Croyance

Gastenboek (2691)

• Umbra

  Die kans is wel groot.
  
  Ik ook eigenlijk, maar ik wilde er gewoon heel graag een cd van hebben. Ik besef me nu ook dat ik eigenlijk geen idee heb waar de hoes ervan gebleven is. De cd heb ik ooit in een andere hoes gedaan en de oorspronkelijke heb ik eigenlijk nooit meer gezien..
  indianen muziek vindt ik echt mooi, maar ik moet er wel echt voor in een bepaalde bui voor zijn.
  
  ^^
  Het is niet verschrikkelijk als je ermee opgroeit. Het kan nooit erger worden dan de tests die ik heb gekregen van de ruzies thuis, maar nee, het was niet geweldig, nee.
  
  Oke, oke, 2,5 maanden dan. Ik moest 26 augustus weer naar school en volgens mij heb ik je de 24e voor het eerst iets gestuurd.. Maar dat is inderdaad langer geleden
  
  Trouwens, heb je vanmiddag (rond 2 uur) een humeur verandering gehad?

  1 decennium geleden
• Umbra

  Ik heb werkelijk geen idee, het gaat bijna automatisch.
  
  De muziek die ik bedoel heb ik op een cd staan, ik kom op youtube nooit zoveel tegen (wel wat, maar niet veel).
  Indianenmuziek is ook heel mooi.
  
  Mensen moeten bij mij echt het vertrouwen winnen voor ik wat losser wordt, al ben jij blijkbaar een uitzondering
  Geen idee waarom toen, maar in de loop der jaren heeft hij me vaak uitgedaagd en een soort van "op de proef gesteld". Hij is ook heel erg achterbaks en liegt heel wat bij elkaar.
  
  Eind van mijn zomervakantie, maar dat is 2 maanden
  Inderdaad.

  1 decennium geleden
• Umbra

  100% mezelf ben ik heel zelden. Soms heb ik thuis niet eens het idee dat ik het kan zijn. Maar tegenover vreemde houdt ik vaak mijn mond of ben ik een behoorlijk arrogante trut.. Vraag me niet waarom dat.
  
  Het maakt me rustig en het jaagt alle angst en/of verdriet een beetje weg. Het voelt aan alsof ik mezelf kan zijn als ik de muziek hoor. Zo was ik een keer in de stad waar ze middeleeuwse muziek speelde en ik begon spontaan te dansen (wat ik eigenlijk nooit doe). Het laat me beseffen dat het niet uit maakt hoe gek ik doe, ik blijf altijd wie ik ben en dat kan niemand ooit veranderen.
  
  Ik vertrouw mensen nooit de eerste keer en het heeft dus ook geen zin om te kijken naar hun uiterlijk/houding. Ook al weet ik vaak meteen of ik iemand zou kunnen mogen. De eerste keer dat ik mijn oom zag bijvoorbeeld (was ik net anderhalf) heb ik doodleuk gezegd dat ik hem niet mocht en ik mag hem echt niet (andere oom dan je waarschijnlijk denkt).
  Haha, mooi zo
  Klopt, ik heb dan ook altijd het gevoel dat ik iemand heb gekwetst of zo.
  
  Ik heb het je al eerder gezegd, niet twijfelen. Maar het was iets kleins wat je zegt en toch kreeg ik tranen in mijn ogen. Het is vreemd hoe snel mijn vertrouwen is gegroeid. Ik bedoel, we kennen elkaar pas 2 maanden.. (en het lijkt zoveel langer)

  1 decennium geleden
• Umbra

  Ik ben altijd heel verlegen geweest. De laatste twee jaren ben ik pas wat spontaner geworden en gebruik ik de zin: "wat maakt het uit? Ik ben mezelf en als je het daar niet mee eens bent, kijk in de spiegel en vraag jezelf af of je jezelf wel kent." steeds vaker. Al is mijn vertrouwen in mensen in de jaren alleen maar minder geworden.
  
  Ik ken het. En niet te vergeten muziek uit de middeleeuwen.
  
  Mijn twijfel laat ik wel vaak als een gids leiden. Ik weet uit ervaring dat ik moet luisteren naar mijn gevoel, maar dat mijn hoofd soms ook wel gelijk heeft. Twijfel zie ik als een strijd tussen die twee dingen. Als ik het gevoel heb dat mijn hoofd gelijk heeft, dan luister ik daarna en andersom.
  Bij jou bijvoorbeeld, de eerste keer dat er in me opkwam om je een compliment te geven, twijfelde ik heel erg. Ik wilde het doen, omdat ik weet hoe fijn het is om een welverdiend compliment te krijgen. Ik wilde het niet, omdat ik bang was dat ik of geen reactie zou krijgen of dat ik iets heel stoms zou zeggen (ik heb de gave mensen aan te trekken, maar ook het tegenover gestelde. Ik blijk ook heel goed te zijn in de verkeerde woordkeuze..).
  Ik zette het idee aan de kant en na ongeveer drie uur kwam het gevoel weer in me op. En toen er na vijf minuten de drang kwam om het te doen, kon ik het niet meer ontwijken. En ik ben blij dat die drang kwam.

  1 decennium geleden
• Umbra

  Ik was altijd een hele stille baby (wat ervoor zorgde dat mijn ouders bang waren dat er iets mis was) en ik sliep ook wel gewoon. Maar ik kon ook heel druk zijn. De hele dag kronkelen en zodra ik kon lopen wilde ik niet meer stil zitten. Zodra ik kon rennen wilde ik altijd naar buiten (vooral bij storm) om uren lang te rennen. Ik ben een vreemd kind
  
  Ik heb het altijd leuk gevonden. "Normale" muziek heb ik nooit echt geweldig gevonden.
  
  Meestal niet, nee. Soms wel, maar meestal niet. Twijfel zie ik vaak als iets wat niet goed kan zijn. Ik ook ^^

  1 decennium geleden