Kirsten heeft weer een nieuw verhaal geschreven. Weer een kort verhaaltje dit keer. Het is zelfs nog niet af, maar ik ben er hard aan, aan het werken dus het morgen al online staan. Het verhaal heet ’Mein Geheimnis’.
Het begint allemaal 6 Oktober 1997. Alice, het 4-jaar oude zusje van de tweeling Tom en Bill Kaulitz, verdwijnt spoorloos. Iedereen is radeloos en wanhopig als er na 3 maanden nog geen spoor van de kleine Alice te bekennen is. De politie zoekt inmiddels niet meer naar een klein kind, maar naar het lichamelijk overschot van het 4-jarige meisje. Wanneer Alice na anderhalf jaar nog niet gevonden is word, tot groot verdriet van de familie Kaulitz, de zoektocht gestopt. De politie geeft het op en gaat uit van een misdrijf.
Wanneer de tweeling jaren later doorbreekt met hun band 'Tokio Hotel' doen ze er alles aan om hun familie geheim te koesteren. Niemand mag hier van weten, want als dit eenmaal bij de media terecht komt hebben ze al helemaal geen leven meer en zal de ene fan na de andere zich tot hun voeten storten met de verkondiging dat zij het verloren zusje is.
Tot hij op een dag, de middag voor een van hun concerten van de Amerika tour, een meisje door de straten van Mexico ziet lopen. Als ze s' avonds ook nog in het publiek blijkt te staan weet Bill het zeker. Het is Alice! Maar Tom wil er niets van weten. De pijn om het plotselinge verdwijnen van zijn zusje heeft Tom nooit kunnen verwerken. Heeft Bill het bij het rechte eind of heeft het jarenlange verdriet er enkel voor gezorgd dat hij krankzinnig is geworden en zichzelf waanideeën in zijn hoofd haalt?
Een kort stukje uit het verhaal:
Georg stelt ze gerust door even met ze te gaan praten, terwijl hij mij nauwkeurig en oplettend vanuit zijn ooghoeken in de gaten houd. “Alice..?” Fluister ik zachtjes, terwijl ik me moet bedwingen het meisje niet vast te nemen. “Perdón? Yo sabe ninguno Alice..?” Mompelt ze verlegen terug. De woorden, waarmee ze me zojuist toesprak klinken me als chinees in mijn oren en ik snap helemaal niets van wat ze zegt. Tom pakt me bij mijn hand vast. “Kom Bill we moeten gaan.” Klinkt het nerveus.
Ik zou zeggen, als je benieuwd bent, neem een ‘abbo’. Zoals de meeste wel weten die meer van mijn verhalen lezen, zijn ze over het algemeen totaal niet doorsnee of oppervlakkig. Dit idee had ik al zo ontzettend lang en al uitgewerkt op papier, maar ik had gewoon geen tijd om eraan te beginnen. Laatst dacht ik er weer aan toen ik een reportage over kinderhandel zag besloot ik dat ik dit verhaal snel wilde gaan schrijven.
xx. Kirsten
Wie du mir, so ich dir.
.
