Vroeger trainde ik bij een speciale training waar veel verenigingen trainde. Er was daar altijd een jongen. Ik wist wel hoe hij heette, en waar hij judoode en dat wist hij ook van mij. Maar we praatte nooit tegen elkaar. Waarom niet? Geen idee.
Een jaar geleden brak ik mijn sleutelbeen en toen vroeg die jongen hoe het met me ging via Hyves. (mijn sleutelbeen brak ik op een judotoernooi) Zo raakte we aan de praat en uiteindelijk wisselde we msn aan elkaar uit en gingen we daar verder praten. We praatte over van alles. Alleen toen bleek dat hij van judo af was dus ik dacht: Ik zie hem nooit meer.
Maar een week geleden vroeg hij opeens: 'Doe jij ook mee aan ZNK (zuid-nederkandse kampioenschappen)?'
Dus ik: 'Ja. Kom je kijken?'
HIj: 'Nee ik doe zelf mee. Dan zie ik je daar'
Ik: 'Oké gezellig.'
Maar die zaal is zo groot dus ik verwachtte eerlijk gezegd niet dat we elkaar zouden vinden. We konden ook niet naar elkaar op zoek omdat we allebei op de wedstrijd moesten concentreren.
Alleen toen was ik klaar met judoën en stond ik van af beneden met mijn ouders die boven op de tribune zaten te praten. Ik zag in mijn ooghoeken wel opeens iemand stil staan maar ik besteedde er geen meer waarde aan. Toen was ik klaar met praten en draaide ik me om en zag ik die jongen staan.
Hij gelijk: 'Hoi.'
Ik: 'Hoi.'
Hij: Hoeveelste ben je geworden?'
Ik: '3e Jij?'
Hij: '2e'
Dus toen feliciteerde we elkaar en praatte nog eventjes.
Ik vond het zo leuk om hem te zien :'D
"Ignite, my love. Ignite."
