Voor de geinteresseerden, geen idee of het uberhaupt goed staat. Maar ik ga gewoon vertellen.
Laten we bij het punt beginnen dat mijn beste vriendin, Annemarieke, die een paar straten verderop woont, bij mij arriveerde. Ze had haar haren geverfd en in een hele andere coupe geknipt. Het stond haar goed. NOrmaal was ze blond, en nu heeft ze zwart haar en een rode pluk in haar pony. Ik had ondertussen al een aantal smsjes gehad van Renske, die ook zo komen vanuit de achterhoek. Maar er was een blikseminslag tussen Vorden en Zuphen, dus ze zou later aankomen. Geen probleem. Het Rupspop in Emmen zou ook pas om half 4 beginnen, en het begon dus ook nog maar met vreemde Nederlandse muziek, die wij niet wouden horen.
Annemarieke en ik hadden een uurtje gewacht en daarna gingen wij op weg naar het station om haar op te halen. Het was nog droog maar het begon te regenen toen wij aankwamen. Wij renden nogal snel naar huis, en mijn richtingsgevoel is niet zo goed, dus ik wist ook half niet eens waar wij heen moesten. Maar we hadden het overleefd.
Om half 6 begon eigenlijk alles, mijn moeder bracht ons naar het gemeentehuis waar alles plaats zou vinden. Ze zette ons af en wij gingen daar dus heen. Het gedeelte dat afgezet was was niet zo druk eigenlijk. ER stonden maar een aantal mensen, waarvan de helft allemaal gothic of emo was. Waar ik en Annemarieke wel bij pasten. Renske niet zo heel erg, met haar Only Seven Left Shirt, maar ze deed er niet moeilijk over. Gelukkig konden wij nog bij het hek staan, maar dan realiseerden wij nog dat wij moesten eten van mijn moeder, dus omdat ene Arjan Brandsma bezig was met zingen gingen wij mooi weg om een patatje te halen. We waren onze plekken wel kwijt maar ach, wij baanden ons er wel weer door heen.
We hadden een patatje gehaald, met miskluke mayonaise en we gingen weer terug. Op de planning stond dat Oostblok nu zou komen. Rappers dus. Ik heb stiekem echt een bloedhekel aan rapmuziek, maar ik deed gewoon mee en ik ging gillen en springen en alles wat er op leek.
Daarna kwam Genetic, met de gemiddelde leeftijd van 14,3. De drummer was schattig, en inmiddels stonden wij al bij het drangrek weer vooraan. Ze speelden liedjes, en ze hadden nog tijd over. Volgens mij vond ik hun het beste van de avond. Ze hadden tijd over dus ze gingen Pokemon lied zingen. Grappig. Toen ging de drummer nog met drumstokjes gooien en de gitarist met een plectrum die een beetje verkeerd terrecht kwam. Iedereen naast mij moest en zal die plectrum krijgen, maar ik kreeg hem. En ik houd hem. Het was gewoon zo'n zwarte plectrum in een vorm van een hartje. Daarna gingen Annemarieke en ik nog op zoek, want wij wouden handtekeningen, en de drummer stond daar zo leuk en vroeg: "Wie wil er met mij op de foto?" Dus toen gingen wij naast hem staan om met hem op de foto te gaan. Dus wij staan nu met hem op de foto. Geweldig toch?! Dat was het begin dat ik echt melig begon te worden.
Toen kwamen The Nuclear Driven Animals. Een vaag metalbandje. Ze waren op zich wel goed, maar ik vond als ze gingen zingen vond ik het niet goed en als ze gingen schreeuwen vond ik het geweldig. Ik heb wel minder geschreeuwd dan bij Genetic, maar toch heb ik gegild en geschreeuwd.
Toen kwam het moment hoor. Toen kwam MakeBelieve, en geloof me er waren echt veel mensen voor MakeBelieve hier. En het begon vol te lopen. Ik ging lekker vooraan staan en Annemarieke achter mij en Renske naast mij. Annemarieke is nogal lang dus die kon makkelijk over ons heen kijken en wij stonden vooraan. Ze hadden wat probleemtjes met de instrumenten en ze hadden een coole podium aankleding. Ze waren ook echt heel goed. Ze gooiden trouwens hun flesjes water in het publiek, en hun zanger gooide zijn vest of zijn handdoek whatever it was in mijn en Renkses richting. Renske had hem vast alleen iemand pakte hem af. Gemeen. Ze gingen trouwens ook nog met condooms gooien en ik heb er 1 gevangen. Ze gooiden ook nog met een shirt met handtekeningen van WANT WANT. Maar die hoefde ik niet.
