En dan heb ik het over mijn broer.
Ik had altijd al het gevoel dat mijn vader mijn broer voortrok. En mijn vader maakt altijd grapjes, ten koste van mij. Nu doet mijn broer (17) dat dus ook. (Soort van stoer doen, zeg maar.)
Maar soms, zijn het geen grapjes maar serieuze beledigingen (hij bedoelt ze dan ook zo) die hij dan zegt met een big smile, als hij bv chagrijnig is, of zichzelf beter/grappig wil voelen of zo. En ik ben dus ALTIJD het slachtoffer.
ALTIJD.
Net deed hij dus weer zo. Ik had er ineens zó genoeg van, dat ik uithaal. Ik raakte per ongeluk zijn oor, waar hij 'last van heeft' (Er zit teveel zwemwater in, maar meneer doet zielig.)
Maar kijk, hij durft dat alleen als mijn ouders er niet zijn, en als ik er dan wat van tegen ze zeg, geloven ze me niet. Dus toen ik had uitgehaald, pakte mijn broer me vast en sloeg me twee keer kei hard tegen het hoofd. Dus ik schreeuwen en huilen want dat deed (lees: doet) echt ontzettend pijn. Komt mijn moeder aanlopen, schreeuwt ze dat we op moeten houden. Maar uiteindelijk geeft ze MIJ de schuld. MIJ! En ik dus uitleggen dat mijn broer altijd van die rotopmerkingen maakt en dat ik nu gewoon op een breekpunt was, maar ze gelooft het gewoon niet. En ik ben dus zó schijtziek van. Serieus, ik huil nu al -kijkt zeker 10 minuten. Ik kan het gewoon niet hebben. Breekpuntbreekpuntbreekpun.
everything, in time
Krullebol
