Vandaag is het een jaar geleden dat mijn opa is overleden. Weet je, alle herinneringen gaan door mijn kop heen. Hoe hij was toen hij niet ziek was, hoe hij was toen hij ziek was. Hoe hij was toen hij stervende was.
Er is echt één ding wat mij zo veel pijn doet, eerlijk waar. Hij lag in het ziekenhuis en het was zeker dat het snel gedaan zou zijn.
En toen zei hij: "Ik sla mezelf hier door. Ik geef nooit op, dat wil ik niet." Ik vond dat zo mooi toen hij dat zei, ik kan gewoon niet beschrijven wat ik voel. Verdriet en trots, alles door elkaar.
Je bent zowel de weg als degene die hem bewandelt.