Daarna kwam Only Seven Left, waar we allemaal op hadden gewacht. Er werd echt steeds meer geduwd en het begon mij stiekem een beetje te irriteren, maar goed we waren er. Roderick had een beetje last van zijn piano en sloeg af en toe de verkeerde tonen aan. Maar dat vergeef ik hem. Jochem en Hinne gingen het publiek nog langs, en ze kwamen voor mij te staan, dus ik heb Jochem's gitaar aangeraakt en Renske heeft zijn hand aangeraakt. Ze was helemaal in de wolken. Haar favoriete band gewoon. Geniaal.
Er kwamen nog twee mensen daarna, maar we hadden daar geen zin in. Renske ging op zoek naar het kraamje waar je shirts kon kopen, terwijl ze er al 1 aan had. Ze kocht een poster, 5 stickers en een tas. Het koste samen maar 10 euro. Ik vond het wel goedkoop hoor. Nouja goed. Ze vroeg ook waar de handtekeningen werden uitgedeeld en die vent, volgens mij heette hij Henk-Jan of zo iets, en hij zei: "Daar is Jochem en de rest komt vast hier ook wel heen." Dus wij naar Jochem toe lopen. Wachten, en toen gingen wij met hem op de foto. Ik ben best wel no life, omdat ik maar 1 liedje van ze ken. Renske kreeg ook nog een handtekening op haar shirt, en Annemarieke wou niet met ze op de foto. Daarna gingen we naar Roderick, waar we lang in de rij moesten staan. Ik ging met hem op de foto, hij kijkt en heel creepy in de lens, en hij zei dat de camera een beetje een discoshow was. Was ook wel zo, met 5 knipperlichten en flitsen. Daarna op zoek naar Bram, met wie we direct op de foto mochten. En daarna met Bart en daarna in de rij staat voor Hinne, wat eigenlijk best lang duurde. Maar we staan erop. Maar Renseke had haar ogen dicht, maar gelukkig heeft ze nog een foto waarbij hij wegkijkt. Maar hij is wel schattig.
Wanneer we thuis aangekomen waren, hoorde ik van mijn moeder dat ze ons vaak had gezien op het scherm. Ik schaamde mij stiekem een klein beetje, maar niet verschrikkelijk. Ze was later met haar vriend gekomen naar het festival. Er werden trouwens flesjes water van de bands naar haar gegooid en ze nam ze niet eens mee. En toen was ik verdrietig.
'S avonds liggen Renske en ik op bed nog na praten over het concert ding. En toen gingen wij concluderen dat wij een Only Seven Left verhaal moesten schrijven. Dat vond ik een leuke conclusie, dus hierbij heb ik meegedeeld dat we dat gaan doen.
Bedankt voor het lezen.
Laten we bij het punt beginnen dat mijn beste vriendin, Annemarieke, die een paar straten verderop woont, bij mij arriveerde. Ze had haar haren geverfd en in een hele andere coupe geknipt. Het stond haar goed. NOrmaal was ze blond, en nu heeft ze zwart haar en een rode pluk in haar pony. Ik had ondertussen al een aantal smsjes gehad van Renske, die ook zo komen vanuit de achterhoek. Maar er was een blikseminslag tussen Vorden en Zuphen, dus ze zou later aankomen. Geen probleem. Het Rupspop in Emmen zou ook pas om half 4 beginnen, en het begon dus ook nog maar met vreemde Nederlandse muziek, die wij niet wouden horen.
Annemarieke en ik hadden een uurtje gewacht en daarna gingen wij op weg naar het station om haar op te halen. Het was nog droog maar het begon te regenen toen wij aankwamen. Wij renden nogal snel naar huis, en mijn richtingsgevoel is niet zo goed, dus ik wist ook half niet eens waar wij heen moesten. Maar we hadden het overleefd.
Om half 6 begon eigenlijk alles, mijn moeder bracht ons naar het gemeentehuis waar alles plaats zou vinden. Ze zette ons af en wij gingen daar dus heen. Het gedeelte dat afgezet was was niet zo druk eigenlijk. ER stonden maar een aantal mensen, waarvan de helft allemaal gothic of emo was. Waar ik en Annemarieke wel bij pasten. Renske niet zo heel erg, met haar Only Seven Left Shirt, maar ze deed er niet moeilijk over. Gelukkig konden wij nog bij het hek staan, maar dan realiseerden wij nog dat wij moesten eten van mijn moeder, dus omdat ene Arjan Brandsma bezig was met zingen gingen wij mooi weg om een patatje te halen. We waren onze plekken wel kwijt maar ach, wij baanden ons er wel weer door heen.
We hadden een patatje gehaald, met miskluke mayonaise en we gingen weer terug. Op de planning stond dat Oostblok nu zou komen. Rappers dus. Ik heb stiekem echt een bloedhekel aan rapmuziek, maar ik deed gewoon mee en ik ging gillen en springen en alles wat er op leek.
