Haastig liep ik door de smalle straatjes. Hoewel ik mijn hele leven al in Tokiyo woon, was ik hier nog nooit geweest. Dit waren de vuiltste straatjes van de sloppenwijken en achterbuurten. Hier woonde niemand die oud of zwak was. Hier moest je vechten voor een slaapplaats, wat voedsel, wat warmte. In het centrum van de stad hoefde je maar met wat geld te zwaaien. Vanuit mijn ooghoeken zag ik een paar gedaantes door de schaduwen glijden, die naar me keken, me taxeerden als een huis, en probeerden te schatten of ik wat geld bij me zou hebben. Één van hen dacht van wel. Hij trok eenlang, dun mes uit zijn schimmelige tas en kwam achter me aan. Haastig rende ik door, maar de man rende harder en haalde me klangzaam maar zeker in. Ik dook hijgend één van de hutjes binnen, terwijl ik hoopte dat hij niet gezien had welke.
'Wat de jij hier?' zei een hoge meisjesstem uit de hoek. Ze had zitten tekenen bij het licht van een kaarsstompje, maar keek me nu nogal arrogant aan.Aimee-lynn was een van de honderden mensen die in de achterbuurten van Tokiyo leeft. Ze kan bijzonder goed manga tekenen en verdien daarmee een beetje geld. Als Yuki, de zoon van een grote mangaproducer, perongeluk in haar "huis" terecht komt, ontdekt hij haar tekeningen. Hij weet zijn vader zo ver te krijgen dat ze mee mag doen aan een tekenwedstijd. De winnaar van die wedstrijd zal een beurs krijgen voor een van de beste mangascholen - en een veel beter leven krijgen dan Aimee-lynn nu heeft.
Doen?
origineel????
A punk rock song won't ever change the world, but I can name a couple that changed me.