Ik vind dat een gameverslaving volledig in de handen van de ouders ligt.
Ik las eens een artikel in de krant, waarbij er een jongen was die het niet zo goed deed op school. Als 'compensatie' gaven ze hem een computer (want dan gaat het natuurlijk wel beter -sarcasme-). En vervolgens deden ze er helemaal niets aan dat hij daar uren achter zat. Tot diep in de nacht, 's ochtends vroeg. En dan gaan die ouders vervolgens raar doen dat hun zoon een gameverslaving heeft. Ja, eigen schuld en ik heb medelijden met dat kind.
Van tevoren kan je dat toch al aan zien komen? Als zo'n kind heel lang op de computer zit, amper komt eten, er moeilijk van weg te trekken is als hij naar school moet en je hem 's nachts betrapt, dan moet je toch wel door hebben dat zo'n kind een gameverslaving heeft? Vooral als hij vervolgens niet meer met vrienden afspreekt en zijn huiswerk laat liggen. Ik vind het gewoon niet kunnen dat er zoveel ouders zijn die zo weinig tijd aan hun kind besteden, dat ze zoiets niet eens kunnen zien. Als je al ziet dat hij alleen maar spelletjes doet en amper met vrienden afspreekt, dan moet je zo'n ding toch afpakken? En als hij al in de dan-word-ik-boos-periode zit, dan zoek je maar professionele hulp. Maar voor alsnog vind ik het niet kunnen dan een kind zo diep daarin gaat zakken dat hij zijn ouders gaat aanvallen als ze hem storen, want dan hadden die ouders het allang kunnen zien aankomen.
To live would be an awfully big adventure