Daarna kwam Genetic, met de gemiddelde leeftijd van 14,3. De drummer was schattig, en inmiddels stonden wij al bij het drangrek weer vooraan. Ze speelden liedjes, en ze hadden nog tijd over. Volgens mij vond ik hun het beste van de avond. Ze hadden tijd over dus ze gingen Pokemon lied zingen. Grappig. Toen ging de drummer nog met drumstokjes gooien en de gitarist met een plectrum die een beetje verkeerd terrecht kwam. Iedereen naast mij moest en zal die plectrum krijgen, maar ik kreeg hem. En ik houd hem. Het was gewoon zo'n zwarte plectrum in een vorm van een hartje. Daarna gingen Annemarieke en ik nog op zoek, want wij wouden handtekeningen, en de drummer stond daar zo leuk en vroeg: "Wie wil er met mij op de foto?" Dus toen gingen wij naast hem staan om met hem op de foto te gaan. Dus wij staan nu met hem op de foto. Geweldig toch?! Dat was het begin dat ik echt melig begon te worden.
Toen kwamen The Nuclear Driven Animals. Een vaag metalbandje. Ze waren op zich wel goed, maar ik vond als ze gingen zingen vond ik het niet goed en als ze gingen schreeuwen vond ik het geweldig. Ik heb wel minder geschreeuwd dan bij Genetic, maar toch heb ik gegild en geschreeuwd.
Toen kwam het moment hoor. Toen kwam MakeBelieve, en geloof me er waren echt veel mensen voor MakeBelieve hier. En het begon vol te lopen. Ik ging lekker vooraan staan en Annemarieke achter mij en Renske naast mij. Annemarieke is nogal lang dus die kon makkelijk over ons heen kijken en wij stonden vooraan. Ze hadden wat probleemtjes met de instrumenten en ze hadden een coole podium aankleding. Ze waren ook echt heel goed. Ze gooiden trouwens hun flesjes water in het publiek, en hun zanger gooide zijn vest of zijn handdoek whatever it was in mijn en Renkses richting. Renske had hem vast alleen iemand pakte hem af. Gemeen. Ze gingen trouwens ook nog met condooms gooien en ik heb er 1 gevangen. Ze gooiden ook nog met een shirt met handtekeningen van WANT WANT. Maar die hoefde ik niet.
Daarna kwam Only Seven Left, waar we allemaal op hadden gewacht. Er werd echt steeds meer geduwd en het begon mij stiekem een beetje te irriteren, maar goed we waren er. Roderick had een beetje last van zijn piano en sloeg af en toe de verkeerde tonen aan. Maar dat vergeef ik hem. Jochem en Hinne gingen het publiek nog langs, en ze kwamen voor mij te staan, dus ik heb Jochem's gitaar aangeraakt en Renske heeft zijn hand aangeraakt. Ze was helemaal in de wolken. Haar favoriete band gewoon. Geniaal.
Er kwamen nog twee mensen daarna, maar we hadden daar geen zin in. Renske ging op zoek naar het kraamje waar je shirts kon kopen, terwijl ze er al 1 aan had. Ze kocht een poster, 5 stickers en een tas. Het koste samen maar 10 euro. Ik vond het wel goedkoop hoor. Nouja goed. Ze vroeg ook waar de handtekeningen werden uitgedeeld en die vent, volgens mij heette hij Henk-Jan of zo iets, en hij zei: "Daar is Jochem en de rest komt vast hier ook wel heen." Dus wij naar Jochem toe lopen. Wachten, en toen gingen wij met hem op de foto. Ik ben best wel no life, omdat ik maar 1 liedje van ze ken. Renske kreeg ook nog een handtekening op haar shirt, en Annemarieke wou niet met ze op de foto. Daarna gingen we naar Roderick, waar we lang in de rij moesten staan. Ik ging met hem op de foto, hij kijkt en heel creepy in de lens, en hij zei dat de camera een beetje een discoshow was. Was ook wel zo, met 5 knipperlichten en flitsen. Daarna op zoek naar Bram, met wie we direct op de foto mochten. En daarna met Bart en daarna in de rij staat voor Hinne, wat eigenlijk best lang duurde. Maar we staan erop. Maar Renseke had haar ogen dicht, maar gelukkig heeft ze nog een foto waarbij hij wegkijkt. Maar hij is wel schattig.
Wanneer we thuis aangekomen waren, hoorde ik van mijn moeder dat ze ons vaak had gezien op het scherm. Ik schaamde mij stiekem een klein beetje, maar niet verschrikkelijk. Ze was later met haar vriend gekomen naar het festival. Er werden trouwens flesjes water van de bands naar haar gegooid en ze nam ze niet eens mee. En toen was ik verdrietig.
'S avonds liggen Renske en ik op bed nog na praten over het concert ding. En toen gingen wij concluderen dat wij een Only Seven Left verhaal moesten schrijven. Dat vond ik een leuke conclusie, dus hierbij heb ik meegedeeld dat we dat gaan doen.
Bedankt voor het lezen.
Nothing lasts forever, for all good things it's true. I'd rather trade it all, while somehow saving you.
