Een meisje met prachtig lang, golvend, bruin haar ligt op de grond. Haar handen liggen bij haar hoofd, ze draagt een nauwsluitend zwart truitje, en een strakke donkerblauwe skinny jeans. Haar ogen zijn gesloten en je ziet haar amper ademen. Een achtergrond is er niet, het is niet zwart, wit, of grijs. Er is niks. Een onbeschrijfelijke eindeloze ruimte, waar je zelf je beeld moet scheppen.
Langzaam opent ze haar ogen, ze blijft rustig liggen. Haar hoofd blijft op zijn plek, maar haar ogen schieten allen kanten op. Ze lijkt niets te zien, ze heeft inmiddels haar ogen wijd open, ze ademt ineens ongelofelijk snel. Ongetemde hartslagen klinken door de “ruimte”. Haar ogen blijven van de ene naar de anderen kant schieten. Ze schokt enkele keren en sluit daarna opnieuw haar ogen. Het geluid van haar hartslagen valt langzaam weg in de stilte. Een lichte kreun ontsnapt uit haar mond. Ze opent haar ogen opnieuw. Deze keer niet zo rustig. Haar borstkas gaat op en neer, samen met haar ademhaling. Haar handen en benen blijven onbewogen, terwijl ze haar heupen van de ene naar de andere kant slingert. Ze lijkt te proberen te ontsnappen. Ook haar hoofd komt van zijn plek. Er klinken nogmaals enkele kreunen, die aangeven dat ze het zwaar heeft. Ze plaatst haar kaken stevig op elkaar en knijpt haar ogen dicht. Ze lijkt constante pijn te leiden.
Er vormt zich een sterk verlangen binnen in mij. Een verlangen dat haar wil helpen. De ruimte veranderd. Het “niets” verandert. Het verandert naar een ander “niets”. Dit beeld is onbeschrijflijk, pijnlijk, maar stiekem ook erg amuserend...
Het is beschreven door iemand die mijn lezers niet kennen. Maar ik weet niet hoe ik dat moet noemen.
Daarnaast ben ik neit zo goed in het beschrijven van dingen. Ik zou graag even jullie mening willen weten.
Ik kan wel tegen wat kritiek, je leert er van. Ik heb dus liever dat je zegt wat ik fout doe dan dat je zwijgt omdat je geen ruzie wilt/niemand wilt kwetsen.
Dankuu.
[ bericht aangepast op 13 feb 2011 - 15:48 ]
