Ik ging op bezoek bij mensen samen met mijn moeder, waar ik al in geen drie jaar meer was geweest. Vroeger –ongeveer 7 jaar terug- kwam ik daar 3 jaar op rij doordeweeks iedere dag. Die mensen hebben een hond en dat beest draaide altijd helemaal door als ik er was. Helemaal janken en piepen en gek doen en als ik haar dan begroette met een piepstem –zoals ik dat ook altijd bij onze hond doe- dan werd ze nog gekker en ging ze nog harder piepen en blij doen. Die hond was zo ontzettend speciaal voor mij en ze was zo’n schatje –ze leeft nog, begrijp me niet verkeerd :’DD- maar op een gegeven moment kwam ik er steeds minder omdat ik naar een andere school ging en het druk had met andere dingen. Ik merkte dat, telkens wanneer ik daar kwam ze het ontzettend erg vond als ik weer naar huis ging. Onze band was zo sterk, dat wanneer ik daar ‘savonds bleef slapen en ik vergat welterusten te zeggen, ze de hele nacht bleef huilen en janken.
Vanavond kwam ik daar binnen –nu ik bij mijn moeder op bezoek ben-, ik liep de gang door en zag haar al staan in woonkamer. Ik liep maar rustig op haar af, omdat het een waakhond blijft en het kon zijn dat ze me misschien niet meer herkende. Eerst begon ze te blaffen maar toen ik haar aankeek stopte ze ineens. Ik ging op mijn knieën zitten en langzaam kwam ze op me aflopen. Heel voorzichtig begon ze te snuffelen en normaal gezien had ze me herkend aan mijn stem, maar ik hoorde op dat moment dat ze nu helemaal doof en gedeeltelijk blind is door ouderdom dus, daar had ze me niet aan herkend. Zomaar ineens begon ze zachtjes te piepen, en hoe verder ze snuffelde, hoe harder ze begon te kwispelen en te janken. Toen ze er uiteindelijk zeker van was dat ik het écht was sprong ze bovenop me en heeft ze me de daarop volgende twee uur geen moment meer uit het oog verloren en helemaal bedolven onder de knuffels en kusjes. Ik heb nog nooit een hondje zo gelukkig uit haar ogen zien kijken. En die manier hoe ze begon te janken toe ze me herkende.. Het was zo mooi.. ik moest er gewoon bijna van huilen *__*. Het idee dat ik haar 3 hele jaren niet meer gezien heb en dat ze me, dan alsnog toch nog herkent. Dat was zo mooi <3.
Vanavond kwam ik daar binnen –nu ik bij mijn moeder op bezoek ben-, ik liep de gang door en zag haar al staan in woonkamer. Ik liep maar rustig op haar af, omdat het een waakhond blijft en het kon zijn dat ze me misschien niet meer herkende. Eerst begon ze te blaffen maar toen ik haar aankeek stopte ze ineens. Ik ging op mijn knieën zitten en langzaam kwam ze op me aflopen. Heel voorzichtig begon ze te snuffelen en normaal gezien had ze me herkend aan mijn stem, maar ik hoorde op dat moment dat ze nu helemaal doof en gedeeltelijk blind is door ouderdom dus, daar had ze me niet aan herkend. Zomaar ineens begon ze zachtjes te piepen, en hoe verder ze snuffelde, hoe harder ze begon te kwispelen en te janken. Toen ze er uiteindelijk zeker van was dat ik het écht was sprong ze bovenop me en heeft ze me de daarop volgende twee uur geen moment meer uit het oog verloren en helemaal bedolven onder de knuffels en kusjes. Ik heb nog nooit een hondje zo gelukkig uit haar ogen zien kijken. En die manier hoe ze begon te janken toe ze me herkende.. Het was zo mooi.. ik moest er gewoon bijna van huilen *__*. Het idee dat ik haar 3 hele jaren niet meer gezien heb en dat ze me, dan alsnog toch nog herkent. Dat was zo mooi <3.
[ bericht aangepast op 14 april 2011 - 0:59 ]
Wie du mir, so ich dir.
