Ja, ik had het even niet meer vandaag.
Het begon dus op school.
Ik ben lichtelijk ziekjes. Verkouden en steeds keel en hoofdpijn enzo. Maar nu had ik vanmorgen ook nog niets gegeten toen ik op school kwam. Ik was dus behoorlijk moe en depri en zo reageerde ik ook op mensen. Niet dat ik ze tot moes sloeg, ik zei niet eens wat tegen iemand. Misschien was dat het wel. Anyways, hoor ik opeens achter me; 'Puh, wat een aansteller. Er zijn wel ergere dingen in het leven.' Nou, even serieus. Jullie kennen mij als een sterke dame die zich wel boven dit soort mensen stelt. Ik had het echt ff niet op dat moment. Ik werd nog stiller en super onzeker.
Toen ik thuis was moest ik echt keihard huilen. Dit is namelijk niet het enige dat me dwars zit. Ik hoopte eigenlijk gewoon dat mijn moeder me een knuffel zou geven en zou zeggen; 'Het komt wel goed schatje.' Weetjewel, ff een knuffel zodat je, je geliefd voelt. Nou, het tegenovergestelde gebeurde! Ze werd alleen maar boos, zei dat ik me aanstelde en dat dit echt niets oploste. Nou, even serieus, ik heb een half uur lopen janken. Ik ben dit echt niet gewend van mijn moeder.
Ik had op dat moment een tussenuur, en daarna had ik gym. Ik wilde eigenlijk niet gaan, maar dacht daarna; 'Ik ga me bewijzen, ik ben geen aansteller!' Ik ben gegaan en heb actief meegedaan. Daarna heb ik in de kleedkamer wat gezegd van wat ik gehoord had. Niemand reageerde, alhoewel ik heel goed wist wie het gezegd had. Ach wat.
En dan nog mijn beste vriendin. Ze doet zo raar de laatste tijd. Ze zegt geen woord tegen me als ik naast haar zit. Ze loopt om me heen in de pauzes. Toen ik vanmiddag met een vriendin van ons beiden stond te praten kwam ze er opeens wel bijstaan, en zei ze wat tegen me, voor het eerst in vijf dagen. Tosca, die vriendin dus, zei dat Vera mij niet begreep. Ik weet niet precies hoe ik het moet opvatten.. Och, ik moet ook gewoon even met haar gaan praten.
Anyways, als je dit gelezen hebt, respect 
Ik moest het ff kwijt 
Life is hard and then we die
Krullebol