Hoofdstuk 2 - Jordi de Vries

Als Jordi naar zijn fiets wil lopen, ziet hij plotseling het meisje weer. Ze zit op de picknicktafel die voor de kantine staat. Haar slanke benen heeft ze over elkaar heen gekruist en ze kijkt naar hem. Hij glimlacht opnieuw, maar ze vertrekt geen spier.
De rest van zijn team is al weg, Jordi heeft nog even met Frank gesproken en daarom is hij alleen. Zal hij naar haar toegaan? Ze is helemaal alleen en misschien wacht ze wel op iemand. Misschien - hij heeft een klein beetje hoop - wacht ze wel op hem.
Net als hij besloten heeft dat hij inderdaad naar haar toe moet gaan, staat ze op. Ze blijft hem aankijken, met een ondoorgrondelijke blik, en loopt heel langzaam naar hem toe. Haar gebloemde jurkje wappert om haar lichaam heen en Jordi merkt dat hij naar haar lichaam blijft kijken.
'Je kunt me zien,' zegt het meisje uiteindelijk, met een zacht fluwelen stem.
'Dat klopt.' Jordi kan zijn verbazing moeilijk onderdrukken. Hij vindt het maar een rare beginopmerking. Als een meisje hem aanspreekt, begint ze meestal over voetbal. Een opmerking als 'Je speelde goed vandaag' doet het altijd goed.
Het meisje kijkt hem met grote ogen aan, de verbijstering en ongeloof is van haar gezicht af te lezen. Maar waarom zou ze, in hemelsnaam, zo verbaasd zijn? Ik kan haar zien. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
'En horen...' Het meisje wordt rood en ondanks dat ze het meest rare kind is dat Jordi ooit heeft ontmoet, vindt hij het er schattig uitzien.
'Ja. Ik kan je horen, ja. Sorry, maar wat is er zo bijzonder aan?'
Het meisje reageert niet. Ze komt dichterbij en steekt haar hand naar Jordi uit. Hij wordt er een heel klein beetje bang van. Moet dit meisje in een gesticht ofzo? Heel voorzichtig raakt ze met haar hand de zijne aan. Meteen trekt ze haar hand terug. Jordi wordt warm van de aanraking, maar het lijkt haar alleen maar overstuur te maken. 'Oh my god,' fluistert ze.
En dan verschijnt er een glimlach op haar gezicht, een glimlach die Jordi bijna doet smelten. Het is maar een vage, kleine glimlach, maar het maakt haar nog mooier dan ze al is. Ze kan niet anders dan gek zijn, dat weet Jordi zeker, maar toch doet ze iets met hem.
'Je kunt me zien,' herhaalt ze nog een keer.
Jordi knikt, terwijl hij nieuwsgierig is wat ze nu weer gaat proberen. Misschien wil ze wel uittesten of hij haar ook kan ruiken? Dat kan ze direct van haar lijstje afstrepen, want ze staat nu zo dichtbij dat hij haar geur kan opsnuiven. Ze ruikt erg lekker.
'Niemand kan me zien.' Ze kijkt hem aan met haar groene ogen en slaat dan haar blik neer. 'Al weken niet.'
Ik kijk haar niet-begrijpend aan. 'Hoe bedoel je? Voel je je onzichtbaar, ofzo?'
Ze schudt haar hoofd. 'Nee, ik bén onzichtbaar. Voor iedereen. Behalve voor jou.'
Haar woorden klinken hem belachelijk in zijn oren. Onzichtbaar, vast. Kort schiet hem door het hoofd dat Rover haar niet had opgemerkt, maar die gedachte weet hij direct weer van zich af te zetten. Rover is alleen maar bezig met Greta, op wie hij al sinds de brugklas een oogje heeft en die pas geïnteresseerd in hem is geworden toen hij beter werd in voetbal. Geen wonder dat hij het meisje niet kon zien.
'Sorry hoor, maar dat klinkt redelijk belachelijk.' Jordi glimlacht even bemoedigend naar haar en voelt zich direct een beetje schuldig bij het zien van haar gekwetste blik, maar hij kan er toch moeilijk omheen draaien? 'Het spijt me, maar ik moet nu naar huis.'
'Wacht, nee! Ik kan het bewijzen!' Er klinkt wanhoop in haar stem.
Jordi staat in tweestrijd. Als hij hierop in gaat, dan geeft hij dus eigenlijk toe dat dit verhaaltje van haar waar zou kunnen zijn. Tegelijk doet ze wel iets met hem waardoor hij grote moeite heeft om nee tegen haar te zeggen. Uiteindelijk rolt hij met zijn ogen. 'Prima.'