Hoofdstuk 7 - Kelly Makelaar

'Hoe kan ik weten dat je niet gewoon een verzinsel bent van mijn eigen hersens? Dat ik nu gewoon tegen mezelf zit te praten en hartstikke schizofreen ben?'
Kelly ziet aan de blik in zijn ogen dat hij daar werkelijk bang voor is en begrijpt dat, maar hij moet haar geloven. Zonder hem kan ze niks.
'Ik wil het je wel bewijzen. Dat ik wel echt besta. Maar dan moeten we ergens anders naartoe.'
'Waar..?'
'Ik leid je de weg.' Ze tikt op zijn fiets. 'Mag ik bij je achterop? Of andersom, natuurlijk.'
'En dan zien de mensen plotseling een fiets rijden met een jongen achterop,' zegt hij met een onwillekeurige grijns. 'Ik fiets wel.'
Kelly's mondhoeken gaan omhoog. 'Je hebt gelijk. Geen goed plan.'

Kelly zit bij de voetballer achterop. Het voelt zo fijn om weer met iemand te praten. Haar gedachten gaan uit naar Lennart. Ze denkt terug aan de laatste keer dat ze hem heeft gesproken. Het was de laatste week voor de zomervakantie. Hij zou daarna tien weken naar Amerika gaan, waar hij zijn stage zou lopen. Hij doet bedrijfseconomie en hij kreeg de kans om in Amerika te werken als manager van een bedrijf dat koffiezetapparaten produceert. Hij zou onderdak krijgen en heel veel werkervaring opdoen, wat ontzettend goed op zijn CV zou staan. Omdat ze nog niet zo lang een relatie hadden, had Kelly er niet tegenin willen gaan. Bovendien gunde ze het hem heel erg, maar het was wel moeilijk.
Ze baalt plotseling als een stekker dat haar vriendinnen en haar ouders nog niets wisten van haar relatie met Lennart. Ze weten wel dat Kelly met een jongen ging, maar niet dat het zo serieus is. Of was, want hoe kan Kelly een relatie hebben met een jongen die haar niet kan zien? Bovendien weet hij nog niet eens dat ze verdwenen is. Haar ouders hebben Lennart nog niet gezien en hebben zijn nummer ook niet, evenals haar vriendinnen. En omdat hij nu in Amerika zit, weten ze niet hoe ze hem moeten bereiken. Misschien is het maar goed ook. Kan hij beter genieten van zijn vakantie, want ze is bang dat hij anders direct terug zou gaan naar Nederland, terwijl er helemaal niks met haar aan de hand is. Nou ja, behalve dan misschien dat ze onzichtbaar is.
'Nou, wat wil je me laten zien?' vraagt de jongen als Kelly zegt dat hij mag stoppen. We zijn in het centrum van de stad gearriveerd en omdat het koopavond is, is het wel redelijk druk. Hij kijkt een beetje ongemakkelijk om zich heen, omdat hij nu in het niets aan het praten is en dat nogal raar moet lijken.
'Oké.' Kelly kijkt even om zich heen. 'Zie je die jongen?' Ze knikt even naar een jongen op een bankje.
'Ja.'
'Ik kan hem van dat bankje doen opstaan.'
Het blijft even stil. 'Oké.'
Kelly loopt naar de jongen, die rustig op het bankje zit en een plastic tasje vasthoudt, toe en gaat naast hem zitten. Zoals verwacht schuift de jongen een stukje naar links. Hoe meer Kelly naar hem toe schuift, hoe verder de jongen naar de rand van het bankje beweegt en uiteindelijk staat hij op.