Ik ben mishandeld door mijn vriendje. Als ik het zo zeg klinkt het ontzettend eng en vreselijk erg, terwijl ik dat achteraf niet meer zo erg vind. Ik weet dat hij er veel spijt van heeft, ik heb het hem gegeven.
Het begon zaterdag al, we hadden een beetje mot maar het werd snel goed gepraat. Zondag kregen we ruzie en hij kon het gewoon niet meer aan. Hij duwde me, schreeuwde tegen me en smeet me op de grond. Eenmaal thuis pakte hij me op en smeet me ontzettend hard op het bed. Ik was zo bang.
We hadden het goed gepraat, maar 's nachts begon het gedonderd weer. Weer geduw, getrek en hij sloeg me zelfs. Hij kneep in mijn gezicht en dwong me te blijven liggen. Ik was zo bang voor hem, ik kon niet anders. Uiteindelijk kalmeerde hij en begon hij te huilen, hij had zo veel spijt van wat hij gedaan heeft. Nu nog steeds, hij kan het gewoon niet accepteren. Hij wilde het uitmaken, hij zei dat hij mij niet waard was.
Maar ik wil hem, hij is voor mij de enigste. Het kan me niet schelen of hij me slaat, ookal doet het me pijn. Ik weet dat hij het niet expres doet, dus ik vergeef hem.
Als het leven geen zin heeft, kun je er ook geen punt achter zetten.
