Ik had 1 goed voornemen voor dit jaar: praten over dingen die me dwars zitten! Want dat deed ik nooit en kropte alles op, net zo erg tot ik het niet meer zag zitten en het teveel werd.
Alleen 1 vriendin van me wist alles en die heeft al heel vaak gezegd dat ik het aan een vertrouwenspersoon moest vertellen, maar ik stelde het altijd uit zodat het niet gebeurde. Nu heb ik gisteren eens heel goed met der gepraat en heb ik toch de stap gewaagt. Ik heb gisteren alles in een mail gezet en naar de vertrouwenspersoon op school gestuurd waar ik vorig jaar ook al te maken mee had.
Nu kreeg ik een mail terug van haar dat ze het heel knap vind dat ik het aan haar heb verteld en dat ze blij is dat ik haar in vertrouwen neem. Haar advies is om vandaag nog een afspraak bij de huisarts te maken en hem deze mail te laten lezen waarna die me doorverwijst naar een therapeut die me kan helpen want ik heb begeleiding nodig erbij. Maar ik moet het eerst aan me ouders vertellen vind ze, want anders gaan die zich nog meer zorgen maken...
Mijn ouders weten dus echt van niks! En ik wil het heel graag vertellen maar ik klap constant dicht en dan worden hun gefrustreerd en eindigt het in ruzie. Ik had bedacht om die mail uit te printen en het hun te laten lezen. Als ik na 5 uur uit stage kom dan ga ik met me pap de stad in en dan ben ik van plan om al iets te laten merken en ze vanavond die mail geef, maar nu bedacht ik me, mijn moeder is morgen jarig en ik wil haar verjaardag niet verpesten hiermee... En als ik het vandaag niet zeg dan komt het pas zondag want zaterdag heeft me pap een feest van zijn werk en dat is voor mij echt te lang en dan stel ik het weer uit.
Wat zouden jullie doen? 
dream, dare, fly!
