001. Olivia Adams

Gehaast trok ik mijn koffer de band op en keek de vrouw achter de incheckbalie doordringend aan. Haar wazige blik en langzame bewegingen irriteerde me mateloos. Ik was te laat, véél te laat. Op tijd komen was nooit mijn sterkste punt geweest.
“Naar Puerto Rico, American Airlines.” Ik zwaaide mijn vliegticket ongeduldig voor haar neus langs, die de roodharige vrouw op haar beurt rustig aanpakte en onder een scanner hield. Ze zei niks over het feit dat ik twee uur te laat incheckte, nu was dit ook niet verplicht, maar er werd toch sterk aangeraden om minstens drie uur van te voren aanwezig te zijn.
“Dit is je boardingpas. Het vliegtuig vertrekt over een uur vanuit Gate F21, deze is te vinden in de centrale terminal.”
Nadat ze mijn bagage gewogen en gelabeld had mocht ik doorlopen. Ik slalomde door de krioelende menigte heen en vond zo mijn weg naar de douane. Voor me in de rij stond een familie van vier, de moeder probeerde tevergeefs een gesprek aan te knopen met haar puber zoon die verveeld de wereld in staarde. Vervolgens bleef ze maar klagen over het feit dat ze veel te laat waren en hun vlucht nooit zouden halen. “Het vliegtuig wacht niet op ons,” jammerde ze. Niemand reageerde.
Ik liet mijn paspoort controleren door een wat oudere man en vervolgde mijn reis naar Gate F21. De centrale terminal was makkelijk te vinden als je wist waar je moest kijken.
Gate F21 bevond zich achterin de terminal en werd overbevolkt door families in te korte broeken die de vakantie stress niet aan konden. Overal waar ik keek zaten moeders met jammerende kinderen en vaders die hun kroost bij elkaar probeerde te krijgen voor het eerste vakantie kiekje. Lachend schudde ik mijn hoofd en gooide mijn rugzak opnieuw op de band. Voor de tweede keer vandaag bekeek de douane aandachtig mijn spullen en werd er door middel van een metaal detector gecontroleerd of ik geen gevaarlijke voorwerpen bij me had. Met een kort knikje werd aangegeven dat alles in orde was en dat ik mocht gaan zitten, precies zoals ik had verwacht.
Het duurde niet lang meer voordat we mochten boarden, ik sloot me aan in de lange rij die veroorzaakt werd door twee stewardessen die tergend langzaam de kaartjes controleerden en ieder persoon dat langs liep een 'fijne vlucht' toe wensten. Ik glipte wat kibbelende families voorbij en duwde mijn kaartje in de handen van een blonde stewardess. “Uw stoel zit helemaal achterin het vliegtuig aan uw linker hand, een hele fijne vlucht toegewenst.” – “Dankjewel,” mompelde ik.
We vlogen met een Boeing 757, het toestel was groot genoeg voor meer dan tweehonderd passagiers met hun bagage. Ik volgde het gangpad naar de achterkant van het vliegtuig en moest me meerdere keren excuseren omdat het gangpad niet breed genoeg was voor meerdere mensen. Vliegtuigen waren ontzettend onhandig ingericht, vond ik. Een wat dikkere man die zijn bagage niet in de daarvoor bestemde ruimte kreeg hield het hele gangpad bezet. Een van de stewardessen moest hem te hulp schieten om de file te voorkomen.
Ik was opgelucht toen ik eindelijk achter in het vliegtuig aan kwam. Hoewel ik niet wist of er iemand naast me kwam zitten gooide ik mijn rugzak op de stoel naast het raam neer en plofte zelf neer op de stoel die aan het gangpad grensde. Er zaten nog niet veel mensen, naast me zat een jong stel dat op een zachte toon tegen elkaar praatten en voor me zaten twee grote, gespierde jongens. Hoewel ik hun gezichten niet kon zien waren hun schorre stemmen niet vervelend om naar te luisteren.
Tevreden liet ik mezelf achterover zakken en viste mijn iPhone en oortjes uit mijn rugzak. Toen ik op play drukte schalde de heerlijke muziek van Imagine Dragons door mijn oren. Naar mijn mening was het de beste band van dit moment, maar ik wist dat niet iedereen deze mening deelde. Hun verlies, dacht ik.
Het duurde tien minuten om alle passagiers op hun plek te krijgen. Ik had mezelf verhuisd naar de stoel aan het raam en mijn rugzak opnieuw naast me neer gezet. Terwijl voorin het vliegtuig de veiligheidsmaatregelen uitgelegd werden droomde ik weg op mijn muziek. De motor van het vliegtuig bromde aangenaam toen we de Gate F21 verlieten en aanstalten maakte tot opstijgen. ”Cabin crew prepare for takeoff.”
Een kalmerend gevoel trok door mijn lichaam heen toen het vliegtuig vaart maakte en uiteindelijk van de grond af schoot. Hoewel het plan was om over twee en een half uur te landen in Puerto Rico hoopte ik vurig dat onze vlucht in de Bermuda Driehoek een drastische wending zou nemen. Ik hoopte dat onze vlucht het zelfde lot onderging als dat van mijn zusje, wiens vliegtuig twee jaar geleden in de Bermuda Driehoek spoorloos verdween.
Ik zou er alles voor over hebben om te weten wat er met haar gebeurd was. Alles.