Synthopia

Gastenboek (1861)

• Croyance

  Ik doe mijn best, ik ben nu tomatensoep aan het eten.
  Ow, ik weet wel een paar personen die ik dit wel gun, maar ik gok dat ik te wraakzuchtig ben. Al vind ik het nu wel redelijk zinloos om daar aan te denken, het is toch niet zo dat het hen gaat overkomen en dan zul je toch weer zien dat ik het ze dan niet gun omdat ik weet hoe het is.
  Ik weet niet, misschien blijft hij nu wel voor eeuwig kind. Het was ook zo raar om te zien, ik kan het niet beschrijven, gewoon zo vreemd.
  Weet je, ik heb vaak gezegt dat ik wist hoe iemand zich voelde, maar dit is de eerste keer dat iemand mij begrijpt en het is vreemd zoals je je geloof.
  
  Om me een beetje af te leiden ga ik met mijn broertje een film kijken. Als ik vanavond niet meer antwoord dan probeer ik het morgen ochtend. In de middag ben ik weer naar mijn vader en aangezien het al 3 uur rijden is en de uren van 3 tot 7 zijn word het weer een redelijk ingewikkelde dag (ook omdat we petry (zusje) naar school moeten brengen).
  Ik hoop dat het niet teveel gevragen is maar zou je Nerveus en Umbra (staan tussen mijn gastenboek berichten) dit even willen mededelen zodat ze niet op een berichtje wachten die de komende dagen toch niet zullen komen?

  1 decennium geleden
• Croyance

  Nou, ik heb een zusje en een zus die redelijk zoals mij zijn, Mijn zus klapt zo in haar handen en gaat dit wel even regelen, maar nu ze een baby heeft word het wat moeilijker, en mijn zusje moet morgen naar school dus die heeft haar taak er nu ook wel opzitten. We hebben het geluk dat mijn broertje zijn stress uit met grappen dus dat scheeld ook wel een beetje. Het zijn vooral vrienden, mijn grootouders en tante en ooms (waar lichten en neven bij horen). Niet te vergeten dat een vriendin (die verhuist is een tijdje geleden) eigenlijk familie is en toen ik het haar vertelde ging ze helemaal door het lint. Ik denk dat ik het nog aangekunnen had als zij niet hysterisch werd. Het is vooral voor haar dat ik nu verhandwoordelijk ben.

  1 decennium geleden
• Croyance

  Dat heb ik hieronder al een beetje gezegd. Maar eigenlijk voel ik me echt heel erg misselijk, ik heb de hele dag bijna niets gegeten. Vanmiddag zat ik ook helemaal onder de stress en kreeg ik een steek in mijn hart (wat ik al vaker heb gehad onder stress) en dan krijg ik adem problemen. Maar ik heb meer het gevoel dat ik verdooft ben, bijna emotieloos, ik kan ook niet echt huilen, lachen, boos zijn of welk gevoel dan ook uiten. Het lijkt ook zo onmogenlijk dat dit met ons gebeurt. Waarom zou het ons ook gebeuren? Alsof we nog niet genoeg hebben mee gemaakt.
  Mijn vader heeft nooit gezondheidsproblemen gehad. Hij is heel erg groot en sterk, niet iemand die vaak emotisch laat zien maar wel echt een leider. Als ik dan naar de man kijk die ik vannacht heb gezien, zo zwak, zijn ogen vol onbegrip, echt kinderlijk. Dat leek niet op mijn vader. Het is best pijnlijk om te zien dat diegene die jou opgevoed heeft nu de rollen om zien te draaien dat ik voor hem zal moeten zorgen.

  1 decennium geleden
• Croyance

  Alles kan voor altijd verloren blijven, net zoals het terug kan komen. Het kan goed eindigen zoals het slecht kan eindigen, dat is het enge aan dit gebeuren. Het zal veelkans ook een paar jaar duren voor hij hiervan opgeknapt zal zijn, en dat is dan het resultaat van een positief einde.
  Het probleem bij mij is eigenlijk dat ik heel kalm in situaties kan blijven, ookal heb ik vannacht even wakker gelegen, wanneer ik mezelf ervan overtuigt heb dat het goed komt slaap ik weer als een roos om paniekerig wakker gemaakt te worden. Daarna meld ik zoiets kalm (met een beetje zorgen) maar als ik dan iedereen hoor schrikken of huilen dan komt bij mij de stress naar boven, staan er tranen in mijn ogen en klap ik helemaal dicht.
  Het is echt niet dat ik emotieloos ben of de ernst van de situatie niet door heb, maar ik weet gewoon dat het geen nut heeft door het lint te gaan wanneer mijn vader juist iemand die sterk is nodig heeft.

  1 decennium geleden
• Croyance

  Als hij vooruitgaat zoals hij vandaag heeft gedaan mag hij over 2 dagen weer naar het andere (vorige) ziekenhuis. Hij hoeft geen operatie omdat zijn benen weer functioneren en zijn arm begint ook al. Daar in tegen kent hij zijn eigen naam niet meer, en leek hij mij en mijn zus niet meer te herkennen. Wel mijn moeder. Hij wist ook niets meer van zijn werk, hoe een mobiel werkte en natuurlijk kan hij nogsteeds niet praten. In ieder geval vonden ze hem zo goed vooruit gaan dat ze het niet nodig hem te opereren.
  Heel erg bedankt dat je wilt luisteren, iedereen is zo paniekerig en in shock dat ik zelf ook niet eens meer kalm kan blijven.

  1 decennium geleden