Hoofdstuk 8

De hele dag op school denk ik er aan. Gelukkig is het bijna weekend en heb ik vrij. Alleen vandaag nog. Eén ding weet ik zeker, ik ga er achter komen, achter deze raadsels, achter alles! Ik zucht als de leraar mijn naam roept en zegt dat ik een vraag moet oplossen van wiskunde. Ik reken het uit en zeg het antwoord, maar het is nog steeds niet goed. Hij wil dat ik alles uit leg, hoe ik het heb uitgerekent, ik zucht en heb er totaal geen zin in.
'Weet je het zelf niet of zo?' zeg ik dan hardop tegen hem. Normaal ben ik nooit zo, maar na al die rare dingen die er gebeurt zijn wordt ik gestrest.
'Jessica, wees stil!' roept hij boos.
'Of anders...?' vraag ik verveeld, en rol met mijn ogen.
'Bijt ik je met mijn vampier tanden.' zegt hij. Ik schrik. Vampier? Tanden? Hm?
'Uhh, wat?' vraag ik.
'Ik zei dat je moest nablijven!' roept hij boos. Het was dus maar mijn gedachten. Ik zucht. 'Nablijven jij,' zegt hij nu en draait zich weer naar het bord.

Na het nablijven ga ik gelijk naar het bos, niet zo ver van de stad vandaan. Ik hoop dat ik weer zo'n geluid hoor, maar ik kom nergens achter.
Ik loop door de poort van het bos. Er staat iemand. Hij heeft bruin haar en bruine ogen, best scherpe tanden. Nee, wacht groene ogen. Nee geel, nee blauw. Huh? Ze veranderen van kleur. 'Wat sta je daar te staren?' sist hij oppeens. Hij laat scherpe tanden zien en ik hoop dat het mijn fantasie is.
Ik wil vluchten, maar ik moet er nu achter komen wat al dit gedoe is.
En ik kom het te weten ook, en wel nú!