Ja ik heb weer een nieuw gedichtje geschreven haha 
Opa
Daar zit hij, alleen
De glazen van zijn bril beslagen
Als decorstuk in de naderende herfst
Onbeantwoorde vragen
Een gevoel van missen
Kruipt via zijn fragiele ruggegraat
Omhoog naar zijn gedachten
Hij herinnert zich die zomer weer
Die zomer van 1960
Die zomer waar ondergaande zon
Niet het einde van de dag betekende
Waar geluk een levensstijl was
En angst wegvloeide
Zodra hij in haar armen lag
Zijn rimpels telbaar in het licht
Van de schemering
Hij is ouder geworden
Zij nooit teruggekomen
En de passie nooit verdwenen
Opa, vastbesloten
Zijn missende puzzelstukje terug te vinden
Wat vinden jullie? ^^
Destiny is what you're supposed to do. Fate is what kicks you in the ass to make you do it.
