Een van mijn storys ben ik nu aan het afronden. Hier heb ik meer als een jaar aan gewerkt en ik heb gewoon écht mijn hart en mijn ziel erin gestopt. Ik kan nu wel, nee correctie, ik ben nu aan het huilen, terwijl ik het af aan het schrijven ben.
Ik vind het gewoon zo erg, dat het dadelijk af is. Aangezien ik er zo ontzettend veel gevoel en emotie in gestoken heb en het dadelijk gewoon klaar is. Het voelt nu al als zo'n ontzettend gemis.
En ja ik weet dat ik een watje ben, maar ik durf te wedden dat er vast wel meer zijn die dit ook hebben als ze al meer als een jaar aan een heel boekwerk gewerkt hebben en er ook echt trots op zijn, toch?
Of ben ik nou gewoon echt een übermiet en de enigste die hier last van heeft?
Ik vind het gewoon zo erg, dat het dadelijk af is. Aangezien ik er zo ontzettend veel gevoel en emotie in gestoken heb en het dadelijk gewoon klaar is. Het voelt nu al als zo'n ontzettend gemis.
En ja ik weet dat ik een watje ben, maar ik durf te wedden dat er vast wel meer zijn die dit ook hebben als ze al meer als een jaar aan een heel boekwerk gewerkt hebben en er ook echt trots op zijn, toch?
Of ben ik nou gewoon echt een übermiet en de enigste die hier last van heeft?
Wie du mir, so ich dir.
.
youleftme