Croyance

Gastenboek (2691)

• Synthopia

  Levenspad nummer. Ik weet niet of je dit al hebt gelezen, maar ik vond dit wel interessant, vooral omdat het grotendeels wel klopte. Ik had 7 trouwens.

  1 decennium geleden
• Synthopia

  Haha oke, speciaal voor jou dan. Het liefst zou ik ze weer verwijderen. Gewoon omdat ik zelf niet eens meer het gevoel erachter weet.
  Ja inderdaad, ik denk dat je de enige bent die me hierin begrijpt. En het is ook gewoon zo dat ik haar niet anders dan een heks kan beschrijven. Aan de ene kant is het alsof ik heel erg kinderlijk ben, omdat ik het vroeger niet mocht, en aan de andere kant voel ik me ''oud''.
  Nee klopt, het gaat gewoon langzaam, maar ja.. Dat hielden ze niet vol.. Ik was wel opgelucht dat ik niet zo gecontroleerd werd, maar aan de andere kant had ik helemaal geen vrienden meer. Dus dat was wel dubbel ja.
  Kan je niet een tijdje naar Nederland komen om een man te zoeken en hem dan gewoon meesmokkelen naar Frankrijk?
  Oh dat is echt zo gemeen. Als een kind perfect is en de ander het zwarte schaap.
  Misschien net zoals je tegen mij zei over mijn moeder. Dat ze weten dat er iets bijzonders aan je is, maar niet weten wat.
  Ja, het gaat echt heel erg vooruit.
  Hmm oke, ik vind het een beetje een vage droom, maar wel fijn om te weten dat het wel goed gaat komen.
  Haha klopt, het origineel is een mix. Maar meestal vind ik de akoestische versies veel mooier. Dit is het origineel ervan.
  

  1 decennium geleden
• 1ABC1ABC

  dankjewel voor het uitleggen. Weet je, eigenlijk zou je in een blad kunnen schrijven, je bent er goed genoeg voor vind ik. en mischien zou je zelfs ooit een boek uit willen geven! zoiets zou ik ook ooit willen doen, ik ben nu met een verhaal bezig op word maar ik weet nog niet of ik het online zet. maar het staat wel op mij bucketlist dat ik ooit een boek wil schrijven, dus ik hoop dat ik ooit zelf een echt boek schijf.

  1 decennium geleden
• Synthopia

  Dank je wel (: Ik heb eigenlijk nog steeds geen idee waarom ik gedichten op mijn profiel heb staan.. Soms heb ik gewoon zo'n bui, maar daarna weet ik nooit meer het gevoel dat ik erbij had, en vind ik het waardeloos.
  Oh oke, dat van die trauma's kan ik wel geloven.
  Dank je wel, je hebt geen idee hoeveel dat voor me betekent. Ik doe niet anders dan haar met een heks vergelijken.. Ze doet heel aardig tegen anderen, maar vanbinnen is ze niks anders dan een duisternis.
  Ja, dat deden ze ook wel.. Maar niet echt op de goede manier.. Zo werd ik me juist nog meer bewust van ''hoeveel'' ik at. Ik ben ook niet meer vrienden met ze.. Ze werden er gek van dat ik maar niet beter werd..
  Zijn de Fransen zo klein dan? Je kan ook een Nederlandse vriend zoeken en hem meenemen naar Frankrijk
  Oh, ze heeft wel echt een hele rare denkwijze dan Zij zou het toch ook niet fijn vinden als ze dag in dag uit zou worden afgekraakt?!
  Nou, jij bent nog jong en begint net aan je leven, terwijl zij al oud en verrimpeld zijn en weten dat de dood eraan komt. Misschien is het ook bij jou zo dat ze weten dat je bijzonder bent, maar niet weten wat.
  Tja, niet alle mensen hebben een even goed hart.. Maar ik ben wel echt blij dat ik zo'n goede vriendin als jij heb.
  Ik moet trouwens even opmerken dat het me echt verbaast hoe snel je Nederlands vooruit gaat
  En ik wil je niet bang maken, maar de laatste tijd ''mis'' ik mijn wereld steeds meer.. Er zijn echt nachten geweest dat ik mezelf in slaap huilde omdat ik mijn thuis miste. Ik zie het doel van het leven hier gewoon niet. En ik weet al dat ik in mijn volgend leven ervoor kies om terug te gaan naar mijn eigen wereld. Het is gewoon even een warboel.
  Nu nog een liedje die ik gewoon zo mooi vind. Dit is de akoestische versie, maar persoonlijk vind ik deze veel mooier.

