• Ze tikte onrustig met haar pen tegen de muur. 'Hou er eens mee op'mopperde het blonde meisje die op de bank zat. Ze negeerde het, en ging gewoon verder. Buiten was het slecht weer. Het was donker buiten, en het onweerde. Ze staarde naar de regendruppels die op de grond neervielen. 'Wanneer kom je nou eens bij het raam vandaan?' Een groepje jongens liep haar voorbij. De laatste van het groepje bleef even staan, en keek naar haar. Ze besteedde niet echt aandacht aan hem, maar had wel door dat hij naar haar keek. Ze zag de glimlach op zijn gezicht weerspiegeld in het glas. Ze zag hoe hij naar haar toeliep, en haar naar achteren trok. Met een harde klap viel ze neer op de grond. Ze kwam neer op haar rug, en haar achterhoofd raakte de grond. Ze vertrok geen spier, en staarde naar het plafond. Hij keek haar raar aan. Samen met zijn vrienden liep hij naar haar toe, en ging boven haar hoofd staan. 'Oh sorry'zei hij met een sarcastische toon in zijn stem. Zijn vrienden trokken hem met zich mee. 'Laat haar maar, ze is raar' hoorde ze hun roepen. Iedereen in de kamer bleef naar haar kijken. Langzaam begon ze te bewegen, en ging recht zitten. Ze duwde de bruine plukken haar uit haar gezicht, en stond op. Met haar rechterhand veegde ze haar linkerschouder af, en met haar linkerhand veegde ze haar rechterschouder af. Ze hoorde de mensen om zich heen fluisteren. Niet een van hen keek meer naar haar, maar ze wist wel zeker dat ze nog wel over haar praatten. Ze liep de 'woonkamer' uit, en liep de gang op. Er waren velen deuren. Achter iedere deur was de kamer van twee van de jongeren die hier verbleven. Ze liep naar haar eigen kamer toe. Ze bleef voor de deur staan, en reikte langzaam uit naar de deurknop. 'Daar komt ze'hoorde ze iemand zacht zeggen. Ze deed de deur open. Twee oudere meiden gooiden haar spullen op de grond, en renden langs haar heen de deur uit. Ze bleef onverschillig naar haar spullen kijken. Het overkwam haar vaker sinds ze in het weeshuis woonde, ze was het gewend. Ze gooide de deur dicht, en raapte haar spullen op.
    Haar naam was Cristine, en dit is haar verhaal.


    Klik.
    Mening graag. Beoordeel het allemaal alsof je een hele oude, chagrijnige zeur bent die graag streng is (cat)


    Rose houdt van Renée&Benjamin . <3

    Ik vind het erg goed geschreven


    Ik lach de wereld uit, en dans mijn twijfels weg

    echt mooi geschreven!!


    it's so empty living behind these castle walls

    Ze ging buiten op een stoeprand neerzitten, en verborg haar gezicht tussen haar lange haren. Ze staarde maar naar haar voeten, en de grijze stenen daaronder. Ze sloot haar ogen en wreef erin. Nadat ze haar ogen weer had geopend, leken haar schoenen plots wat lichter, en de grijze stenen ook. Ze keek langzaam op, in een fel licht. Ze kneep haar ogen gauw dicht. Het was te fel. Weer deed ze haar ogen, maar hield ditmaal haar rechterarm ervoor. Het voelde zo warm. Alsof het de zon was, die al die warme en licht af gaf. Achter haar ging de deur open. Amor zette een stap buiten de deur. 'Wat is dat nu weer?'riep ze verbaasd. Cristine haalde haar schouders op. Amor liep naar Cristine toe, en ging naast haar staan. Ze keek vol verbazing naar Cristine, die er gewoon naar staarde alsof het iets heel normaals was. Cristine leek eigenlijk zelfs een beetje afwezig, alsof ze met haar gedachten ergens anders zat. Amor zette een stap dichterbij en in nog geen seconde verdween het felle licht. Het veranderde in een zwart gat. En ook vrijwel meteen werd het koud. Een koude windvlaag bezorgde Amor de rillingen, maar weer leek het Cristine niks te doen. Amor zwaaide met haar hand voor Cristine ogen. 'Weet jij wat dat is?' Cristine knikte. 'Wat is het dan?' Ze gaf Amor geen antwoord meer. Cristine liep langzaam richting het zwarte gat. 'Hé! Wat ga je doen?' Cristine liep haar voorbij en liep gewoon het zwarte gat in. Verbaasd keek Amor naar het gat, waar Cristine in verdween en volgde haar.

    Cristine viel neer in het zand. Samen met Amor was ze ergens in de woestijn beland dachten ze. Ze pakte een hand vol, en liet daarna het zand weer uit haar hand glijden. 'Waar zijn we Cristine!'riep Amor angstig. Amor stond op, en keek angstig om zich heen. Het was duidelijk dat ze weg wou. Amor draaide steeds weer rondjes. 'Ik wil hier weg!' Cristine zuchtte, en stond ook op. Ze liep gewoon rechtdoor. 'Weet je wel waar we naartoe gaan?'riep Amor die haar volgde. Cristine schudde haar hoofd. Ze had geen flauw idee. Amor bleef steeds weer stil sta nadat ze een aantal stappen hadden gezegd. Ze dacht dat ze stemmen hoorde. 'Dat is ook zo. Je hoort ook echt stemmen' had Cristine bevestigd.


    Klik.


    Rose houdt van Renée&Benjamin . <3

    Je schrijft heel mooi! <3


    Even a white rose has a black shadow.