Op mijn vakantiewerk heb ik een jongen leren kennen N. Hij was meteen vriendelijk tegen me en we konden samen lachen. En uiteindelijk na onze gsm-nummers uit te wisselen hebben we meer contact buiten het werk en zo heeft hij ook toegegeven dat hij me leuk vind. Ik vond het in eerste instantie WAUW Ö. Ik voelde me ook goed bij hem.
Maar sindsdien smst hij constant, houdt hij me op het werk steeds in het oog, ... (ik weet het, ik ben nooit tevreden haha). Maar dat schrikt me af. Ik wil wel een vriendje, maar dan een vriendje dat ik meteen kan zeggen, ja! Met hem wil ik verder gaan enzo. En bij hem twijfel ik. Ook heb ik wat bindinsangst.
Ik heb vrienden en af en toe spreek ik graag met ze af. Maar ik ben ook graag thuis, gewoon op m'n eentje.
Ook zegt hij iedere dag, dat hij aan me denkt, dat hij me mist en blablabla. En dat schrikt me nog meer af. Want dat heb ik niet bij hem - al weet ik dat hij het misschien ook maar zegt, en het geen waar is.
En dan is er nog iets. Hij is een anderhalf jaar jonger. (ontdekte ik achteraf). Oke, ergens moet ik me daarover geen druk maken. Maar ik wil altijd al een oudere jongen, een volwassen iemand - toch ook wat kinds in zich natuurlijk, dat is schattig. Ik denk dat ik al iets verder in het leven sta dan hem. Wanneer ik al werk, studeert hij nog en ...
Ergens wil ik wel bij hem zijn. Maar vijf minuten later schrikt het me alweer af. En nu weet ik echt niet meer wat ik moet doen. Ik loop er nu al dagen mee rond en ik krijg er gewoon buikpijn van.