  1 decennium geleden
• Umbra

  Nieuwsgierigheid hoor je volgens mij ook niet af te willen leren
  Vaak is het alleen het probleem dat je nooit de goede persoon vindt om alles tegen te zeggen, dan wil je iets kwijt, maar is er niemand in je omgeving waar je het aan kan vertellen.
  Het is niet echt een boek, het is meer een verhaal van 14 blz.
  Persoonlijk vind ik het ook wel een beetje extreem als je gestraft wordt voor een simpele eigenschap die elk mens heeft. Maar nieuwsgierigheid werd vroeger niet goedgekeurd en dus was het niet vreemd om gestraft te worden.. We leven denk ik in een verkeerde tijd om te oordelen of het goed of slecht was om mensen met teveel nieuwsgierigheid te straffen. Ik bedoel; voor het zelfde geldt was het voor hun eigen veiligheid/bestwil (al klinkt dat best vreemd). Nu maak je mij nieuwsgierig
  Op wat voor een manier wordt dat kind in dat verhaal dan gestraft?
  Nee, hij is niet mijn stiefbroer. Het is een beetje lastig uit te leggen, maar ik ga het gewoon proberen. Mijn tante is meerdere mannen gehad en heeft ook *telt op vingers* 7 kinderen, waarvan er maar 3 de zelfde vader hebben. Haar eerste vriend had ze toen ze begin 16 was. Met hem heeft ze een kind gekregen. De man waar ze toen bij was heeft nooit zijn kind erkend en is dus wettelijk ook de vader niet. Dat kind is dus mijn broer (technisch gezien dus mijn neef). Hij kreeg de achternaam van mijn tante (en dus ook van mijn moeder) omdat zijn vader hem niet erkende (daarom is het ook makkelijk hem altijd mijn broer te noemen, niemand die argaan krijgt als een kind de naam van zijn moeder draagt). Hij werd in de tijd dat hij nog bij zijn biologische ouders woonde mishandelt door zijn vader en mijn tante was gewoon te jong om voor een kind te zorgen, dus is hij uiteindelijk bij mijn oma terecht gekomen. Mijn oma stelde voor aan mijn moeder om hem in huis te nemen (mijn moeder is de oudste, wat in onze familie nog steeds betekend dat je de meeste verantwoordelijkheid hebt en je dus ook klaar moet staan voor de rest van het gezin als dat nodig is), want anders zou hij naar een pleeggezin moeten. Mijn moeder had in die tijd nog een andere man, die haar aanmoedigde mijn broer in huis te nemen. Ze deed het en niet lang daarna zijn ze gescheiden (wel vriendschappelijk geloof ik). Mijn moeder ontmoette mijn vader en trouwde met hem. En dus zag mijn broer hem waarschijnlijk als een soort indringer. Kort gezegd, mijn broer is eigenlijk mijn neef.
  Ik hoop oprecht dat het je kijk is op de situatie, ik gun het niemand om in zo een situatie te zitten. Echt niemand.
  Ellendigste wijze? Mag ik vragen wat je daar mee bedoelt? En opzich ben ik niet meteen kwaad op ze dat ze me tot een wraakzuchtig mens hebben gemaakt. misschien was ik dat al die tijd al en had ik gewoon een setje nodig om mezelf echt te leren kennen, ook al klinkt dat wat vreemd.
  Ik vergeef niet makkelijk, maar ik haat ze niet. Er zijn maar twee mensen op de wereld die ik haat en die twee verdienen het, niet alleen voor de dingen die ze mij aangedaan hebben, maar ook de dingen die ze mijn vrienden en familie aangedaan hebben. En over de mensen die me hebben gepest, ik heb ze nooit wat kwalijk genomen, ik ben ze zelfs dankbaar voor alles wat ze gedaan hebben. Zonder hun had ik mijn thuissituatie in stuk lastiger gevonden denk ik.
  Mijn familie negeren... Hm, niet eens zo een slecht plan
  Ik denk alleen dat dat nogal onmogelijk is. Ze geven soms best goede raad en ik heb hun kritiek en gezeik ook nodig als ik eerlijk ben. Ik zie het als een probleem, ja, maar problemen zijn niet altijd slechte dingen. Problemen zijn dingen die je sterker maken. En vechten voor de dingen waar ik in geloof heb ik altijd gedaan. Dat maakt me ook zo eeuwig koppig en vasthoudend. Tot irritatie van de meerderheid
