Zo lang als ik leef heeft mijn oma allerlei ziektes gehad. De meest zeldzame rare dingen. Ongeveer twee maanden geleden heeft ze een beroerte gehad waar ze perfect is uit gekomen.
Ze was als een tweede moeder voor me omdat wij daar zoveel waren, ze had natuurlijk verzorging nodig. En de dokters zeiden al jaren, zo ook met de beroerte: Hetgeen wat haar in leven houdt is dat sterke hart. En dat heeft het vanmorgen opgegeven.
Het is ironisch echt waar. Het is vrijdag de 13e, de gedichten en de kist en al die andere dingen had met 13 te maken. Ze krijgt kist nummer 13, gedicht nummer 13. Heel raar.
Maar nog steeds ben ik niet bijgelovig.
Lieve oma, ik ga je missen. Je bent er altijd voor me geweest, in goede en slechte tijden. Het ging de laatste tijd weer goed tussen ons. Ik ga je echt missen.
Dank je wel als je dit gelezen hebt.
We'll still love each other, forever and always. <3
