, niet alleen om Emily zelf, maar ook om Hyvro. Hij kon niet goed met Emily’s gedrag omgaan en verbood haar steeds meer, ook dingen die hij zijn andere dochters niet verbood. Ze werd verplicht om aan zijn hand te blijven zwemmen en mocht niet meer met haar oudste zussen mee als die eens buiten het toezicht van hun ouders met elkaar wilden spelen. Vivienna zag hoe Emily langzaam maar zeker steeds treuriger werd, steeds minder vrolijk, maar ze had de puf en het lef niet om het tegen te houden. Zolang Emily bij hen bleef, zou ze niet in de handen van de mensen komen en dat was het belangrijkste.