  Een boek uitgeven is niet zozeer mijn droom. Het is meer iets wat ik uit wil proberen. Toen ik begon met schrijven had ik alleen nog maar gedichtjes geschreven, maar op een gegeven moment wilde ik het gewoon proberen. Ik ben nooit echt goed geweest in mezelf beoordelen op de dingen die ik doe, maar mijn ouders en vrienden bleven maar zeggen dat ik goed schreef. Zelfs als ik gewoon mailtjes stuurde naar vrienden zeiden ze soms dat ze het geweldig vonden om te lezen en dat was iets wat ik volkomen onbewust deed. Om te kijken of echt iedereen er zo over dacht ben ik The Lost Darkness reeks gaan schrijven en toen ik er een 10 voor kreeg bij NL (ondanks alle spellings fouten en het feit dat ze niet eens had gelezen en ze me gewoon een cijfer gaf voor mijn 500+ blz. verhaal) wist ik zeker dat ik een keer een verhaal wilde schrijven voor de uitgever. Het eerste verhaal ben ik begonnen, maar heb ik nooit af kunnen schrijven omdat mijn schrijfstijl veranderde (en nu is hij weer het zelfde als toen ).
  Ik ben eerlijk als ik zeg dat ik geen idee heb wat mijn allergrootste droom is. Ik denk dat als ik uiteindelijk Archeoloog ben of simpelweg afgestudeerd ben aan de universiteit en ik mijn vader trots heb gemaakt, dat ik al blij ben. Of misschien is het wel dat ik niet zozeer mijn vader trots wil maken, maar mijn grootvader (vaderskant)..
  Ik weet niet of mijn lagereschool tijd de slechtste of de beste tijd was. Ik heb er veel goede vrienden gemaakt en ik heb er veel plezier gehad, maar ik heb er ook net zo goed een 50 tal vijanden bijgekregen (ik ben altijd al beter geweest in het maken van vijanden..). Het is een leertijd geweest waarin ik gewoon klaargestoomd ben voor de dingen die ik de afgelopen jaren heb moeten doorstaan en tegelijkertijd is het een tijd geweest waarin ik mezelf terug heb gevonden.
  Ik ken het, ik sprak ook nooit.. Er was een vriendin die alles van me wist, ze is de enige waar ik nog steeds bevriend mee ben en waar ik nog steeds alles voor zou doen. Zij was de enige die aan me zag wanneer iets te ver ging of wanneer ik op het punt stond een woede uitbarsting te krijgen. Ik was niet echt bang om afgekrakt te worden, meer om uitgescholden te worden of nagewezen te worden. O god, we hebben meer gemeen dan we denken.. Ik had vaak last van woede uitarstingen (wat in mijn geval inhoud dat niks heel blijft en iedereen wel een keer geschopt of geslagen wordt, vaak ben ik dan zelfs te kwaad om nog logisch na te denken en ik zou in staat kunnen zijn mijn beste vriend iets aan te doen (als het echt heel erg is dan)) en de enige die daar wat aan kon veranderden was mijn broer, al gaf hij het vaak snel op en dan was er maar een plek waar ik naartoe kon. Een grote boom. Op die boom stond een yinyang (vandaar waarschijnlijk mijn voorliefde ervoor) en ik was ervanovertuigd dat hij alles wist. Dat hij altijd overal een oplossing voor had en dat hij me kon beschermen en kon vertellen wat ik fout had gedaan. Ik werd er altijd rustig van en ik was (ben ik eigenlijk nog steeds) ervan overtuigd dat elke keer als ik hem aanraakte, hij me vertelde wat hij allemaal had moeten doorstaan. Maar toen belde een aantal mensen uit de buurt de gemeente en is de boom gekapt. Die dag heb ik gezworen dat ik nooit meer dingen, gemaakt van hout, weg zou gooien tenzij het echt niet meer bruikbaar is.
  Haha, blonde mensen zien in Frankrijk is altijd zo geniaal. Ik heb altijd het idee alsof ze op de een of andere manier een godachtige uitstraling hebben.
  Die jongens zijn niet saai. Ik heb vaak ruzie met een van de twee, maar tegelijkertijd kunnen we nooit ruzie hebbn omdat we nooit kunnen stoppen met lachen
  Alleen jammer dat ik dit jaar opgescheept zit met een klas die vol zit met mensen die mijn pesters kennen of mijn pesters zijn.. Echt.. geweldig! En dat in mijn examenjaar X_X
  Je bent altijd trots op verhalen die je afgemaakt hebt en voor die tijd "goed" of "redelijk" waren. Ik ben nog trots op de enige 2 verhalen die ik buiten The Lost Darkness afgeschreven heb. het zijn verschrikkelijke verhalen, maar ik ben er trots op. Ik geloof dat dat niet meer dan normaal is ^^
  Ik vind slechte eindes op zich wel leuk, als het verhaal goed is en het einde is geen open einde, dan vindt ik vaak alles best. Eigenlijk vindt ik verhalen waarin alleen maar goede dingen gebeuren op een geven moment vervelend worden. En de mensen die het zonde vinden, moeten maar eens een verhaal lezen met een goed slecht einde (vreemde zin..). Het is vaak leuker dan je zou denken en als jij erover zit te denken, doe je het gewoon. Ik bedoel, je gevoel zegt niet voor niets dat je er misschien een moet maken met een slecht einde.
  Haha, met die sex-scene snap ik wel. Ik heb dan ontzettend veel geluk met mijn moeder. Ze staart me even vreemd aan maar bedenkt dan dat mijn gevoel zegt dat het goed is en dan vindt ze het prima. Mijn voordeel is dan ook weer dat ik het gevoel heb dat mijn ouders geen idee hebben wie ik echt ben en dus ook nooit zullen beseffen dat ik niets anders doe dan mijn eigen leven een beetje in mijn personages verwikkelen (dan wel met iets meer.. Drama )
  Dan verdwijnt je lach ook meteen als je dat beseft. Ik staar dan altijd even naar de tekst en verklaar mezelf dan vaak voor gek als ik besef dat ik waarschijnlijk dat stukje doodserieus bedoelde
  Ik krijg meerdere keren te horen in een week dat ik The Lost Darkness en de rest van die reeks ook gewoon van Q af moet halen en moet proberen naar de uitgever te sturen, maar ik heb het voor Q geschreven en misschien is de kans er wel dat ze het uit zouden geven, maar ik acht die kans klein. Vooral bij The Lost Darkness zelf, zijn de hoofdstukjes klein en staan er zoveel fouten in dat ik eerst een jaar nodig zou moeten hebben om alles te verbeteren. En de mensen die het verhaal zouden afpakken, ze hebben geen idee hoe het is voor de schrijver, wat de schrijver gedacht heeft bij de momenten in het verhaal etc. Dus het verhaal kan nog zo goed zijn, zolang de persoon die het steelt geen idee heeft wat de oorspronkelijke schrijver erbij voelt, zullen de lezers er ook een twijfel gevoel bij hebben.
  Je had al verteld over het verhaal dat je echt uit wilt geven, ja. En met het doorsturen via de mail. Zodra ze het gelezen had hebben we het beide verwijderd en ik zou haar sowieso maar 2 hoofdstukjes sturen ^^
  Ehm.. Juist.. Laten we het erop houden dat ik gewoon weet hoe het voelt. Misschien vertel ik het je ooit nog wel..
  De gave ontslagen te worden? Dat heb ik nog nooit gehoord
  Wel een handige gave. Hoe komt het?
  Haha, gebrabbel is vaak het enige waar ik inspi uit haal Vaak als mensen geen idee meer hebben wat ze zeggen krijg ik de meeste inspiratie. Het wonderbaarlijke verschijnsel, genaamd.... *tromgeroffel* ........ GEBRABBEL
  Als je dat van plan bent, dan raad ik je aan om The Lost Darkness reeks te lezen. Ik heb heel wat verhalen geschreven, waarvan er maar een paar zijn die ik afgeschreven heb (ik geloof dat "Ik en Ik alleen" en "Tales from the dark" de enige twee zijn op The Lost Darkness na. Maar dat zijn er twee waar ik niet heel trots op ben, vooral Ik en Ik alleen heb ik een hekel aan )..
  Ja oke, maar ik weet zelf dat ik het na-aap op dat moment en dat zou ik mezelf niet kunnen vergeven.. Ik zou me er mateloos aan irriteren.
  Hm, weet je zeker dat hij niet heel toevallig onsterfelijk is?
  Alleen al bij het horen van 1800 was ik al verkocht
  Ik zal hem straks is opzoeken, ben nu wel nieuwsgierig. God, nu moet ik denken aan William Shakespear.. Als je het hebt over een geniaal man (en een tikje gestoord, maar zoals je de vorige keer al zei, wie wilt er nou normaal zijn? ).
  Het enige probleem is dat ik het dan helemaal over zou moeten typen. Ik weet niet precies hoe veel blz. het zijn, maar de bladzijden zijn dun en de achterkant kan je zien als je leest, dus dat wordt geen makkelijk werkje.
  Eigenlijk is het niet echt vervelend. Hij kan echt een geweldige broer zijn. Hij staat altijd voor me klaar als ik hem nodig heb en hij is de enige die me altijd heeft geaccepteerd zoals ik ben. Ik weet dat hij mijn geheimen nooit door zou vertellen en ze alleen gebruikt om me te kunnen helpen. Dus zo slecht is hij niet.
  Vaak luister ik muziek, luister ik naar het gepraat van de persoon naast me en kan ik nog steeds schrijven. Tenzij ik iemand hoor praten over iets dat me nieusgierig maakt (vaak hoor ik gewoon alles in een ruimte, ik kan mijn muziek nog zo hard zetten, ik hoor het nog X_X).
  Heb je dan ook dat als je echt inspiratie hebt je ook wel eens op een hele verkeerde plaats (in mijn geval dan dus tijdens de les midden in een uitleg) je pen pakt en papier en gewoon gaat schrijven?
  Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik het las.. De laatste die zoiets tegen me zei was een meisje dat ik erna nooit meer gezien heb.
  Nee, ik geloof niet zozeer in de hemel. Ik geloof in een replica van de omgeving waarin je in je leven hebt gewoond en waar je je altijd prettig hebt gevoeld. Ik geloof dat je gewoon verder leeft, maar op een andere plaats (als je ooit besluit mijn verhalen te lezen, kom je er wel achter wat ik bedoel). Ik geloof er heilig in dat ze er is en dat ze me overal volgt. Ik ben opgevoed met het geloof in geesten en dat soort dingen. Ik wist op mijn 7e meer over geesten en magie dan ik wist over rekenen en spelling.
  Het is ook niet dat ik echt niet wil huilen, het is meer dat als ik het wil, de tranen gewoon niet komen. Vaak kom ik niet verder dan traanogen. Geen idee of je "over de streep" kent, maar als ik daarna kijk, kan ik nooit naar de laatste vraag luisteren (de vraag of je iemand bent verloren waar je om gaf). Ik wil altijd blijven zitten, maar er is iets dat me altijd weg laat lopen. Altijd, hoe ik er ook tegen vecht. Dat is het grootste probleem denk ik. op de een of andere manier is er iets wat me tegen houd, iets waardoor ik mijn verdriet gewoon niet los kan laten.
  Het zou niet de eerste keer zijn dat ik huil om haar, maar zelfs dan zouden mijn ouders er anders op reageren. Mijn moeder zou meteen overbezorgd zijn, wat het alleen maar erger maakt en mijn vader zou geen idee hebben wat hij moest doen om me te troosten..
  Een goede vriend vertelde me ooit dat ik trots moest zijn op wie ik ben, wat ik ben. Dat ik trots moest zijn op alles waar ik voor stond. Hij liet me beloven dat ik nooit zou toegeven aan de mensen om me heen. Dat ik nooit die trots zou vergeten. Hij leerde me dat als ik trots was op wie ik ben, ik alles kon doen zonder bang te moeten zijn dat iemand me onderuit zou halen. Hij liet me inzien dat ik nooit mocht kijken naar de dingen die ik niet kon, maar naar de dingen die ik een beetje kon, gewoon, zodat ik het kon verbeteren of het op zijn minst kon proberen.
  Waarom ben je zo min over jezelf? Misschien ben je niet goed in alles, maar je kan ook niet slecht zijn in alles. Als je al die dingen die je opnoemde niet kan, dan moet je er tots op zijn dat je kan tekenen. Je moet niet zeggen dat je het niet geweldig kan, je moet zeggen dat je het kan. Laat andere maar denken wat ze willen, jij voelt je er goed bij, dus dan kan je het. Wees trots op wat je kan, wees trots op wat je niet kan. Niemand is perfect, maar je kan een beetje perfect worden door ook trots te zijn op de dingen waar je helemaal niks van kan.

  1 decennium geleden